Yetiþemediniz…

Seval Deniz Karahaliloðlu

Biz insancýklar,
Bir yerden, bir yere koþuþturur dururuz.
Azýðýný yazdan hazýrlayan karýncalarýn telaþýyla,
Hep, bir yerlere yetiþmemiz lazým.
Kahretsin!
Yine geç kaldým.
Hemen adaklar adanýr.
Lütfen, Tanrým!
Bir güncük olsun, bir yere vaktinde gideyim, develer kurban edeceðim.
Trafik sýkýþýklýðý mý yoksa dar zamanlar mý bilinmez.
Allah, develeri daima olasý bir katliamdan korur.
Telaþ!
Hep bir yerler yetiþme telaþý!
Geç kaldýðýmýz bir randevuya,
Sabah iþe gitmek için servise,
Kalkmaya hazýrlanan otobüse,
Düdüðünü çalan vapura,
Baþlayan filmin ilk karesine,
Sonralarý hayatýmýzý belirleyecek olan ebleh sýnavlara,
Bir konserin uçuþan ilk notalarýna,
Yetiþmeye çalýþýrýz.
Sonra bir gün, bu harala gürele arasýnda,
Apansýz,
Belki de o korkunç kalabalýklarda,
Bir randevuya koþarken soluk soluða,
Yüze tokat gibi çarpan o boþlukta,
Gözleriniz çaresiz birilerini arar.
Ve sorarsýnýz.
Pardon, burada olacaktý, gördünüz mü?
Köþede oturan yaþlý adam, dudaklarýnda uçuþan o gizemli gülüþüyle yanýtlar.
Maalesef hanýmefendi,
Biraz önce gittiler,
Yetiþemediniz.