Bir gün gideceðim bunu biliyorum. Ardýmda küfürler savuran bir adam veya piþmanlýk dolu göz yaþlarý býrakýp gideceðim... Duvarlara sinmiþ kokumu sana unutturmak için günlerce camlarý ardýna dek açýp havalandýracaðým dört bir yaný. Perdeleri defalarca gözyaþý ve çamaþýr suyuyla ovacaðým. Saatlerce silip süpüreceðim her bir köþeyi; ola ki yerde bir tel sarý saç görmeyesin diye. Sesimi silmek için rengarenk duvarlardan, müziðin sesini sonuna dek açýp kulaklarýný sessizliðime hapsedeceðim. Ellerimi acýmasýz ateþlere gömüp, dokunduðum her kareden parmak izlerimi sileceðim. Beni hatýrlatan her ne varsa hayatýnda tek tek kovacaðým. Biliyorsun bir gün gideceðim...

Ýnanmýyorsun bana biliyorum. En az ben kadar inanmýyorsun bana... Ama gideceðim. Bir gün tüm karabasanlarý kovalayýp yokluða karýþacaðým. Çalan her telefonda benim sesimi beklerken ben telefon kulübelerinden çok uzaklarda olacaðým. Kapýyý çalan asla izsiz parmaklarým olmayacak. Yaðan yaðmurlara tek bir gözyaþýmý dahi vermeyeceðim. Rüzgarlar beni kovalarken, sana kokumu getirmesinler diye yerin yedi kat dibinden gideceðim...

Bir gün pes edip... Bir gün lanet edip... Bir gün tüm bedenimi yakýp... Bir gün antlar içerek... Bir gün sandýðý açarak...çekip gideceðim...