Ýkinci Bahar Huzurevinde rüzgârlý bir güne uyandýk. Hava kapalý ve yaðmurla karýþýk kar yaðýyor. Dýþarýsý çok soðuk. Pencere pervazlarýndan sýzan rüzgâr sesi adý huzur evi olmasýna raðmen bulunduðum odada bana huzursuzluk veriyor. Böylesi anlarda bazen yaptýðým tercihi düþünüyorum.
Her þeye raðmen Ýkinci Bahar Huzurevi gizli bir bahçe gibi. Bu huzurevinden yine bahsedeceðim çünkü oraya ait bazý sýrlarým var. Aslýnda burada kalan herkes bu sýrra mazhar olmuþ yaþlý ve fedakâr insanlarla dolu.
Bir okul, bir hapishane ve bir hastanenin ortak özelliði (Sanýrým bunlara huzurevlerini de katabiliriz.) içerisindeki misafirlerin zorunlu konaklama yapmalarý olabilir. Aslýna bakýlýrsa Ýkinci Bahar Huzur Evindeki misafirliðimiz tamamen bizim kendi tercihimiz. Tabi kendi adýma bu kararý almamýn arkasýnda Beyaz Meleðin etkisi yadsýnamaz.
Burasý bana Bayýndýr Hastanesini anýmsatýyor. Hatta Doktor Ercan Karaca ile taban tabana zýt bir doktorumuz var. Adý Sema Akbuða. Yanýndan ayýrmadýðý beyaz bir çubuðu var. (Doktor Ercan’ýn stetoskopu gibi.) O beyaz çubuðu bir orkestra þefi gibi kullanýyor. Huzurevi sakinlerine seminer verirken kara tahtaya yazdýðý ve çizdiði þeyleri anlatýrken o çubukla bütünleþiyor.
Doktorumuz her þeyimizle ilgileniyor. Çok iyi bir benliðe sahip. Bir melek gibi. Tercih yapan diðer yaþlý insanlara girecekleri karanlýk dünyada nasýl hareket edeceklerini ve çýkýþa nasýl ulaþacaklarýný anlatýyor. Tercih yapanlarý Alzheimer konusunda uyarýyor. Çünkü her tercih mutlu sonla bitmiyor. Bizlerin, yani tercih edenlerin, karþýlaþabileceði üç sonuç vardýr; Alzheimer, ölüm ve mucize. Tercihin ne olduðunu merak ediyorsunuz biliyorum ama bunu þu an anlatmam ya da detaylýca açýklamam bir þey ifade etmeyecek.
Bu satýrlarý okuyan herkesin birçok þeyi merak edeceðini biliyorum. Cevaplarý ilerleyen satýrlarda bulacaðýnýzdan emin olabilirsiniz.
Melek Bilen o kötü ve yýkýcý yýlýn aðustos ayýnda kan kanseri teþhisiyle yoðun bakým ünitesine getirildiðinden beri ondaki enerjiyi hissetmiþtim. Kirpiklerindeki beyaz yuvarlak toz zerrelerini þimdi bile hatýrlýyorum. Bir tespihe dizili taþlar gibi o küçük ve sadece dikkatlice bakýlýrsa görülebilen beyaz yuvarlaklar benim çýkýþ noktam oldu. Sevimli Almila da o sonbahar günü gelmiþti. Tabi bir de Mýrnav vardý. O yýlýn son misafiri de oydu. Mýrnav herkese sýrnaþýrdý. Hastane çalýþanlarý onun konforu için ellerinden geleni yapýyordu. Biri dýþýnda herkes demek daha doðru olur. Doktor Ercan o kediden nefret ederdi.
Kedi, Dokor Ercan’ýn kendisini bahçeye kadar kovalamasýndan birkaç gün sonra hastaneye gelebilmiþti. Mýrnav korkusunu yeni yeni yenmeye baþlamýþ olacaktý ki o gün hastanenin içerisine ürkek adýmlarla etrafý inceliyordu. Patilerini yumuþak ve temkinli bir þekilde atýyordu. Sanki olacaklarý biliyormuþ gibi saðýna ve soluna bakýnarak koridorlarý gezmeye baþladý. Kulaklarýný oynatýyor ve hastane koridorundan gelen neredeyse her sese tepki veriyor gibiydi.
Ercan ve Hemþire Elif Acar dinlenme odasýnda havadan sudan konularý konuþuyorlardý. Yani, arada sýrada depremin getirdiði korkutucu sonuçlardan bahsediyorlardý. Öðle yemeðinden kalma portakal kabuklarý oturduklarý dinlenme odasýnýn üzerindeydi. Doktor Ercan bir yandan portakalýný yerken diðer yandan elinde bir meþale gibi taþýdýðý stetoskopunu iþaret parmaðýna dolamaya çalýþýyordu. Gevþek bir þekilde oturuyordu. O gün için bu gevþekliðe þahit olmamýþtým ama ertesi gün Fatma Hemþireden olan biten her þeyi dinledim. Fatma Hemþire ‘Onlara ters ters bakmama ve rahatsýz olduðumu belli etmeme raðmen istiflerini dahi bozmadýlar.’ Demiþti.
