Öylesine bir günmüþ gibi davranýyorum her gelen gün için. Oysa yaþayacaðým zaman,iyi kötü bir ömrün urbasýna týkýþtýrýlan,hatýrý sayýlýr bir tatil günü. Aslýnda en önemlisi her günden farklý olmasada,psikolojik olarak rahatlama ve derdi tasayý unutma çabalarý peþinde koþturmak dürtüsü. Mevsim kýþ. Yatakta gözlerimi açtýðým ilk andan itibaren,tavana anlamsýz bakýþlarla günün senaryosunu yazýyorum. Birileri dürtecek beni ki, ancak kalkmýþ olacaðým. Radyoda ise gecenin müzikleri,sabahý gürültü potansiyeli içinde eritmeye çoktan baþlamýþ bile.

Eros Ramazzotti ve günaydýn yeni gelen gün. Mevsim eðer kýþ ise gözkapaklarýmýn aðýr aksak aralanmasý bile yorgunluk ve tembellik sebebi olabiliyor bana çoðu zaman. Oysa içimde bilinen bir gerçek var ki,uykuyu sevmiyorum dediðim kelimeler,her defasýnda yüzüme yalancý diye haykýrarak sýrýtýp dururlar. Ýkizini kaybeden terliklerimi arýyorum. Genelde çoraplarýmý attýðým yerde bulabiliyorum. Fakat terliklerimi bulamýyorum.

Çalýþma masamýn daðýnýklýðýna gözucuyla bakýp dýþarý çýkýyorum.Hiç yürürken yada koþarken esnediðimi hatýrlamam. Hani yeþilçam filmlerinde ve yerli millenyum dizilerinde yataktan kalkýlýpta,erkeklerde saçlar baþlar jöleli, bayanlarda saçlar röfleli ve makyajlý olarak kollar yukarý kaldýrýlýp esneme seanslarýna tanýk olduðumuz gibi.Öylesine bir günün ne çekiciliði olabilir ki, getirisini bilmeden her günkü gibi yaþadýkça.Yada yaþamak gibi bir kavramý anlamaya çalýþtýkça. Bu bölümde fazla oyalanmadan hemen üstümü baþýmý giyiniyorum. Üstümü ve baþýmý ayrý ayrý giyiniyorum.Týpký Tolstoy'un Suç ve Cezasýnda,hem suçun hemde cezanýn ayný kitapta yeraldýðý gibi.

Hem sonra evimin sessizliðine bayýlýyorum. Sanki bana her haliyle hizmet edecekmiþ gibi geliyor. Hiç umursamadýðým oda kapýlarýnýn kollarýna birer birer moment uyguluyorum. Ýþte gün yavaþ yavaþ uyanýyor bende. Sanýrým bu günde anlaþýlýyorum.Bu yüzden Ývme hesabýna girmeyeceðim.En sevdiðim mekana yani mutfaða geçiyorum.Kahvaltýyý pencere kenarýnda bulutlara takýlarak yapmak öyle güzel ki. Biraz ileride sabahýn köründe denize taþ atan çocuklarýn hareketliliði var. Mutlaka bir tanesi diðerine sataþýr. Aralarýnda önce anlam vermeye çalýþtýðým bir iteleme yaþanýr ve sonrasýnda seslerini pencere arkasýndan duyamadýðým kovalamacalar baþlar. Ben ikinci kez çay doldurmaya baþladýðým zaman çocuklar artýk yoktur. Bunu hergün yaþayamam sanýrým. Ama sataþmayla baþlayýp kovalamacayla ortadan yok olan çocuklar her yerde vardýr.Her sokakta,her caddede,her kentte.Mutlaka vardýr.Bense arada geçen zamaný düþünürüm. Bir anda gözüme takýlýp bir anda gözümden kayboluþlarýný hatýrladýðým kadarýyla.

Hiçbir deðiþiklik yok hala.Öylesine bir günmüþ gibi hareket ediyorum. Farklý bir gün nasýl olur diye geçirmeden,oldukça aðýr ve oldukça zamana karþý yalnýz. Oysa biliyorum vapuru kaçýrmanýn verdiði zevk hiçbirþeyde yoktur. Yada yanlýþ yöne giripte geri dönmek için en az abartýsýz beþ km yolu tekrar baþtan almak gibi.Bazen hayatta kaçýrdýðým ama zevk aldýðým zamanlarýmda olmuyor deðil.Ýnsan hayatýnda çoðu zaman anlamasa da,kaçýrdýðý fýrsatlarýn yada tercihlerin arkasýnda yeni fýrsatlarýn kendisini beklediðini görebiliyor.Ama sabýrsýzlýk içimize iþlemiþ.Herþey hemen olsun.Þimdi olsun.Dün olsun falan filan.Yani bugünden düne kadar düþüyoruz sabýrsýzlýkta.Dün olmayanýn acýsýyla ve getirisinde yarýna kalanýyla.

