Bazen içine dönmeli insan... Kendini dinlemeli ve öyle yürümeli uzun yollarý. Yollarýn sonunu görmese de yürümeli... Býkmadan, usanmadan, mola vermeden hem de. Mola verdiðin anda geriye dönüp bakma ihtimalini düþünmeden yürümeli.

Oysa ne zamandýr içime dönemiyorum ben. Durdum yolumda ve bakýnýyorum öylece... Beni tutan bir el var bilmediðim. Azgýn dalgalar vuruyor gönlüme... köpük köpük... bembeyaz... Sütliman olmayý bekliyorum sadece... Kafamý kaldýrýp baktýðýmda aynaya; yeniden gülmeyi bekliyorum. Bekliyorum...

Dün gece bir kez daha denedim kendimle barýþmayý. Ýçimdeki þeytanýn ruhu çok zorladý beni. Sýrtýný dönse de, biliyorum þefkatim daðýtýrdý en kara bulutlarý bile... Israr ettim... ömrümde etmediðim kadar ýsrar ettim kendime... Üst üste soðuk sular içtim sýcak gecede... Ýçimdeki beni yakaladýðýmda kan ter içinde kalmýþtý dünyaya ait bedenim. Yorulmuþtum... Aðýrlaþmýþtým... Uykum vardý... Ama pes etmeyecektim. Vazgeçemezdim. Dinlemeliydi beni... Niçin canýmý yaktýðýný, niçin beni yok saydýðýný anlamalýydým. Telefonda “bazen samimi olmuyorsun” diyene borcumdu bu en azýndan... Ona verilmeliydi bunun hesabý.

Daha da uysallaþtý ruhum... Tüm dondurucu rüzgarlarý dinmiþti. Köpük yoktu... Sýcacýk bir bebek beþiðinde sessizce sallanýyordu sanki... Okþadým onu... Bilmediðim dillerde konuþturdum bedenimle. Kaçýp gitsin istemiyordum. Önce beni dinlemeli, sonrada bana açýklamalýydý bu anlamsýz terk ediþi. Evet terk etmiþti beni ruhum. Beni hiç acýmdan sýradanlaþtýrmýþ ve insanoðlu haline sokmuþtu. Peki neden?

Uzun uzun, ama yormadan anlattým ona bana verdiði acýlarý. Mutsuzluðumu,,, haksýz kaybediþimi... Konuþur sanmýþtým; sustu... Bakmadý bile gözlerime. Akan yaþlarýmý silen bir yokluk hissi duyumsadýðýmda anladým vazgeçiþini. Hissiz parmaklarýný dudaklarýma götürüp; susmamý iþaret etti ve sonra nereden geldiðini bilmediðim, uðultulu, yankýlanan ama içi ýzdýrap dolu binlerce ses doldurdu bütün odayý...

“ Yapma demiþtim sana... Buna dayanamaz, bana yenik düþersin diye uyarmýþtým seni. Doðrularýný terk etme demiþtim... Onlar olmadan oynamam bu oyunu demiþtim. Sense içinden gelen hiçbir sese kulak vermeden vazgeçtin kendinden. Ne için? Ne için diyorum sana... Kaldýr baþýný þimdi... Hadi bak bakalým o çok cesaretli bakýþlarýnla, hem de eskisi gibi... gözlerini hiç kaçýrmadan... Beþ para vermeye kýyamayacaðýn o sönük yüzlere karþý bile mahçup artýk bakýþlarýn. Çünkü baþtan aþaðýya gizliliðe bürüdün hayatýný. Sorulara cevap verecek durumun yok... Oyununu oynamak için sende onlara benzedin. Cesaretini kýracaktý madem oyunun; ne iþin var dedim, gene dinlemedin beni... At gözlüðü hiç yakýþmadý sana ama, hep burnunun dikine gitmekti tüm ýsrarýn. Yaþadýklarýný koy önüne... Anlarý canlandýr gözbebeklerinin en derinlerinde... Heyecanlarýn vardý hani... Umutlarýn... Yarýný düþlemekle geçerdi geceleri uykuya gönderdiðin varlýðým... Beni çeþitli düþlerin içine sokar, kimi zaman çok mutlu bir anne, kimi zaman baþarýlý bir iþ kadýný ve hatta pamuklar içinde nineler olurdum torunlarýyla kucak kucaða... Eðlenirdik uyumadan önce seninle... Özgürdük ikimizde göðü yaran kuþlar kadar. Uyuduðunda üstün açýlmýþsa diye korkarak bazen bedenine dönerdim. Bedenin o huzur dolu gülümseyiþini nasýl özlüyorum bir bilsen...

