Bunu anlatmak öylesine zordur ki…
     Tutunacak bir dal arar gönül düþüverdiði karanlýk uçurumun ortalarýnda. Ta diplere düþmekte iken, tutunacak bir dal.
     Ýþte tam o esnada el uzatýr ve karanlýðýnýn içinde bir þeye takýlýr eli ve yakalar sýmsýký. Bulmuþtur, en sonunda bulur, taptaze, yemyeþil, güçlü ve kuvvetli bir dal. Bir derken iki elle birden sarýlýr.
     Bu sevgidir, bu mutluluktur, bu güneþten daha parlak, yýldýzlardan daha ak bir umuttur. Her gün dal sarar yüreðe, yürek vurulur, yürek inanýr, yürek kanar, yürek bilmez ki..
     Yürek aldanýr.
     Aldanýr!
     Ve ne acýdýr bu yazýlan son.
     Bu ümidin en güzel yerinde, dal kökünden oynar, çatýrdar ve eli toprakla terk etmeye baþlar.
     Yürek burkulur.
     Yürek yanar.
     Yürek acýr.
     Korkar yürek ve anlar aldanýþýný. Korkar ama ne yapsa bilemez. Çýrpýnýþlar baþlar. Ya tamamen koparsa çýrpýnýþlarý, ya boþluða düþerse?
     Yürek yalnýz,
     Yürek bilinmezi bilmez,
     Tahmin edemez!