Hani insan birine aþýk olunca; onun hayatýndaki herkesi tanýmak ister ya...Ben de öyleyim. Ben Ýzmir’e aþýk oldum ya, artýk konusunu komþusunu tanýmak isterim. Önce, yakýn çevreyle baþladým dolaþmaya. Foça, Kozbeyli ve Çeþme’ye gittim. Çiçekli Köyde piknik yaptým.

Foça’da güneþ batarken, denizin ve göðün rengi muhteþem bir kýzýla döndü.Beni etkilemek için gösteri yaptý diye, sevindim. Aslýnda böyle ikramlara gerek bile yoktu. Zaten çok beðendim. El deðmemiþliði, masumiyeti, doðallýðý sarhoþ etti beni.

Biliyormusunuz? Akþamlarý deniz kýyýsýnda; gezerken vapurlar, ýþýl ýþýl geçiyorlar ya. Hani, ýþýklarý suya vuruyor, allý yeþilli.. Ben ilk günler, onlarýn da beni mutlu etmek için geçtiklerini sanýyordum. Arkadaþým ‘’ Yok yahu, sana öyle gelmiþ. Saat baþý geçiyorlar, hem de senelerden beri ‘’ Dedi.. Ama laf aramýzda, ona inanmadým. Ben, hala gemilerin benim için geçtiklerini düþünüyorum. Kime ne zararý var ki?...

Çeþmeyi daha tam tanýdýðým söylenemez. Dalyan köyü, az biraz gezdim. Balýkçý Hasan’ýn yerinde hayatýmýn ilklerini yaþadým. Balýk Kebabý ve Sakýzlý muhallebi yedim. Parmak uçlarýmda biraz eksilme var ama olsun. Deðdi....

Yemekten sonra þömine baþýnda sakýz likörü içerken ki keyfimi görmeliydiniz. Þöminenin üzerinde, Atatürk’ün siyah beyaz, bir fotoðrafý var, Ýlk defa görüyorum. Bir kýr taburesine oturmuþ, önünde biri siyah beyaz, ikisi siyah köpek yavrularý kývrýlmýþ yatýyorlar. Nasýl sevimliler..Atam da nasýl þýk, nasýl yakýþýklý ve maðrur görünüyor.

Restaurantýn duvarýna, parasýz kalmýþ bir romen, yediklerinin içtiklerinin karþýlýðý olarak resim yapmýþ. Hasan anlattý... Ýyi ki de parasýz kalmýþ diye düþünüyor insan. Dalyan’ý ve nefis
bir yelkenliyi resmetmiþ...

Bu arada çalan müzikler de içime iþledi. Önce Hello.. sonra Rain.. I’ve just call to say I love you da... yeter artýk dedim.. Bu kadar romantizm insaný aðlatýr. Gözyaþlarým þömineyi söndürmesin diye kalktýk. Güzel bir gündü... Zaten, yaþamak nedir? diye sorulacak olursa, ben; ‘’aný býrakmaktýr.’’ derim... Güzel anýn çoksa, güzel yaþamýþ, kötü anýn çoksa, kötü yaþamýþsýn demek.

Bu þehirde, yani Ýzmir’de, bir iki akrabam yaþýyordu benim. Bir iki de dostum. Akrabalara da dostlara da eklemeler oluyor ben geldiðimden beri. Dayým Ayhan, yengem Rafet, on yýl önce geldiler Ýzmir’e. Kuþadasý’nda, Derya Motel adýnda küçücük, þirin bir motel iþletiyorlar. Yazýn ada, kýþýn Ýzmir, mutlu mesut yaþýyorlar.. Allah uzun ömürler versin.

Yeðenlerim Ayþegül ve Yaþar, Alsancak’ta bayanlarý giydirmek için gün boyu koþuþtururlar. Küçük bir butikleri var. Sapsarý, cici bir butik. Yaþar evlendi, dünya tatlýsý bir Ýnci aldý. Ayþegül’ün de bir niþanlýsý var. Adý, Burak benim de dostum oldu. Gördünüz mü? Nasýl çoðalýyoruz?.

Halamýn kýzý Nihal de bu þehirde yaþýyor yýllardan beri. Belki çoðunuzun öðretmeni olmuþtur. Kýzý Burcu, psikoloji okudu... O, benim ücretsiz danýþma hattým, sorun çözme ve rahatlama merkezim olarak faaliyetine devam ediyor. Henüz bekar.

Alev... adý gibi, alev gibi bir arkadaþ. Ýzmir’e gelmemde baþrol oyuncusu oldu. Canyoldaþým, sýrdaþým keyifdaþým. Dostluk, arkadaþlýk öyle güzel ki... Ýnsaný tanýmadan, yaþamý tanýmanýn imkaný yok diye düþünürüm ben. Her insan ayrý bir renk... Her insan ayrý bir hikaye... Yaþam da iþte bu hikayelerden ve renklerden oluþur. Oku oku bitmez bu insanoðlu... Þehir de gez gez bitmez. Tanýyamazsýn her sokaðýný her köþesini. Koca bir maðazaya girer de hiçbirþey bulamazsýn da, sokak arasýnda, küçücük bir dükkanda rastlarsýn aradýðýna.. Bir de üstüne üstlük, orta þekerli bir kahvesini içersin dükkan sahibinin, sýcacýk bir sohbetle, yeni bir yaþam hikayesi daha dinlersin.

Arkadaþým Alev, beni arkadaþlarýyla tanýþtýrdý. Kýbrýs asýllý minyon güzel Rima, buzluk diyeceðine; buz yeri, diyor. Süheyla, dünya tatlýsý bir çýlgýn.. süslenip, püslenip ‘’Yine size güzel görünmek için kýrdým kendimi ‘’ diyor. Çimen, evde çalýþan kadýnýn taklidini yapýp bizi gülmekten yerlere yatýrýyor. ‘’Çimen apla evde deðil.. biz de moniðnen oturduk, evde onu bekliyoz’’ diyormuþ.. Monik, Çimen’in köpeði...

Her insan eþþiz ve tek. Tanýmak emek istiyor insanlarý. Dinlemek lazým... Biri konuþurken dinlemez ve konuþma sýrasý, bana ne zaman gelecek? Diye düþünürsen, hikayeleri kaçýrýrýsýn.

Bir þehri tanýmak da emek istiyor. Gezmek yetmiyor, dinlemek lazým þehri.. Ege beni bekliyor dostlarým gezmeli, dinlemeli ve gördüklerimi, duyduklarýmý size anlatmalýyým..

Fügen Yýlmaz
01.11.2000