Hayat aðacýnýn bir baþka dalýndayým.Yarýçýplaðým farkýndayým.Ben ayakkabýlarýmda hiç çekecek kullanmadým. Çünkü çekecek gerektiren ayakkabý almadým. Çekecek gerektiren ayakkabý almayýþýmda hayatýmda benim düþünerek yaptýðým birþey olmadý hiç. Çünkü ben düþündükçe karþýma ayaðýn kabý,ellerimin diveni çýktý sürekli.Terör aksamýndan kelime kaldým cümle aleme.Aðýr yanlarýndan hükmetmeyi bilmez kýrýk bir megaloman yada hafif mani depressif çýkýntýlara saplandýðým olmuþtur. Þartlarýn aðýrlaþtýðý nefeslenme ortamlarýnda bu özellikleri taþýmayan hemen hemen yok gibidir aslýnda. Herkes yangýndan mal kaçýrýr gibi saklanýr kendi yüzünün arkasýna. Ne kadar çok yaþarsan o kadar çok saklanýrsýn gibi birþey çýkýyor konunun özet gerektirmeyen kapsamýnda.

Geçiyorum. Nihayetinde ayakkabýlarýmý giydiðim yerdeyim halen. Dýþarýya adýmlarýmý gönül rahatlýðý atýyorum artýk. Ama gönlümün rahatlýðý tamamen duygusal.Oysa evden dýþarý çýkmanýn bilincinde günün beni bekleyen kaousuna ortak olma çabalarým yatýyor. Nedense bu çabalar hep yatýyor,her allahýn günü yatýyor,bir kere olsun ayaða kalktýklarýný hiç görmedim. Gözkapaklarý varmý bu çabalarýn acaba. Bunuda düþünmedim demedim. Öylece yürüyorum mekanik aletin baþýna kadar. Gereksinim sancýsýndan. Anahtar deliði buz tutmuþ,dahasý donmuþ. Girmiyor. Zorlasam anahtarý kaydýrýp boyayý çizeceðim diye korkuyorum. Þimdi dürüst olmak var bir kez daha. Yine anahtarýn deliðine girmediðini, bile bile zorlamak ve gidip bir yerlerden sýcak su bulupta buzu eritmek iþi düþünerek yaptýðým bir iþ deðildi. Bazen böyle uç noktalar oluyor insanlarýn zaman adýný verdikleri tünel içerisinde. Bazen düþünmediklerimizi,zaten aklýma gelmiþti diyerek sallarýz nereye denk gelirse, bazende hiç aklýmýza gelmeyeni düþünmeden doðru yaparýz.

Aþk gibi mesela, birine aþýk olmak,birini sevmek gibi.Düþünerek aþýk olan varsa parmak kaldýrsýn.Kimsenin kaldýrmadýðýný biliyorum, Bana sorarsanýz aþk ansýzýn gelir,beklenmeden ve sessizce bir denizaltý gibi,yelkeni olmayan bir teknenin direklerine tüneyen kirli beyaz maðduru martýlar gibi,rotasýný þaþýran bir balýðýn tayin edemediði yönde aðlara yakalanýþý gibi. Düþünebileceðin tarzda beklediðin bir aþk,asla senin yaþamak istediðin bir hayatý yansýtmaz. Ama bunu ben ve bu satýrlarý okuyan sen asla bilemeyeceðiz.Çünkü inadýna yaþanan bir aþk,yaþattýklarý gibi su götürmez bir saçmalýk olacaktýr bize.

Sonra bir ben ki,bir önceki levelden bir sonrakine geçiþte patinaj çekiyorum,oysa hep yaþadýðým þey bu. Sabýrsýzlýk. Allahtan öylesine bir günü tüketiyorum ki acelem yok. Vapuru kaçýrmak telaþým,son otobüsün gidiþi,akþamdan ayýrttýrdýðým gazetemin sabaha beni göremeyiþi, market sahibiyle tartýþýp güne merhaba demek vs.vs. Vesairenin bile bir anlamý var oysa. Kimse anlamasada,üzerinde durmasada okuyup geçerken yada yazarken,vs tüm anlamlý yanlarýyla üzerine düþeni yapýyor. Oysa ben daha,buz tutan zamanýn,içimde tükenen yanlarýyla anahtar deliði sahnesinde ter döküyorum.

