Yýllar önce bir yolun ortasýnda durup , yolun sonunu süzen ve kendi kendine çocuksu bir tepki veren bir yüz bilirim. Derinden endiþeli ve asla dönmeyeceðe vurgun. Yine de o yüzde kendiminkinin bir yansýsýný görür, þaþýrýrým. Bildik bir yüz, belki biraz yaþlý ama hala ayný ifadesiz bakýþlar. O bakýþlarda baygýn ve duygu dolu bir açýným sezmiþimdir hep. Acý bastýrýlmýþ ve sonunda acý olunmuþtur.
Yanýna yaklaþýnca etkisene girdiðiniz bu yüz, size geçmiþten andaç bir dünya vaat eder. Çok yaklaþamaz, orada kala kalýrsýnýz. Çünkü dokunursanýz büyüsünün yok olacaðýndan çekinirsiniz. Titrek bir alev, solgun bir çiçek, sönmüþ bir volkan, adýna ne derseniz deyin bu yüz saftýr ve saf olan her þey gibi sizde yýkýcý bir etkisi vardýr. Dokunmak istersiniz, yalnýzca dokunmak. Birden anýmsarsýnýz ki þimdiye kadar neye dokunduysanýz onu yitirmiþsinizdir. Avucunuzun teri vücudunuza kayar, beyniniz kaynar. Ilýk bir esinti düþlersiniz. Kýrýk bir aný usunuzda depreþir. Tam da bu duygunun ortasýnda sizi ortada býrakýr. Size gerisini uydurma almaþýðý kalýr.Yüz yok olmamalýdýr. Rutinde yitende, yiten yüzler, ve o yüzlerde kendini yitirenler. Yaþam tekrarlara kalýnca ne acý bir deneyim oluyormuþ.
O yüze iki göz ve bir aðýz katmalý. Güldürmeli o yüzü. Gülmeli, gülsün ki onda benim de gülebileceðimin olanaðýný olumluyum. Gülsün ki aslýnda benim ben, onun o olduðunu unutayým. Tekil bir anlam sarmalý o yüzü. Her þeyi kendinde taþýmalý ama herkesi asla. Bana bakmalý benim olmalý. Öf yine bencilleþtim. Tasarlarýmda bile iyelik yaratýyorum. Ne diye sahip olmalý ve olunmalý.
Birden bir ýþýk gözümü kamaþtýrdý. O yüzde bir aydýnlýk belirdi. Tanýdýk ama kimliksiz bakýþýmlar yakalýyorum. Bakýþlarýnda sözün yetersiz kaldýðý bir çaðrý edimi var. Anlatýlmýyor ve sözlere inemiyor. Kesik özgürlük türküleri çýkýyor aðzýndan. Þimdiye kadar böyle yanýk, böyle derinden olanlarýný hiç duymamýþtým. Bakýþlarýyla türküye eþlik ediyor ve yüz giderek belirginleþiyor. Simdi ona yücelik katan bir burna sahip.
Senin içindeki bir boþluktan çýkan bir yüze aldanmamalý. Ýçinde eksikliðini duyumsadýðýn deneyimleri bir yüze yansýtýp, kurtulamazsýn. O yüzde aldatýcý olan bir yan var. Sanýrým o yüzü çizen, kötü bir sanatçýymýþ.
Yüz kendinde olanaksýzlýðý taþýr, birde yok olacaðýnýn sezisinin hüznünü. Yüz tutkudur, yüz baðýntý. Yüz bir aldanýþtýr ama aldanýþlarýn en insancýlý. Yüz tikeldeki geneldir. Yüz uçurumdur; ona baktýkça kendini görürsün.

henüz öteye adýmýný atan Blanchot’u saygýyla ve hak ettiði gibi belleðimde, yaþadýkça yaþatacaðým.