YOKSUN

Herþey anlamýný yitiriyordu...
Ne kadar anlam kazandýrmaya çalýþssam da
En iyi bildiðim taným;
Hep “boþluk” oluyordu.
Ve sen yoktun...
Ýki elin birleþmesi için gereken tek þey
Elleri uzatmak olsa da her ne kadar
Saklanan bir el hiç bulunamýyordu;
Diðerinin anlamsýzca havada kalmasýna raðmen.
Sessizliðin sesini dinlerken kulaklar,
Her duyduðu titreþime aþk diyordu da;
Tanýmlanamýyordu bir türlü içimizdeki dinginlik
Ya da coþkunun anlamsýzlýðý ve zamansýzlýðý
Gecenin karanlýðýný hep aydýnlatmaya çalýþýyordum ben,
Ve sen yine yoktun...
Seni bulmak için aramalýydým önce,
Ama nerede arayacaðýmý bilmiyordum
Bulduðumda da kaybetmemek için, tutmalýydým elinden.
Ve sen yine kaçýrýyordun ellerini...
Ben kanlar içinde avuçlarken gülü bütün dikenleriyle
Sen eldiven giymiþtin ellerine
Ve kýrmýzýyý hiç sevmiyordun
Suyun sýcaklýðýný hep ayný tutmak istiyorduk biz
Ama atýlan buzlarla gittikçe soðumuþtu.
Yýldýzlar ayný yerlerde çivilenmiþti dün gece, ay yine yarýmdý;
Sen yoktun...
Karanlýðý yýrtýp gelmeyecektin.
Günlerdir görmüyordum seni, rüyalarda bile
Tam yaklaþmýþken, duyururken sesini bir ninni edasýyla,
Bebek hep uyanýyordu odayý inleten çýðlýðýyla.
Sebepsiz iç çekiþlerden arta kalan
Bir damla gözyaþý oluyordu beynimin derinliklerinde,
Aðlamayý bile unutmuþtu gözlerim...