BEN ÝSTANBUL KADAR ACIYIM



Bukalemun gibidir gökkuþaðýnýn renkleri,
aldandýk biz renk cümbüþünün nesine?
Nasýl bir dünyadýr bu, pis ve rezil öylesine?


Sokaklar boþtu o gece, Ýstanbul sarhoþtu.
Ýstanbul uykusuzdu, barlar huzursuz.
En yaþlý totem kaybolmuþtu.


(Artýk barlarýn baþ tacýyým,
ben Ýstanbul kadar acýyým.)


Sanki baþarýný kadehlerde kutlamak için yaratýldým ben;
Bursa yetmedi, Ýstanbul gecelerinin de müdavimi oldum ben.
Aslýnda hoþ bir seda býrakmak isterdim gelip geçerken,
ya da buruk bir veda.
Belki de hüzünlü bir sonbaharda
dalgalar kumsalý ninnisiyle öperken,
en güzeli seni düþünmekti martý çýðlýklarýný dinlerken.



[Ben seni sevmek için yaratýldým;
ben seni övmek.]





Aylardan kasým sabahý zemheri soðuðu yaðdý üzerime,
alacakaranlýkta üþüdüm.
Önce ay kayboldu,
ardýndan yýldýzlar.
Yollar aldý gitti beni;
yalnýzlýk kopkoyu oturdu yüreðime.
Ben, sensizken her þeye küstüm,
ve narçiçeðinin yere düþmesiyle
ben de düþtüm.




(Neden hep martý çýðlýklarý Ýstanbul'da duyulur;
neden hep kalp ayný yerden kýrýlýr?)



Dönüþü olmayan bir yoldayým,
yürüyorum uzun uzun;
içimde dayanýlmaz bir acý,
tarifsiz bir hüzün.



[Ben kumsalýna geldiðim zaman,
Sen deniz olurdun, ben umman.]

..


Aþk bir büyüdür, bir iksir,
akýl tutulur, kalp esir.
Ne yapsam, ne etsem, boþtur ne desem;
dört iþlem yetmez, sonsuz bir kesir.


(Aþk, martý kanadýnýn denize deðdiði andýr;
Yitirilen, kumsalda beklemekle geçirilen zamandýr.)
..


Artýk, yamaçtan huzursuz akþamlarýn inme vaktidir;
Ýstanbul'dan gitmek
ve boþ kadehlerde baþarý kutlamak.
Hoþça kal baþýmýn tacý,
ben Ýstanbul kadar acýyým;
sen kendine acý.




ERDEN ERKÝN