Genzime kaçan bir toprak kokusuyla uyanýyorum geceleri,
Yataðýmda mýyým, yoksa senin yanýnda mý bilemiyorum,
Yalnýzlýk ve sensizlikle baþlayan yaþamýn anlamsýzlýðý,
Her ölü doðan, her aðlatan gün ile devam edip gidiyor,
Ölü bir kalp ile yaþamanýn saçmalýðý tüm vücudumu kapladý,
Ne kalvaltýnýn bir anlamý var, nede güneþin doðuþunun,
Tek tesellim yýllarýn damgalarýný taþýyan resimlerin,
Hüzünlü, neþeli, aðlamaklý ve küsmüþler...
Keþke senin yerine ben resimlerde yaþasaydým diyorum,
Acý çekmiyor, aðlamýyor, her gün bensizlikle kahrolmuyorsun...
Seni ne unutabiliyor, nede kalbimden silebiliyorum gözbebeðim,
Senelerin yýkýlmýþlýðýný taþýyan ölü kalbim bile,
Her gece biraz daha zorluyor beni, dedim ya kolay deðil sensizlik...
Yýldýzlar, karanlýðý delmeye baþladýðý zaman dýþarý çýkýyorum,
Gecenin sessizliði aðlatýrken beni, geziyorum sokaklarda,
Yüreðim sana geliyor her zaman, ama ayaklarýmý bilmiyorum,
Sessizliðin sesini dinlemek ve seni kimsesiz sokaklarda aramak,
Kendimi kaybediyor ve her gece þehrin ayný sokaklarýnda kayboluyorum...
Güneþ yeni güne doðarken, her zamanki gibi sen olmuyorsun yanýmda,
Balkondan karanfillerimiz gülümsüyorlar bana, güneþle beraber,
Ellerinle ektiðin, seni sevdikçe solmayacak dediðin karanfiller...
Sanki her sabah, "o hala seni delice seviyor" diyorlar bana,
Senelerdir hiç kurumadý, hiç solmadý karanfillerimiz
Sen toprakta olsan bile, beni hala sevdiðini biliyorum sevgilim...