Bir Bardak Soðuk Suyun Hatýrýna…

Seval Deniz Karahaliloðlu

Vallahi, seni bir bardak soðuk su kadar bile sevmiyorum.
Boðazýmdan serin serin akarken,
Kursaðýma giden ferahlýktan belki biraz daha az,
Kesinlikle daha fazla deðil.

Hele sabah serinliðinde,
Pencereyi açýp,
Temiz havayý ciðerlerime kadar çekmenin,
Verdiði memnuniyet kadar asla deðil.

Hani bahardan kalma bir günde,
Ilýða vurmuþ soðuk bir öðle vakti,
Bir kedinin,
Mahmur güneþlenmesini seyretmenin,
Zevkinden kesinlikle daha az.

Ham de akþamüstü,
Tam da ezan vakti,
Hoca namaza çaðýrýrken,
Mis gibi ekmek kokularý sardýðýnda mahalleyi,
Karþý fýrýndan çýkmýþ,
Nar gibi kýzarmýþ ekmeðin kokusu kadar hiç deðil.

Yani þimdi ne desem yalan,
Ne Leyla’yým,
Ne Aslý,
Ne de Þirin.
Öyle deliler gibi sevmeye hiç niyetim yok,
Bu ahir ömrümde.

Bir nebze seversem seni,
Bir çocuðun,
Dudaðýnýn köþesine takýlý,
Uçuk bir gülüþ kadar,
Havadaki ekmek kokusu,
Masmavi gökyüzünde uçup giden,
Beyaz pamuk tarlalarý,
Hatta akþamüstü yorgunluk çayýnýn,
Hiçbir þeye deðiþmediðim tadý kadar,
Eðer ola ki,
Seversem seni,
Yukarda saydýklarým kadar,
Þanslý say kendini…