Kýsa süreli hastalarýmýzdan biri olan Ýsmail Ulaþ odasýndan koridora çýkmak üzereydi. Biz onu ‘Çýkýk Ýsmail’ diye isimlendirmiþtik. Çünkü bir þekilde omuzunu defalarca kere çýkarmayý baþarmýþtý. Ve tabi mecburen ameliyat olmuþtu. Ertesi gün ya da sonraki günler taburcu olmuþtu.
Çýkýk Ýsmail ‘Þu gözlere bak.’ Diye konuþmaya baþlamýþ. ‘Sen hastaneyi ziyarete mi deldin? Aç mýsýn yoksa?’ Yüzünde tebessüm varmýþ. Yere eðilip kediyle oynarken bir ara dengesini yitirmiþ. Hatice Hemþire,o an omuzunun üzerine düþecek diye korktuðunu söyledi.
Mýrnav, dinlenme odasýna kadar gelmiþti. Doktor Ercan kedi için ‘Pislik yaymaktan baþka bir þey yaptýðý yok.’ Dedi. Sinirli bir tonda söylenmemiþ sözlerdi. Bakýþlarýný kediden ayýrmýyordu. Elinde taþýdýðý stetoskopunu sallamaya baþladý. Sonra yuvarlak kýsmýný sol avucunun içerisine vurmaya baþladý.
Mýrnav koridorda gezintisine devam ediyordu. Doktor Ercan’ýn yanýna yaklaþmýyordu. Boþ olan birkaç odayý kolaçan etti, patileriyle tuhaf ve komik hareketler yaptý, kuyruðuyla oynadý ve sonra mavi noktaya doðru giderken bir anda kapýya yönelerek dýþarýya kaçtý. Tüm bunlar olurken Doktor Ercan sanki bakýþlarýyla onu yiyecekmiþ gibi onu izlemiþti. Kediyi sevgiyle izlemekten ziyade onu hastanede gezdiðine piþman edecek bakýþlarýný gizlemiyordu.
Doktor Ercan’ýn bakýþlarýndaki nefreti o an orada olan herkes sezinleyebilirdi. O kediyle ne alýp veremediði vardý kimse bilmiyor ve bu duruma anlam veremiyordu. Mýrnav her þeye raðmen o hastanenin bir parçasý gibi hissedilmeye baþlamýþtý bile. Doktor Ercan’ý tutan þey de sanýrým kedinin kýsa sürede kazandýðý bu aidiyet duygusuydu. Evet, o kedi artýk Bayýndýr Hastanesinin bir parçasýydý. Diðer türlü Doktor Ercan’ýn onu zehirlemekten çekinmeyeceðine herkes bahse girerdi.
Çýkýk Ýsmail koridorun sonuna vardýðýnda Doktor Ercan stetoskopunu avucuna vurar vura oradan ayrýlmýþtý bile. Çýkýk Ýsmail ‘Kediyi gözleriyle yiyecekti.’ Diye sýrýttý.
Doktor Ercan sanki ardýndan söylenilen bu cümleyi duymuþ gibi arkasýna dönüp dik dik Çýkýk’a baktý. Sonra o dik bakýþlar bir anda deðiþerek yerini þefkatli bir doktorun bakýþlarýna býraktý.
‘Bir kediye ihtiyacýmýz yok. Hastaneye mikrop taþýmaktan baþka yaptýðý bir þey yok.’ Doktor Ercan söylene söylene oradan uzaklaþtý. O ara Fatma Hemþire Doktorun tam karþýsýndan ona doðru yaklaþýyordu. Fatma Hemþire Mýrnav’ý hastaneden çýkarken görmüþtü. Doktor Ercan’ýn yüzündeki tiksintili ifadeyi görmüþtü. Onun tam karþýsýnda durdu. ‘Kedinin pislik getirme ihtimaline karþý…’ duraksadý ve ‘Kediyi az önce hastaneden dýþarý çýkarken gördüm…’yine duraksadý. ‘Doktor Bey Mýrnav’ýn temizlik konusunda bir sorun çýkarmayacaðýný temin edebilirim.’ Dedi. Doktor Ercan ona gülümseyerek karþýlýk verdi. ‘Size de merhaba. Ayrýca bu benim için büyük bir sorun deðil.’ Fatma Hemþire ona bir ‘Merhaba’ demediði için yüzünde mahcup olduðunu belirten bir mimik oluþtu. O yüz ifadesiyle ‘Merhaba’ dedi ve sanki ona kediyi savunmasý gerekiyormuþ gibi konuþmaya devam etti. ‘Yani demek istediðim hastalarýn güzel ve sevimli bir kediyi arada sýrada görmeleri onlarda tebessüm oluþturuyor. Sizi de anlýyorum ama hastaneye girecek bir mikroptan sorumlu olacak en son þey bir kedi olabilir. Kaldý ki o kedinin ameliyathane katýna girme þansý da yok.’
