Zaman, ruhumun kayýp boþluklarýný doldurdu.
Birbirine geçmiþ taþlarýn arasýndan fýrlayan çimen gibiydi gözlerin.
Aradan kafasýný uzatan sarý kantarona benzerdi
Durup durup yaralarýma sürüyorum ya bazen.
Üstünden geçer kelebekler konar sýzlayan yerlerime.
Böyle böyle geçer her þey,
Böyle böyle el sallarým gidenime.
Eminim, dedi karahindiba çiçeði
Uçarak konabilirim yalnýzlarýn omzuna
Bir dilek dilesen olurum,
Tek tek ayrýlýp tüm parçalarýmdan.
Belli olmaz ,
Kalbine konar
Belki de yeniden var olurum, dedi gururlu sesiyle.