Bundan iki sene önce muazzam bir karar verdiðim bir gündü. Sevdiðim kadýna evlenme teklifi ettiðim gündü. Öyle ya… Hem 7 hayatýmda her seferinde karþýma çýkan bir rakam; hem 8 hem dirisi, hem yana yatýp sýzmýþ hali sonsuzluðu simgeleyen bir rakam, hem de yýl; ölümsüzmüþçesine, sanki ne olursa olsun, hep kendini eski bir kaset gibi tekrar edecekmiþçesine 2020’ydi. Dolayýsýyla hem sevdiðim rakam, hem sonsuzluk, hem de ölümsüzlük yanýmdaydý. En azýndan ben öyle görüyordum.

Günler öncesinden gündü, mekandý, olacaklardý; kafada kurdukça kuruyor, þunlar olursa þöyle yaparsýn, sonra böyle devam edersin diye düþündükçe düþünüyorum tabi… Bir þekilde ‘’vatandaþým kardeþim ben, vatandaþým ne var yani bu isteðimde?’’ triplerine girip Çankaya Köþkü’nü mü kapatmalý diye düþünüyorum; yoksa yalnýzlýðýn kulesi Kýz Kulesi’nde artistik hareketlere girip ‘’sen de týpký kýz kulesindeki prenses gibi kalbime hapis olsana’’ hareketlerine mi girmeli diye sorguluyorum; hatta hatta ‘’gel abi gel, bizim adýmýz var, havan olur’’ restaurantlarýný mý seçeyim, bir türlü karar veremiyorum… Oraya bakýyorum, buraya bakýyorum. Baktýkça da ayný samimiyetsizliði ve sýradanlýðý görüyorum. Öyle ya… Aþk bu yapýlanlar deðil ki. Aþk… Ailenin, toplumun, ya da bazý mercilerin vermiþ ve uygun gördüðü bir þey deðil ki. Ýstediðin ve hissettiðin gibi olmalý… Bir nevi kafana göre olmalý.

Sonra düþündüm, ettim… Sonsuz ve kendim hissedebileceðim yer olmalýydý… Kontrolsüz, garantisiz, uçsuz bucaksýz, cevap ‘’hayýr’’ bile olsa biz bize olabileceðimiz bir yer olmalýydý… O da denizdi.

Ne güzeldi… Özgürlüðe açýlmýþ, Marmara’nýn ortasýnda hem beraber olmak istediðim kadýnlaydým, ''viski içecen viski'' diyeceklerden uzakta biramý yudumluyordum, hem de ýsýndýrma turlarý tadýnda ufak ufak müzikleri yavaþ yavaþ açýyordum.

Baþka bir yemeðe gidiyormuþuz gibi kendimce kandýrdýðýma inanmama raðmen; yata ilk adým attýðýmýzda haliyle anladý kalbimin sahibi olacak olaylarý baþtan sona… Yine de… Bak mesela koskoca evet koskoca 2 sene geçmiþ… Yine de kendi iliþkilerinin herkesinkinden farklý olduðuna inananlar; ‘’Ay caným 2 ne ki, bizim 12 oldu’’ tarzý mesajlar atmadan önce þunu demek isterim ki; bizim o dönem o kadar kolay olmadý iþte… Hiçbir risk almayýp ayný þehirlerde tekrar tekrar yaþayýp daha sonra rast gelmedik. Öyle ya... Öyle olsa her þey garanti. Önemli olan garanti olmamasýna raðmen kalbini açabiliyor musun?

Fedakarlýklar verilmesi gerekti… Hem de ya Ýstiklal, ya ölüm tadýnda; Ya Kýbrýs, ya Ýstanbul’a geldi olay… Ýstiklal seçildi… Kafada ulan yanlýþ mý yapýyorum acaba diye soru iþaretleri varken KKTC’deki dostlar ‘’illa iþ bulursun, korkma ’’ diye destek olurken, Türkiye’deki dýþ güçler ‘’bunlar ayrýlýr, alp burada yapamaz’’ diye dedikodu yaptý. Bitti mi? Hayýr… Yarasa gribi ortaya çýktý. Hepimiz öleceðiz tarzý çýðýrtkanlýklar, dýþarý çýkmamalar, karantinalar geldi.

O oldu, bu oldu, þu oldu… Gün sonunda ben aþýk olduðum kadýnlayým. Bana inanan bir kadýnlayým. Benim kararlarýma, isyanlarýma, kafama saygý duyan, benim ‘’hayýr’’larýmýn neden, niye olduðunu anlayan bir kadýnlayým… Ne mutlu ki bazý huylarýmý düzeltmeme zaman veren de bir kadýnlayým… Öyle bir kadýn iþte… Gel de evlenme… Evlendim tabi. Ýyikimsin bal gözlüm.