Duyuyorum
Hayatýn týnýsýný derinden.
Nakýþ nakýþ iþleniyor yüreðime hayat.
Birkaç figürün bir araya getirdiði bir gösteri
Ve milyarlarca figüran bilinen ve bilinmeyen...

     *
Hep aklýmdaydý dersem yalan olur. Þimdi geldi aklýma hayatýn dans figürlerinden oluþtuðu...
Ben bir dansçýyým, evet ruhumda var bu. Ve etrafýmda sayýsýz dansçýlar. Ben ruhumu bedenime katýp dans ediyorum, baþkalarý bedenlerine ruhlarýna katýp... Ýster hayatýn týnýsýnda dans et, ister acýnýn içinde yüz, ister umutlarýn etrafýnda uçuþ.
Hayat sanat üzerinde kurulmuþ bir sahnedir; bunu reddedemezsiniz. Ben dansçýyým, baþkalarý müzisyen, tiyatrocu, þarkýcý, yazar, þair ve saire. Kimi kendi ve etrafýyla tiyatro oynar, kimi hayatý bir roman misali anlatýr durur bir yazar gibi, kiminin elleri piyanonun tuþlarýnda; kiminin yüreði tamburun telinde... Evet, benim de ruhumun her köþesi melodilerin arasýnda...
Hayatýmýn en büyük hayaliydi dansçý olmak. Piyanonun akýþýnda, neyin titreten havasýnda, gitarýn hoyrat tellerinde yükselmek istedim hep:
Duyuyor musunuz, piyano çalmaya baþladý. Tüm nefesler kesildi, bir sis dumanýnýn arasýndan tüller içinde bir büyü çýkýyor, narin bedeni kýrýlacak gibi, masum yüzünde derin bir acý, ellerinde kýnadan yapýlmýþ bir çiçek deseni, ayaðýnda halhal. Tüller içinde süzülerek giriyor sahneye. Tüm gözler o büyünün üzerinde. Genç kýz, melodilerin söyleyemediklerini söylüyor, acýya acý katýyor; mutluluða mutluluk. Neþeye neþeyle karþýlýk veriyor, hüzne hüzünle... Dönüyor, tüller hýþýrtýlarýný savuruyor kulaklara, saçlarý rüzgâra tutunup salýnýyor.
Gecenin savruk karasý ve ayýn çapkýn gülüþleri var etrafta. Turuncu ýþýklarý yarýp geçiyor sisler... Sahne kayboluyor, sandalyeler kayboluyor; her þey uçuþuyor gökten göðe; ruhlar salýnýyor bedenden bedene... Daðýlýyor her yer... Ýnsanlar bir rüya âlemine giriyor...
Evet, kimi þiir gibi yaþar hayatý þair olur; kimi müziðe kapýlýp hayatýn melodisini çözen bir gitarist olur; kimi tiyatrolar oynar kendisiyle, kimi de dansýn içindeki þiiri yakalamaya adar hayatýný...
Tüller uçuþmaya devam ediyor; figürler ardý ardýna dökülüyor sahneye; gözyaþlarý sarhoþ ediyor ruhlarý... Ruhlar soyunuyor... Herkes çýkarýyor üzerindekileri ve çýrýlçýplak ruhlarýna sadece sevgi tülünü giyiniyorlar. Ruhlarý ferahlýyor... Gerçek bitiyor; geçmiþ de öyle... An’ýn içinde sonsuz aþk, acý, mutluluk ve coþku kasýp kavuruyor ortalýðý; ortalýkta kimsecikler kalmýyor.
Melodiler doruðu taþýrýyor; ve kayýyor birer yýldýz gibi. Alkýþlar arasýnda kayýplara karýþýyor o aþk. Evet aþk! Gözlerimde gizlenen, figürlerimde taþan ve yalanlayamayacaðým bir aþk var. O yüzden ben bir dansçýyým. Hayalim hep bir dansçý olmaktý zaten. Ýnsalar bilmese de...
“Olmak için doðduðun kiþi ol” diye haykýrýyor bu yürek. Öðrensinler. Benim ne olmak için doðduðumu öðrensinler... Siz de haykýrýn, herkes bilsin, siz de bilin!.. Ve “OLMAK ÝÇÝN DOÐDUÐUNUZ KÝÞÝ OLUN”...