Avuçlarýmda bir gül yapraðý kanarken saðanak saðanak, çok deðil birkaç gece geçmiþken dipsiz, karanlýk ve bir o kadarda ümitli düþüncelerimin üzerinden mor akþamlarý anýmsatan varlýðýn aldý attý beni bir cami avlusuna: öksüz-aç-susuz ve sevdalý...
Yýllar öncesinden baþlamýþtý yüreðimdeki konukluðun. Belki davetsiz bir misafirdin belki de uçuk mavi ümitlerim ve toz pembe düþlerimin kesiþtiði yerdeki alýmlý mor kanatlý kelebektin.. Ayýþýðýnýn dumanlý örtüsünü sýyýrýpta girmiþtin yüreðime usulca. Kýrýlmýþtý birkaç yerden ama aldýrmadan kozan yapmýþtýn yüreðimi.
Kanatlarýndaki mavi-pembe morluðunu yüreðimden aldýn baðlandýn bana. Vaktin geldi hatta geçiyordu yinede kýramadýn kozaný. Bekledin beni hep birgün kozana iliþiverir gözüm diye. Sen tesbih tanelerin kadar sabýrlý ve utangaçtýn, bense yara almýþ bir kartaldým yükseklerden uçan. Ben yanlýþ sevdalara kanat çýrparken, sen renk cümbüþü kanatlarýnýn ve gözlerimin merakýnda beklemedesin, hep ayný yerde.
Yýllar geçti, aldý gözümü göklerin mavisi yüreðime döndü bakýþlarým tek seferlik, pembeyle kavuþtu. Usulca sen çýktýn karþýma mor kanatlarýn, kaçamak bakýþlarýn ve Ya Sabýr çektiðin tesbihinle.
Kýrdý kolumu kanadýmý, incecik mor kanatlarýn. Kendimi bir cami avlusunda buldum öksüz-aç-susuz ve sevdalý..
Sen yoktun. Gittin diye kanýyor yüreðim kýpkýzýl, mavi ümitlerimin üzerine... Yinede yüreðimi kanatmamak uðruna içinde binlerce rengin telaþesiyle kozanda hapsolmuþtun ya hayrandý yüreðim sana ve minnettar. Yüreðimin rengi þimdi kýrmýzýsý bol mor!

Senden geriye, yüreðimde kýrýlmýþ kozan birazda mor kanadýn kalmýþ. Giderken ki kýrgýnlýðýný da hala anlayabilmiþ deðilim. Ýnanki morda çok güzel bir renk.
Affet beni ne olur iki renge baðlý tek renk yaþýyorum diye...
...
Son bir ümitle havalanýrmýyým ki diye kanat çýrpýyorum.. Olmuyor býraktýðýn yerdeyim hala!
Mor bir akþam yine yaþarmýyýmki... seninle! diye niyazlardayým...
Akþam oldu yine, güneþ kýpkýzýl gökler gri...