Hani, bazý anlar vardýr yaþamýmýzda iz býrkan.. Hani, bazý sözcükler vardýr.
‘’Merhaba saat kaç acaba?’’ veya ‘’Pardon yanýnýz boþ mu? gibi.. Hayatýnýzý bir anda deðiþtiriveren
büyülü sözcükler.

Bazý rastlantýlarýn suyun akýþýný nasýl deðiþtirdiðini bilirsiniz. Ýstanbul’da bir resim sergisini gezerken Ümit Yaþar Oðuzcan’ ýn son eþi Ulufer Oðuzcan’la tanýþma ve onunla Ümit Yaþar hakkýnda, uzun uzun sohbet etme þansýna sahip oldum. Ünlü þairin ölümüne dek 6 yýl boyunca büyük bir aþkla birlikte olmuþlar. O hayran olduðun büyük þaire böylesine yakýn bir insanla tanýþtýðým için çok mutlu oldum.. Sorularým hiç bitmedi. ‘’Nasýl tanýþtýnýz? Dedim. Ayný heyecaný yaþayarak anlattý, o, yosun gözlü, zarif kadýn.
‘’Mutsuzdum’’ dedi. ‘’Kendimi þiir yazarak avutuyordum. Bir arkadaþým Ümit Yaþarý tanýyormuþ...
Gel... Seni ona götüreyim, belki yazdýklarýnýn yayýnlanmasýna yardýmcý olur... dedi... gittik..
Çekine çekine kendimi anlattým. Þiirlerimden okudum. Beni dinledi, dinledi ve     ‘’Siz þiir yazacak deðil, uðruna þiir yazýlacak kadýnsýnýz’’ Dedi. Þiirlerimle ilgilenmedi diye öfkeyle ayrýldým yanýndan ama, kader o andan itibaren, bizi birbirimize yaklaþtýracak, defalarca karþýlaþtýracak senaryolarý yazmaya baþlamýþtý bile..diye anlattý özlemle..

Ýþte böyle... Yaþamýn kime ne zaman nasýl bir oyun oynayacaðý, hangi rastlantýnýn suyun akýþýný nereye çevireceði belli deðil.Emin olduðum tek þey: . Paylaþtýkça büyüyen, çoðalan yegane zenginliðin sevgi olduðu..

Apartman komþum, Filiz, biber dolmasý getirdi dün akþam.. Sevgi her þeydedir biliyormusunuz? Biber dolmasýnýn kokusunda, onu taþýyan elde. Bizim güzel gülüþlü kapýcýmýz, Mevlüt’ün gözlerinde, kedinin mýrýltýsýnda, köpeðin patisinde, Kagir Bar’ýn barmeni Burak’ýn sohbetinde. Gülün yapraðýnda... kýsacasý herþeyde, sevgiyi bulabilirsiniz.

Gül dedim de siz hiç, asfaltý delerek çýkan çiçek gördünüz mü?.. Ben geçen gece gördüm. Adý, Hakan... Balýkçý barýnaðýnda bir gemi restaurantýnda org çalýp, þarký söylüyor. Sesi de yüreði de çok güzel... Çiçek nerede açarsa açsýn, çiçektir. Bazen bir bahçede, bazen bozkýrda, bazen dað baþýnda..

Mutluluðun küçük detaylarda saklý olduðunu unutmadan yaþamak lazým diye düþünürüm ben. Böyle dedim de, Nazým Hikmet’in bir þiiri geldi aklýma...

Bu gün Pazar
Bugün beni ilk defa güneþe çýkardýlar.
Ve ben ilk defa,
Gökyüzünün bu kadar
Benden uzak,
Bu kadar mavi,
Bu kadar geniþ
Olduðuna þaþarak durdum.
Sonra saygýyla topraða oturdum.
Dayadým sýrtýmý duvara,
Bu anda ne düþmek dalgalara,
Bu anda ne kavga ne hürriyet, ne karým
Toprak, güneþ ve ben
Bahtiyarým....

Fügen Yýlmaz
07.12.2000