Yolcum Dr. Cihat Bey bir çocuk doktorudur.
Kendisi Batman’lýdýr.
Zeki bir adamdýr ama bir o kadar da asabi…
5 çocuðunun üstünde hemen hemen her bilim dalýný tatbik etmiþ enterasan bir tiptir.
Anlattýðýna göre: En büyük oðlu Yasin’i döverek, onun küçüðü Þemsettin’i söverek, üç numaralý oðlu Ahmet Ali’yi hapsederek, dört numaralý balasý Emin’i su banyosuna sokarak, 14 yaþýndaki en küçük oðlu Zeynel Abidin’i ise modern tarz ve telkinlerle yetiþtirmiþtir.


Bir gün en küçük zeki ve modern tarzda yetiþtirdiði oðlu Zeynel Abidin ile birlikte Ýstanbul Karaköy Köprüsü’nden Eminönü tarafýna doðru geçiyorlarmýþ. Birden þiþman, elinde eþyalarý da olan bir adam ayaðý kaymýþ ve yere yuvarlanmýþ.
Zeynel Abidin bu durumu görünce deli gibi gülmeye baþlamýþ.
Dr. Cihat Bey: – Teessüf ederim Zeynel, bir insan kazara yere düþünce böyle kahkalarla gülmekte neyin nesi? Ayýp deðil mi oðlum? Utanmýyor musun böyle kahkahalarla gülmeye? Bu halin hiç de öyle iyi niyetli, iyi kalpli bir insan olmadýðýný gösterir bilesin- demiþ.

Zeynel Abidin birden susup surat asmýþ: – Baba demiþ, bu müstesna bir durum ama… Ýyi bir kalbim olduðundan þüphe duymaný istemem. Dün okulda yine bir çocuk düþtü. Arkadaþlarým gülmekten katýldýlar, ben bilakis gülmedim. Hatta aðlamaktan gözlerim kan çanaðýna döndü.

Oðlunun iyi kalpli, duygusal, yardýmsever ve kadirþinas bir çocuk olduðundan memnun olan Cihat Bey, bilgi almak ve olayýn ne olduðunu tam anlamak için:
– Okulda yere düþen bu zavallý çocuk pek sevdiðin bir arkadaþýn mýydý evladým?- diye sordu
Oðlu: – Hayýr!
– Ya kimdi peki?
– Bendim!
Þit!