Kumsalda yürüyorduk. Her adýmda ayak izi býrakýyorduk ýslak kumlarýn üzerine. Ona baktýðým zaman melodiler çalýyordu içimde, o da sanki bu melodileri duyuyormuþ gibi dans ediyordu. Gülüþü, sesiydi ve sesi de güzeldi. En azýndan bana öyle geliyordu.
Gözleri, parlayan bir yýldýz gibiydi. Altýndan yapýlmýþ kum tanecikleri ve ýlýmaya yüz tutmuþ sýcak rüzgar kýrýntýlarý da onunla birlikte dans ediyorlardý. En azýndan bana öyle geliyordu.

Dalgalar, ayaklarýmýza vuruyordu. Ardýmýza dönüp baktýðýmýzda ise, geride býraktýðýmýz uzaklýðý deðil de, ayak izlerimizin kaybolmuþluðunu gördük. Ufak bir üzüntü çýktý dudaklarýmýzýn arasýndan; “silinmemeliydi izler.” Deniz alýp götürmüþ olmalýydý. Þimdi ayak izlerimiz denizin koynunda saklýydý.

Ben yürümeye, o da, dans etmeye devam ettik. En azýndan, benim gözlerimle bakýldýðý zaman öyle gözüküyordu. Dans etmek ona yakýþýyor, dalgalar saçlarýna eþlik ediyordu. Bakýþýrken gülümsememek imkansýz gibi bir þeydi. O kadar sýcaktý ki!.. Týpký güneþin verdiði gibi. Söylediði her bir kelime, her bir hece, her bir harf, bir büyü gibiydi. En azýndan beni büyülüyordu.

Gidiyorduk iþte, ayak izlerimizi denizde, uzaklýk terkimizde yitiyordu. Martýlar kendilerince uçuþuyordu ve biz hala gidiyorduk. Güneþ de batmaya baþlýyordu, doðuþunun tersine!. . Ama gökyüzü hala renklerle dans ediyordu; ayný, onun gibi. Bu aný tuttuk ama durduramadýk. Kumsala yaslandýk yeniden ayaklarýmýzla. Hafif hafif altýn kum taneciklerine ve ýlýmýþ rüzgara dokunduk. En azýndan bana öyle geliyordu.

Birden gözlerine baktýðým da, göz bebeðinde beyaz bir gül belirdi. Ve o an anladým ki, gözlerinde her þeyi unutabilirim. Baþka bir boyuta kayýverdim hýzla!.. Beyaz gül artýk her yerdeydi. Gözyaþýmda, bilinçaltýmda, kahkahamda, bende, onda... En azýndan bana öyle geliyordu.

Uzaklarda bir yerlerde, bir þarký çalýyordu; sanki bu þarký da bizi anlatýyordu. Kendimi bulabileceðim birkaç yerdeydim artýk o müzikle; kumsalda, kalbimde ve onun bedeninde. O an, ancak onun kalbin de yaþayabilecek kadar, olduðum hissine kapýldým.

Biz artýk bir yerlerden çok uzaktaydýk iþte!.. Ne umudumuz vardý, ne de piþmanlýðýmýz!.. Sadece biz vardýk ve önümüzde uzun bir altýn yol. Ve biz birbirimize farkýnda olmadan baðlanýyorduk gitgide. Ben onun sayesinde yaþýyordum, o da benim sayemde. Ve ikimiz de ayný kalple çarpýyorduk, tarifsiz ritmlerle!.. Gerçekler canýmýzý acýtmasýn diye, birbirimize yalanlar söylüyorduk.

Gerçek deyince birden gerçeðe döndü usum. Aslýnda ne bir kumsal vardý altýn tanecikleriyle, ne de bir deniz!.. Önümüz de sadece bir ressamýn þefkatle boyadýðý bir günbatýmý resmi vardý iþte. Gökyüzü deðildi renklerle oynayan, ressamdý fýrçasýyla renkleri oynatan. Martýlar da camýn önünde duran güvercinlerden baþkalarý deðildi ve onlarý da o ressam yaratmýþtý. Ardýmýzda býraktýðýmýz uzun bir kumsal deðil, uzun ve standart bir caddeydi iþte. Önümüz de uzanan altýn yol da, dönüþüverdi birden, vitrindeki o resmi kuþatan, altýn yaldýzlý çerçeveye. Uzaktaki þarkýda, yanýmýzdaki cafeden gelen müzikten baþka bir þey deðildi.

Ve aslýnda biz birbirimize baðlý bir çift de olamadýk. Çünkü biz bir çift bile deðildik. Sadece yan yana durmuþ iki yabancý insandýk biz. Tek ortak noktamýz ise vitrindeki altýn yaldýzlý çerçevenin içindeki tabloydu. Baðlýlýðýmýz da ondan ötürü olabilirdi. Gerçekler böyleydi iste, insanýn canýný yakabiliyorlardý gelince.

Birden vitrinin camýna dalýp gittim. Vitrinde onun gözleri belirdi, gördüklerime inanmak imkansýzdý. Ama görüyordum iþte. Daha dikkatli bakýnca, gülüþünü yakaladým. Ýçimin toz pembe boyandýðýný hissettiðimde, vitrinde beyaz bir gül belirdi, kendimi ondan alamadým. Vitrin camýna bile razýydým aslýnda, ama camdan gelenler karþýsýnda kendimden de, resimden de geçmiþtim iþte. Kendimi ona doðru yönlendirdim…

Beyaz gülü asla koparmak istemedim aslýnda!.. Ve yine aniden bir üzüntü döküldü dudaklarýmýn arasýndan; “Nereye”.…

O!.. Evet, O, çoktan uzun ve standart caddenin sonundaydý iþte. Kumsalda bensiz yürümeye devam ediyordu artýk.

Derin bir nefes aldým, hava soðuktu, hem de buz gibi. Ýçim buz tuttu aniden, titredim sarsýlarak!...

Tekrar tabloya baktýðýmda güneþ batmýþtý. En azýndan benim gözlerimle bakýldýðýnda öyle görünüyordu; “soluk bir beyaz gül ve batýk bir güneþ”

A.Ç.