Issýz býrakýlmýþ yurtlarda kadim zaman insanlarýyla buluþmak ister misiniz!? Bir yolculuða çýkalým o halde bugün; yýllarca önce terk edilmiþ bir diyara doðru?!..

Zihninizi kapatýn dýþ dünyaya, sigaranýzý söndürün, gürültüsünü unutun sokaðýn, gözlerinizi yumun birkaç dakikalýðýna ve bir anda açýn kýrkýncý kapýsýný kalbinizin…

Bir kýzgýn kum denizi mi yakýyor þimdi gözlerinizi ve gölgeniz ayaklarýnýzýn altýna mý toplanýyor?!.. Doðru yere geldiniz. Artýk ne yolunuzu, ne de yönünüzü aramaya çalýþmayýnýz, bulamayacaksýnýz… Nerde, kaç yýllýk yolda gizlendiðini bilmediðiniz bir sevgilinin kumdaki izlerini yok etmekte sanki sam yeli yavaþ yavaþ. Koþmayýn siz de, acele etmeyin, yetiþemeyeceksiniz nasýl olsa rüzgâra. Sakinleþin, kendinizi dinleyin ki doðru karar veresiniz; neredeyim, niye geldim, nasýl gitmeliyim?!..

Arada sýrada sizi andýran, sizin gibi kaybolmuþ âþinalara rastlamaya baþlayacaksýnýz az sonra; çaresiz ve umutsuz dolaþýyor göreceksiniz hepsini. Þaþýracaksýnýz, gerçeði bilmediðiniz ve bildiðinizi gerçek sandýðýnýz için… Gerçek yalnýzca bir acý ve hüzün oysa burada…

Bir bilseniz, ah bir bilseniz, bu çöldeki herkesin, sizin sevdiðinizi sevdiklerini!.. Ve bilesiniz ki onlar da sizin gibi bu çölde cânân diye diye candan geçecekler sonunda. Hatta arada sýrada rastladýðýnýz kemiklerin, kafataslarýnýn da sizden önceki aþýklarýna ait olduðunu bilseniz Sevgili’nin.

Bu acý çöllerde bir iksir bulduðunuzu farz edin þimdi, aþk adýnda. Bütün zehirlerden daha acý, ama bütün lezzetlerden daha leziz. Öyle bir acý iksir ki içtikçe susayacak, susadýkça içmek isteyeceksiniz. Hani “Fe-þâribûne þürbe’l-hîm (Vâkýa, 55)” buyurulmuþ ya, tam da öyle. Üstelik bu iksirin sevgiliden geldiðini de bilmektesiniz… Bir dert ki dermaný kendi içinde. Bir derman ki derde feda edilmekte. Dert ki, canla baþla kabul görüyor; derman ki bizatihi dert oluyor. “Dertleri zevk edindim” diyen þairin açmazý gibi hani.

Atamýz Safiyyullah’ýn yasak meyvayý taddýðý gün yaratýlan bu çölde öyle kervanlara rastlamaktasýnýz ki þimdi, muhtelif yönlere doðru dalgýn, üzgün, küskün; ama istekle; aðýr aðýr, adým adým ve gece gündüz sürekli gitmekte ha gitmekteler… “Ayný kervana bu kaçýncý rastlayýþým?” diye sormayýnýz sakýn kendinize; onlar da sizin gittiðiniz yöne, sizin gittiðiniz yola ve sizin gittiðiniz sevgiliye gitmekteler, günler, haftalar ve yýllardýr… Dönüp durmaktalar…

Katýlmak ister misiniz kervana?!.. Biraz sonra aþk sürgünü deve yavrularýnýn boyunlarýndaki ceresler çalmaya baþlayacak… Kalmayasýnýz daðlar baþýnda; yalnýz ve tenha, uykulu ve uyanýk… Ceres seslerini her iþittiðinde bir kez daha tükenen ihtiyara rastlayacaðýz az sonra. Hani Yusuf’un hasretiyle gözlerine kara sular inen ihtiyara… Duyduðu seslerden, Yusuf’u Mýsýr’a götüren kervanýn Ken’an illerinden geçtiðini zannedecek yine ve kokusunu almak isteyecek uzun ve derin nefeslerle. Yine “Yusuf’um!.. Yusuf’um!” diye aðlayacak. Bu kayýp elem çölünde tek bilinen kulübe onunkidir, tek mekan, tek yurt. Bütün yönler ona göre tayin edilir; bütün tarifler, bütün adresler ona göre… Hüzünler Evi derler oraya…

Hoþ geldiniz!..

Hoþ geldiniz Yahya Kemal’in, Fazýl Ahmed’e ithaf ettiði gazelin mýsralarýna:

Bir hýyâbândýr ki hasret kûy-ý cânândan geçer

Her geçen cânâna peyvest olmadan candan geçer

Cümle lezzetten lezîz iksîrsin ey zehr-i aþk

Zevki derdinden alan her ruh dermandan geçer

Meyve-i memnûdan tadmak günâhýndan beri

Kârbân-ý aþk bitmez bir beyabandan geçer

Pîr olur Ya’kûb bir savt-ý ceres gûþ eylese

Mahfe-i Yûsuf sanýr vâdi-i Ken’an’dan geçer

Dinlemekçün mâcerâ-yý hecri nâyýndan Kemâl

Mevkib-i yârân civâr-ý Beytü’l-ahzân’dan geçer

Kaynak:
Ýskender Pala