DÜÞÜNCELER

     Kültablasýnda durmakta olan sigarasýna uzandý. Sigaranýn bu kýsmýna bayýlýrdý oldum olasý. Son bir iki nefes çekti. Ciðerlerinde hissetti dumaný. Öylesine hissetti ki sanki birkaç tur atmýþtý duman kütlesi ciðerinde. Ve dýþarý üfleyecek birþey kalmamýþtý bile. Sigarayý söndürdü ve kültablasýna býraktýðý ize baktý. Herþeye ne kadar dikkat ediyordu o an.
     Eli masanýn üzerinde duran tabancasýna gitti. Elini engellemedi beyni. Tabancayý aldý, emniyeti açtý ve þakaðýna dayadý.
     Düþündü... Çocukluðunu düþündü. Annesinden aldýðý ilk armaðanýný; babasýyla balýk tutmaya gittikleri günleri, bahçelerindeki elma aðacýný düþündü. Çocukluðunun en güzel günlerinin, belki de hayatýnýn en güzel günlerinin geçtiði evi düþündü. O evde kendisini mutlu hissediyordu. Belki o ev deðildi bu mutluluðu veren, ailesiydi belki ama sonuçta o evde mutluydu iþte. Babasýyla gittiði ilk futbol maçý geçti gözünün önünde. Heyecaný öylesine büyüktü ki, stada girmeden babasýný kaybedip hüngür hüngür aðlamýþtý ta ki bulunana dek.
     Düþündü... Çocukluk aþkýný düþündü. Daha ilkokula yeni baþlamýþtý ama aþk nedir tadýna varýyordu iþte. Mahallelerindeki o güzel kýzýn yüzünü þimdi bile hatýrlýyordu çocukluk aþklarý unutulmaz diyenleri doðrularcasýna. Hayatýnda ilk kez karþý cinsten birisine böyle bir ilgi duyuyordu. Çocukluk aþký iþte, hep evcilik oynamayý isterdi bu yüzden. O kýzý öpmeyi çok isterdi.
     Düþündü... Ve gördü. Okulu asýp gittikleri sinema salonlarýný düþündü ve ilk heyecanlarla içtikleri kaçamak sigaralarý. Akþam eve giderkenki naneli þekerleri düþündü aðzýnýn kokusunu bastýrsýn diye bakkaldan aldýðý. Babasýnýn sanki birþeyler sezinlemiþçesine olan o sert yüz ifadesini düþündü. Annesinin olanca masumiyetiyle yemek hazýrlayýþýný, sofraya oturduklarý sahneyi...
     Düþündü... Üniversiteyi bitirdiði yýllarý düþündü. Baþarýlý sayýlabilecek bir öðrenciydi. Baþarýlý, sosyal, aktif ve yakýþýklý sayýlabilecek bir gençti. Kýz arkadaþýný düþündü. Ona sarýlýp yattýðý uzun geceleri; soðuk, hain geceleri düþündü. Ve onun baþkasýyla olduðu aný gördü. Ýhanetin acýsýný gördü. Hüzün ve nefreti yaþadý. Ýntikam duygusunu tattý belki de ilk kez.
     Düþündü...Evlendiði günü düþündü. Herþey bembeyazdý o gün. Bembeyaz ve tertemiz... Karýsýný öptüðü aný yaþadý alkýþlar arasýnda. Mutluluðun sýnýrsýz olduðunu düþündüðünü düþündü. Ve kendi kendine aðladýðý geceleri. Hayatýn kendisini sürüklediði yolu düþündü. Oysa o da istemiyordu herþeyin böyle olmasýný. Kimse katil doðmuyordu. Hayat acýmasýz bir voleyle onu bu yollara itmiþti ve baþýný kendisi bile hatýrlamýyordu. “ Kiralýk katil “ sýfatýný hiç yakýþtýramýyordu hala kendisine.
     Düþündü ve gördü...Öldürdüðü insanlarýn ölüm öncesi son çýrpýnýþlarýný...Ve ardýndan akan kýpkýrmýzý sývýyý düþündü. Ýnsanlarýn ölüme daha çok uzakken belki de öldüklerini gördü onun elinden. Kendisine uzanan elleri gördü aman dilerken. Yapýlan son hamleyi düþündü ve tetik sesini duydu; merminin çýkýþýný, saplanýþýnýn sesini bile. Ve oradan kaçtýðý anlarý hissetti beyninin en derinliðinde.
     Düþündü...Hayatýn kendisini sürüklediði yolun sonunu...Ve gördü. Ýþte o an oðlunu düþündü. Henüz yeni yürümeye baþlayan, babasýnýn peþinde dolaþan oðlunu düþündü.
     Düþündü...Ama mermi düþünceden hýzlýydý.