Bu topraklar üzerinde yaþayan milletin, baþlangýcý neredeyse 19. yüzyýlýn baþlarýna dayanan bir mecburî “ Batýlýlaþma” belâsý ile dertte olduðu gerçeðini dinliyor, okuyor ve yaþýyoruz.
Batýlýlaþma her ne kadar Lâle Devri (1718-1730) denilen 12 senelik dönemde kýlýk kýyafet ve hayat tarzý bakýmýndan yapýlan deðiþikliklerle ateþlenmiþse de, III. Selim ve özellikle II. Mahmud’ un daha ziyade askerî bakýmdan Avrupanýn örnek alýnmasýyla iyiden iyiye benimsenir.
Ancak Sultan Abdülmecid’in padiþahlýðý dönemine gelindiðinde önce Ýngiltere’ nin Ýstanbul Büyükelçisi Rading, daha sonra Strafford Canning , hem padiþahý, hem sadrazam ve diðer vezirleri tam anlamýyla kumpasýna almýþtýr. Onlarýn teþviki ve zorlamasýyla , 1839’ da “Gülhane Hatt-ý Hümâyunu” olarak adlandýrýlan, daha sonra literatüre “Tanzimat” ismiyle geçecek olan ferman yürürlüðe konacaktýr.
Bu ferman ile Osmanlý tam anlamýyla zýmnen kültür ve medeniyetinden utandýðýný ve çökme noktasýna gelen devletinin ancak Batý’ ya benzemekle ve onu taklitle kurtulabileceðine inanýr.
Oysa Tanzimat döneminde Avusturya Baþbakaný ve Türk dostu olan olan Prens Metternich, Ýstanbul’daki büyükelçi vasýtasý ile Saray’ a gönderdiði bir mektupta :
“Bizi taklit ederseniz Osmanlý yýkýlýr” görüþünü ifade ediyor ve mektubun sonunda “Garp (Batý), esasýnda Hýristiyanlýktýr. Türk kalýnýz ve Kur’an’a itaat ediniz…”diyerek Batý’ yý taklitten kaçýnmamýzý tavsiye ediyordu. Oysa içimizdeki Garpperestler, Prens Metternich kadar gerçekleri göremiyordular.
Tanzimat ve sonrasýndaki meþrutiyet yýllarýnda da bu ikazlar ve yaþananlar Osmanlý’ yý yönetenleri, Avrupalýlaþma inatlarýndan asla geriye döndürmedi. Batýlýlaþma hususundaki bütün hedefleri, Birinci Dünya Savaþý ile yok oldu gitti.
Osmanlý’ nýn yýkýlýþý ile kurulan Cumhuriyet Hükümeti ise Tanzimattan bu yana düþünce ve proje safhasýndaki bütün “batýlýlaþma” hedeflerini, bir dizi “ inkilâp” adý altýnda hayata geçirmeye baþlayacaktýr. Hatta bu hedefler o kadar radikal hâle gelecektir ki; Milletin tamamýnýn dinlerinin Ýslâmiyetten, Hýristiyanlýða dönüþtürülmesi, Büyük Millet Meclisi’ ndeki oturumlarda açýk açýk konuþulacak ve tartýþýlacaktýr.
Sonuçta 27 senelik “tek parti” rejiminde, Ýslâmî hükümlerin reformize edilerek amacýndan saptýrýldýðýný ve ibadetlerin ve buna iliþkin ritüellerin Türkçeleþtirildiðini görüyoruz.
Ancak 1950’ de yapýlan seçimleri ile demokrasiye geçildikten sonra, inkýlaplar eliyle ibadetler ve ezanýn dilinde yapýlan bütün yapýlan deðiþikler, eski haline getirilecektir.
Her ne kadar 1950’ den 2000’ li yýllarýn baþýna kadar, gelenek ve Ýslâmî anlayýþlardaki tek partili rejimdeki devlet’ in müdahaleleri düzeltmeler oldukça yavaþ bir devam ettiyse de, 2002’ den sonra yeni iktidarýn izlediði politikalar sayesinde 1920’ lerden o güne kadar yapýlan yanlýþlarýn önemli bir kýsmý kamuoyunu tatmin edecek þekilde düzeltilerek aslýna rücû ettirilmeye baþlacak ve oldukçe baþarý kazanýlacaktýr.
Bu durum, özellikle son 5 yýldýr, içerideki statükocu kitleyi oldukça rahatsýz ettiði gibi onlarýn arkasýndaki güç olan baþta ABD ve diðer emperyalist Avrupa devletlerini de tedirgin etmiþ olduðu inkar edilemez bir gerçektir.
Özellikle 15 Temmuz sonrasý baþlayan Türkiye aleyhtarlýklarý, özellikle son Akdeniz ve Karadeniz’ deki sondaj çalýþmalarýmýz ile âdeta cinnet safhasýna gelmiþtir.
Bunu göz önüne alarak, tam yüz senedir sanki havanda su dövercesine tutturduðumuz “ batýlýlaþma” ütopyasýndan milletçe vazgeçerek; Devletin izlemeye baþladýðý, “tam baðýmsýz” siyaseti desteklemeli ve yolumuza bütün Türk ve Ýslâm Dünyasýný yanýmýza alarak devam etmliyiz.


Salih Zeki Çavdaroðlu
1 Ekim 2020


https://ferahnak.wordpress.com/2020/10/01/turkiye-nin-onune-konmus-batililasma-hedefinin-ne-kadar-yanlis-bir-hedef-oldugunu-artik-anlamamiz-gerektigi-gunlerdeyiz/