Sessizliðimde boðulurken kafamýn içinde kelimeler panayýrý kurulu. Kanatlanan ruhum ýþýltýlý sokaðýnda süzülür, peþimdeki gölgede korkularým. Uyanmalýyým. Belki de kabullenmeli, sýkýcý gündemim ile barýþmalýyým. Yorgunluðuma teslim olup tüm bedenimi ele geçirmesine izin vermeliyim ya da bu depresif halden silkinip kurtulmalýyým. Önce derin bir nefes, sonra yine ve yine.

Temmuz sýcaðýnda yola çýkanlar bilir, asfaltýn hemen üstünde titreþen sýcak hava seraplarý oluþur. Gözünü ayýramazsýn, farklý bir his ve tedirginlik gelir. Elin çantadaki su þiþesine uzanýr. Öyle susamýþsýn ki yudumlarý yutkunmak aðrýlý olur. Yapýþ yapýþ ellerin, tozlu pabuçlarýn, alnýnda ter damlalarýyla yaklaþtýkça uzaklaþan seraba varmak için yürürsün. Geriye kalýr derin bir nefes, sonra yine ve yeniden.

Anýlarda, sanki kar hiç sulu sepken yaðmamýþ, kýþ mevsimi bembeyaz kalýr. Pencereden savura savura yaðmasýný seyreder, camda beliren buzdan þekillere þaþýrýrsýn. Fýrtýna dinip bahçeye çýktýðýnda soðuk havanýn aldýðýn her nefes ile genzini yakmasýný hissedersin. Sýcacýk odana döndüðünde üþümüþ uzuvlarýnýn aðrýlý ýsýnmasýný unutamazsýn. Her kýþ mevsimi derin bir iç çekiþi ile hatýralar canlanýr.

Ýlkbahar, sonbahar; nerden baþlasam, nasýl anlatsam( þarký sözleri, deðil mi?). Baharlarý kim sevmez?.. Anlatmakla olmaz sahiden, yaþayan zaten bilir. Yine tomurcuk, tomurcuk uyandý bahar, sümbül kokulu nefesiyle geldi. Ben yine daðýnýk, yine suskun.

eylül