Hatýrlýyor musun tüm bunlarý... Hala içini ýsýtýyor deðil mi geçmiþ gecelerimiz... Oysa sen hepsini bile bile terk ettin... Kendi zincirini kendin vurdun bileklerine... Ýnan kýnamamaya çalýþtým seni... anlam vermeye çalýþtým vazgeçiþlerine... Yanýnda olmak için gayret sarf etmedim sanma. En büyük düþmaným olan karabasanlarla çok boðuþtum ilk günler... Onlarýnsa vazgeçmeye hiç niyetleri yoktu. Zincirlerinle dosttu onlar. Mýknatýsýn demiri çekmesi gibiydi iliþkileri. Onlar durdukça o incecik bileklerinde vazgeçmeye de niyetleri yoktu... Sana sessiz geceler vermek adýna savaþtým durdum zincirin her bir halkasýnýn dostuyla... Ama yenildim... Ben tektim... Beni sen tek býrakmýþtýn hem de... Aldýrmamaya çalýþsam da terk ediþine, yalnýzlýk beni de yormuþtu. Gücüm yavaþ yavaþ tükenmiþ, bu gücü benden aldýðýn için sana içten içe kin duymaya bile baþlamýþtým. Karabasanlarla didiþmeyi býraktým sonralarý. Hani belki korkuyla uyanan gözlerin mani olur diye sana... Ama ne inatmýþsýn... Vazgeçmedin... Bu senin tercihindi tabi. Yapacak hiçbir þeyim yoktu. Benle deðil de, onlarla olmayý seçiyordun açýkça... Bense tamamen vazgeçtim senin yerine... O çok deðer verdiðin “aþk” a yenik düþmüþtüm. Savaþ sonrasý her yenilen gibi en büyük ganimetimi (yani bedenini) býrakmak düþerdi bana. O günden sonra hiç yaklaþmadým sana. Karabasanlarýn gecelerini paylaþmasýný kýskanarak, ama yüzündeki sýzýya içim acýyarak uzaklardan seyrettim seni... Beni çaðýrmaný bekledim belki de; bilmiyorum...

Ve iþte geldim... Küste olsam, dönmeme yeminleri etsem de buradayým... Et týrnaktan ayrýlamýyor hakikaten. Vazgeçen varlýðýn, yeminlerini bozmak için fýrsat arýyor. Ama rüyalarýndan uzaktayken çok düþündüm. Ýki varlýk olmak zor bedende. Biri varsa diðerine yer yok... Eðer sevdan bu kadar büyükse, benim varlýðým hala “vazgeçiþ” olarak kalabilir. Birini tercih etmeli ve tercih etmediðini özlememelisin. Buna sen karar vermeli, bunu anlamalýsýn...

Ýyice düþün ve anla... Terk eden kim... Suçlamadan önce bunu düþün... Ve tercih ettiðin ben deðilsem eðer, beni çaðýrma... Ne zamanki zincirlerini çýkarmaya karar verirsin, o zaman sen gel demeden ben döneceðim... Ýçinde olmasam da asla terk etmiþ deðilim. Yokum, ama izliyorum”