Yine geç kalmýþým...Hep böyle yaparým zaten...Vaktinde hazýrlanamam hayata, hep yanlýþ zamanda yanlýþ yerde olurum. Zaman yönetimini bilmiyorum ben galiba...Ya da Tanrým istemiyor yaþamamý zamanýnda...Ya çok erken yaþatýyor herþeyi ya da çok geç...

Sana da geç kalmýþým iþte..Sen vazgeçtiðinde ben gelmiþim dünyaya, dünyana...Vazgeçmiþlerin yatýrý oldum ben zaten. Geçip geçip, sonra toparlanmaya gelirler bende...Sonra giderler ya yine...Alýþtým herhalde artýk. Daha önce de defalarca vazgeçmiþlere rastlamýþtým...Onlarýn da buz gibi gözleri vardý benden önce, sonra ýþýldamaya baþladý gözleri. Yeþili görmeye, denizin kokusunu duymaya baþladýlar benimle...Onlar da sevdiler týpký senin gibi...Onlar da gülümsediler týpký senin gibi bana. Ben onlara da aþýk oldum...Sonra gittiler, týpký senin gideceðin gibi...

Ben geç kaldým ya ondan hepsi. Siz toyken ben portakalda vitamindim daha...Siz ilk aþýk olduðunuzda ben anaokulundaydým herhalde, mendilden silahlarla oynuyordum. Sonra siz büyüyüp aile kurmaya karar verdiðinizde ben gideceðim üniversiteyi düþünmeye baþlamýþtým. Ben ilk aþýk olduðumda, siz varlýðýnýzý kutsamak için çocuk bile yapmýþtýnýz... Siz ilk vazgeçtiðinizde, ben inanmaya yeni baþlamýþtým hayata...Umutlarým vardýr bir sürü, hani daha iyi gelecek, sevdiðin adamla evlenmek vs. Ama bilmememiþim ki benim seveceðim adamlar çoktan vazgeçmiþler...Çoktan sevmiþler bile baþkalarýný...Sonra bilemedim ki erkekler büyüdüklerinde de delikanlý olurlar. Sen sevdikçe onlar daha çok severler, “raðmen” severler. Gitseler de severler, gelmeyecek olsalar da, gelemeyecek olsalar da severler. Ve gözlerinden akar sevda, sonra gülüþlerindedir ya sevda, sonra ben bilememiþim ki ben kapýlýp giderim o gözlere ve gülüþlere. Daldýðýnda gözleri uzaða, ben daha çok giderim onlarla birlikte o uzaklara...Sonra kopamam, acýtýr gecikmiþliðim beni çok fazla. Geceleri yataðýmda yalnýzken onlarý düþünürüm, kimbilir belki de beni düþünüyorlar mýdýr diye, neden yanlarýnda yatan kadýn ben deðilim, neden sevmekten usandýklarý kadýnlar, benim aþýk olduðum adamlarý yorarlar diye. Benim özenime onlarýn þirretliði cayiz midir diye...Belki derim, ben de olsam o gün yanlarýnda ben de mi öyle olurdum...Yoksa hayat bambaþka mý akardý; eðer ben geç kalmasaydým hayata...

Hep o makina icat edilsin diye beklemeye baþlarým sonra.

Zamaný geri çevirecek, beni o ilk gençlik yýllarýna götürecek, sonra onlarla karþýlaþtýracak makinayý bekler olurum...Bu sefer “raðmen”siz seveceklerdir beni belki de...Belki de birlikte yaþayacaðýz bugün yaþayamadýklarýmýzý, belki ben kutsayacaðým varlýklarýný...Belki ben daha fazla seveceðim onlarý...Belki o zaman büyüdüklerinde gerçekten büyüyüp, bugünkü gibi olmayacaklar. Hiç vazgeçmeyecekler sevgimden, sonra gitmeyecekler belki de...Herkes mutlu olacak belki... Belki de o zaman ben þarkýlarla dalmayacaðým uzaklara, alýp baþýmý geç kalmayacaðým hayatlara gitmeyeceðim. O zaman belki de kimsenin caný yanmayacak. Þarkýlar oldukça içim ýsýnacak o zaman belki de...Onun kollarýnda dinleyeceðim belki de bugün canýmý yakan þarkýlarý. Hem o zaman mutlu olacaðýz hep birlikte. Ben onlarýn geç kalmýþlýklarýna kýzýp, doðru zamanda yakýnýmda olanlara zarar vermeyeceðim. Onlarýn aþkýný yaþýyormuþ gibi yapmayacaðým belki...Sevgimi gizlemek zorunda kalmayacaðým, geceleri sarýlacaðým adama, aþýk bir kadýn gibi sarýlacaðým. Ellerini tuttuðumda içim ürperecek, caným çekecek her zaman onu, kadýn gibi hissedeceðim o zaman...Göðsünde yattýðýmda hayat pembe olacak, týpký yüzüðüm gibi...Parýldayacak gözlerim bana yakýþtýrdýklarý ama asla bana veremedikleri parýltýlý hediyeler gibi...O zaman evlerimiz, “ev” gibi olacak. Baþkalarýný hatýrlatacak þeyler olmayacakta “biz” olacaðýz. Baþka hayatlar girmeyecek belki o zaman ikili hayatlara.

Hep benim yüzümden biliyorum, ben hep geç kalýyorum herþeye. Ya da fazla erken gidiyorum...Hep benim zamansýzlýðýmdan oluyor bunlar. Hep yanlýþ zamanda aldýðým yanlýþ kararlar yüzünden oluyor. Sonra akýyor içimden kalan sevgilerde damla damla, sonra içimde kocaman bir boþluk kalýyor tam midemin altýnda. Bulantýlarla uyanýyorum sabahlarý, baþým dönüyor bütün gün, gördüðümde gözlerini ellerim titriyor, söyleyecek söz bulamýyorum, sonra dert ortaðý oluyorum belki de gitmesinler diye, belki de böylesine bile razý olmaya baþlýyorum. Aþk yalnýz yaþanýr ya, yaþýyorum iþte ben de nedense hep yalnýz...

Ben de hata...Aþký da alýþtýrdým o yalnýzlýða, yanýmda birisi olunca aþýk olamýyorum. Gittiklerinde seviyorum onlarý, öyle alýþtým herhalde...Gözleri uzaða bakarken, bendeyken ama uzaktayken seviyorum onlarý ben...Gerçekten benim olanlarý unutuyorum ama...

Ben de hata, geç kaldým yine...Sana, gözlerine, kutsanmana, kokuna, ellerine...Belki bir gün icat ederler o makinayý, o zaman tam zamanýnda yanýnda olurum belki de...Belki o zaman gerçekten, doya doya seversin beni, týpký bugün benim seni sevdiðim gibi...