Doktor Ercan bu sözleri tartar gibi düþündü ‘Ameliyathaneye bir virüsün girdiðini düþünemiyorum bile.’ Fatma Hemþire ‘Öyle bir þey olmayacak. Bugüne kadar olmadý.’
Tüm bunlar yýlýn sonlarýna doðru oluyordu. Henüz anlatmadýðým þeyler, asýl eðlenceli ve tüylerinizi diken diken edecek olan þeylere henüz gelmedim bile.
Fatma Hemþire ‘Burasý bir hapishane deðil. Olaylarý biraz daha yumuþatarak çalýþma hayatýný rahatlatabilirsin.’
Ercan ‘Bu söylediklerinizi düþüneceðim. Þimdi müsaadenizi istiyorum.’
Fatma Hemþire’nin yoðun pisikolojik terapisinden kurtuldu ve az önce kedinin dýþarýya çýktýðý kapýya doðru yürüdü.
Fatma Hemþire mesai bitmeden bana olanlarý anlatmýþtý. O, bir bakýma haftaiçi gündüz mesaisinde çalýþan personellerin arasýndaki denge çubuðuydu. Bu iþi beraber yapýyorduk. Çünkü idare edilmesi gereken iþler ve hastane çalýþanlarý vardý. Bu iþi bir þekilde dengelemek gerekiyordu.
Fatma Hemþire her zaman olaylara olumlu bir açýdan bakmayý baþaran biriydi. Doktor Ercan’ýn can sýkýcý tavýrlarýný diðer çalýþanlara yansýtmamak adýna olup olabilecek her þeyi olumlu bir bakýþ açýsýyla ele alýrdý.
Mýrnav hastane koridorundan yine dolaþmaya baþladý. Ýþin kötü tarafý nasýl oluyorduysa Doktor Ercan’ýn çalýþtýðý gündüz vardiyasýný özellikle seçiyor gibiydi. Akþam mesaisinin bitiþine yakýn bir zamandý. Hastalarýmla daha fazla ilgilenebilmek için fazladan kaldýðým zamanlardan biriydi. Almila’nýn ailesiyle konuþmam gerekiyordu. Babasý durumu kabullenmiþ gibi görünüyordu. Ama annesi öyle deðildi. Onlarla iþin yoðun olduðu bir vakitte de konuþabilirdim ama bu konuþma yeterli olmazdý. Bundan dolayý koþuþturmacanýn, acile girip çýkanlarýn azaldýðý akþam saatlerini seçmiþtim. En ideal zaman buydu. Çünkü Almila için yapýlacak þey belliydi. Tabi her zaman mucizeler vardý ama bu defa öyle olup olmayacaðýný bilemezdik. Annesinin gözlerinde doðan güneþin ufku kaplamasý gibi bir umut dalgasýnýn yayýldýðýný görebilirdiniz. Bu tip durumlarda saðlýk çalýþanlarýnýn söyledikleri onlar için pek de bir þey ifade etmez. Yine de bir iç huzur için umut verici konuþmalar yapmam gerektiðini düþünürdüm. Komadaki hasta bir süre bekletilir, hayati fonksiyonlarýna bakýlýrdý. Umutlu bekleyiþ bazen yerini düz yeþil çizgiye býrakýrdý.
Yine de Almila’nýn ailesiyle güzel bir konuþmam oldu. Bana onun derslerindeki baþarýsýný anlattýlar. Onunla geçirdiklerini zamanýn kýymetini þimdi daha iyi anladýklarýný söylediler. Almila öyle içten ve öyle güler yüzlü bir kýzmýþ ki, sizinle konuþtuðunda ne kadar gülümsemeyen biri dahi olsanýz onun neþesi karþýsýnda gülümsermiþsiniz.
Annesi gözlerime bakýyordu. ‘Doktor Bey,’’ dedi. ‘Sence insan sevdiðini birini kaybederse, benliði ve ruhu da onunla birlikte kaybolmaz mý? Cehennem böyle bir yer midir?’’
Ne diyebileceðimi bilemedim. ‘Sanýrým kaybolur.’ Dedim. Yutkundum ve devam ettim, ‘Ve sanýrým Tanrý bazen bizlere merhamet edip azabýmýzý erken çektiriyor.’ Aslýnda öyle bir düþünceye sahip deðildim. Yalan söylemiþtim ve bundan piþman deðildim. Bu tür dini konularý daha küçükken öðrenmiþtim. Hastalýk çeken birinin günahlarýnýn baðýþlandýðýný ve onlar için ebedi bir yaþamýn olduðunu. Doðruca cennete gideceklerini ve kýyamet kopmadan ve koptuktan sonra orada kalacaklarýný biliyordum.
Yanlarýndan ayrýldýktan sonra ardýma dönüp baktýðýmda bir nebze olsun içlerini ferahlatabilmiþ olduðumu düþünüyordum. Belki de kýzlarýnýn gülümseyen yüzlerini düþünüp, cennetim de böyle hoþ bir yer olabileceðini düþünüyorlardý. Belki de Almila’yý makinadan ayýrdýmýzda kendisini cennetim kucaðýnda bulacaktý.