Kaldýrýmlarda bekleyen insanlar var. Sadece bir anlýk geçiyorum gözleri önünden. Kimine görünüyorum,kimini ben görüyorum.Kar yaðmaya baþlýyor. Iþýklarý kendi dýþýna taþan bir tünele giriyorum. Ortalýk orange oluyor. Bu rengi ilk kez tünelde seviyorum. Kenti terkediyorum. Akþama dek bu kentte olmayacaðým. Radyoda alýþýlagelmiþin dýþýnda,kulaklarýmýn pasýný silen bir müzik eþliðinde yola senkronize olarak ilerliyorum.Þehrin kurþunlanmýþ tabelasý kardan çok zor okunuyor. Oysa yazýlý olan rakamýn doðruluðuna inanasým gelmiyor. Bu yüzden mi kurþunlanýr þehir çýkýþlarýndaki tabelalar. Yani yalancý olduklarýndan dolayýmý kurþunu hakederler. Tabelasýz ve hoþgeldiniz yazýsý olmayan bir kenti güle güle ile geride býrakýyorum.Kar yaðýþý hýzlanýyor,gitgide yükseliyorum ve rengi tarifsiz bir sis içinde kayboluyorum.Frekanstan sapýyorum. Radyoda birbirini boðazlayan iki kiþinin çýðlýklarý sarýyor bulunduðum boyutu. Açýk hava sinemasýnýn sis katkýlý beyaz perdesinde kahvaltý masasýnda kovalamaca oynayan çocuklarý görüyorum. Hoþgeldin diyerek yoldan karþýya geçiyorlar. Senin þehrine geldiðimi farkediyorum.Yol kenarýnda duruyorum.Ýnip geriye doðru baktýðýmda onlarýn asla onlar olmadýklarýný anlýyorum. Tenimi ýsýran soðuða karþý gelmem imkansýz.Öylesine bir günün,artýk anlamlý olacak saatlerine doðru yaklaþtýðýmý hissediyorum.Oysa yataktan kalkmak ne zor gelmiþti bir kaç saat öncesine kadar. Þimdi bu heyecanla yat deseler yatýlýrmý,uyu deseler uyunulurmu.

Artýk anlam sahibi bir günüm oldu zamanýmýn kollarýnda.Yaþamýn sýnýrlarý içinde,kendimi elde ettiðim bir gün.Doyasýya yaþanacak olan saatlerin, baþýmda pervane olmasý gibi birþey sanki.Hiç olmayandan olana doðru,yada baþýboþ bir ýrmaðýn denize kavuþtuðu haritasýz bir bölgede,yüreðinin gerçek sahibini bulduðu gerçek bir an gibi.Bir kýsmý teoriden,senin gelmeni beklemek kalýyor bana þimdi.Diðer kalaný pratikten,dudaklarýnýn tebessümü,ýslaklýðý,sýcaklýðý.Ýnsan bu kadar mý sever,bu kadar mý özler düþünceleriyle baðýþýklýk kazandýran bir uzaklýðý silip atýyoruz gözlerimizden. Sahi sen nasýl kalktýn bugün yataktan.Önemsiz bir gün gibimi yada þu ana dek hiçbirþey hissetmiyormuþ gibimi.Yoksa sende benim gibimi.

Sonrasýna geçelim tut ellerimi.Devam.Olanca gürültünün tam kalbinde,bir banktan ufka dalýyoruz.Martýlar senin þehrine býrakýyor bizi.Unutan benmiyim yoksa gördüklerim mi unutulmayan bilmiyorum.Bu pastahane halen çalýþýyormu,yoksa bu çocuklardan buradada mý var.Bu tramvay halen ayný meydanýmý görüyor zamansýzca her gün.Bu kitapçýlar sürekli birbirinemi bakar.Ayný kitaplarýn,farklý vitrinlerde,ayný hikayeyi anlatmasý kadar.Meydanýn ortasýndaki saat,kaç kiþiye sattý kendini bir anlýk için.Ve büyük otellerin pencereleri neden saate bakarlar bütün gün.Otobüs duraklarý hiç boþalmazmý kendi kendine.Kendi kendini doldururmu müþteri bekleyen otobüsler.Otuziki diþ'e kýþýn keman çaldýrýrmý su satan yürekler.Bu acele neden,bu koþuþturma niçin.Bugün öylesine birgün deðilmi yoksa sevgilim,yoksa ben yanlýþ bir gününmü kefiliyim.

Öylesine bir gün eminim.Þimdi beni býraktýðýn yerdeyim.Geri dönüyorum.Olduðum gibi ve olmadýðým kadar kendimi elde ettiðim gündeyim.Birazdan yarýn olacak dünden öte.Tut nefesini benimle.Usulca dayan göðsünü göðsüme.Merak etme.Ben sabaha yine seninleyim.