Bir insan olarak kendimden hiç bu kadar tiksindiðimi hatýrlamýyorum… Evet! Senden, ondan, bundan, þundan, ýrkçýdan, yalancýdan, talancýdan, düzenbazdan, fýrsatçýdan, sahtekardan deðil! Bizzat kendimden tiksiniyorum…

Bir insan olarak doðmuþ olmaktan, hâlâ yaþýyor olmaktan artýk utanýyorum. Ýnanýr mýsýnýz, bunca yýllýk ömrümde kendime hiç böylesi acýmamýþtým.

Sizlerin, bir þekilde konfor alanlarýnýzdan çýkýp kendinizi düþünüp birtakým yargýlara vardýðýnýzdan eminim. Fakat benim bu zamana kadar kimseyle bir hesabým olmadýðý ve konfordan nefret ettiðim için hakkýmda böyle derin düþüncelere dalmamýþtým. Zira, kendimden daha çok: vataný, milleti, sýnýrlarýmýzý, zulme uðrayanlarý, çocuklarý, kedileri, köpekleri, aðaçlarý, kuþlarý, yerli yabancý can yakýcý filmleri, fakir öðrencileri, arkadaþlarý, dostlarý, kardeþleri, anamý, babamý, sevgiliyi, trafik kazalarýnda ölenleri, þehit yakýnlarýný, yalnýzlarý, eþini kaybedenleri, terk edilenleri, yuva kurmak için eþek gibi çalýþanlarý, intihar edenleri, haksýzlýða hukuksuzluða uðramýþlarý, ötelenmiþ, itilmiþleri, nöbet tutan askerleri, gazileri… ilaahir daha çok düþündüm ama kendim hakkýnda böyle düþünmemiþtim.

Maalesef ki bir þeyi düþünmeye baþladýðým zaman hiç kimsenin aklýnýn ucundan geçmeyecek o yapýþ yapýþ boktan, kýldan, tüyden, yünden tüm konularý enine boyuna deli gibi düþünürüm ben… Hýzlýca deðil! Etraflýca! Yani kesin hatlarýyla; gece, gündüz düþünürüm.. Yürürken, yerken, içerken, iki elimle kafamý tutarken, sigara tüttürürken, çay, kahve içerken, yanan ateþinin karþýnda, sönmüþ ateþin küllerini eþelerken, saçýmla sakalýmla oynarken, elim þakaðýma dayalý, elimle çenemi tutarak, sabahýn seherinde, çiðdem baðdaþ kurup otururken, ayakta dikilirken, sýrtüstü yatarken, okurken, yazarken, kavga ederken, bir tarafa bakarken, trafikte yol alýrken, araba sürerken, yolculuk yaparken, sohbetlerden sonra, düþünürüm…

Þimdi de kendimi düþününce: “Doðmasaydým keþke” diyorum, ne var ki elimde olmayan sebeplerden dolayý doðmuþum! “Büyümeseydim keþke” diyorum büyümüþüm! “Anlamasaydým keþke” diyorum lanetlenmiþ biri gibi her boku anlýyorum! “Sevmeseydim keþke” diyorum severken kendimi unutmuþ, dibine kadar sevmiþim! “Yapmasaymýþým keþke” diyorum olmayacak þeyleri yapmýþým! “Deðer vermeseymiþim keþke” diyorum öyle deðer vermiþim ki nihayetinde deðersizin önde gideni olup çýkmýþým… Þimdi halime oturup aðlamayayým, üzülmeyeyim de ne yapayým? Gel de deðer ver kendine! Gel de insan gibi sev kendini…

Eðer bir gün belleðim, suya istemeden düþmüþ ve elektronik devreleri yanmýþ telefon gibi gah çalýþýp, gah çalýþmazsa sebebi böylesi düþüncelerimdir bilin isterim.

Ey duygularýmýzla t.þak geçenler, lafa gelince eline mikrofon almýþ sanatçý gibi her sözü kelam diye konuþup onurumuzla oynayanlar, dil-dudak ýsýrtýp aklýmýzý alanlar, bizi serseme çevirip her þeye kayýtsýz býrakanlar, kendimizi kendimizin kusur müfettiþi yapanlar! Vallahi nankörsünüz. Billahi nankörsünüz. Artýk þunu anlýyorum ki sizler ve izdüþümleriniz kendinizden baþka kimseye deðer verip sevemezsiniz…

Eh bize de rahmetli Cemal Süreya’nýn dediði gibi: “Biz kýrýldýk, daha da kýrýlýrýz. Ama katil de bilmiyor öldürdüðünü” demek düþer…

Kalýn saðlýcakla.