HAYAL KURMA UMUTSUZ KALMA

Siz deðerli okurlarýma, elimden geldiðince hayal ve umut arasýndaki
farký anlatmaya çalýþacaðým.
Hayal, peþinde koþulan; gerçekleþmesine imkan bulunmayan, insanlarýn
kendi dünyasýnda yarattýðý bir alemden ibarettir.
Umut ise her daim istenilen, bir þeye bir gün kavuþacaðýmýzýn yolunu
gösteren bir pusuladýr.
Birincisine fazla kapýldýðý zaman insanlar, neler kaybedeceklerini hiç
düþünmezler.
Umutsuzluða düþmek ise insanlarýn yaþamlarýnda olumsuz etkiler.
Býrakacak zihinlerinin karanlýktan kurtuluþu mümkün olmayacaktýr.
Biz insanlar, bir þekilde istediðimiz güzelliklerin hayatýmýzda yer
etmesini isteriz.
Fakat hiç hesaplamadýðýmýz bir noktayý göz ardý etmekle, en büyük
hatanýn içine düþtüðümüzün farkýna bile varmayýz.
Ýstediðimizi elde ettiðimiz anda sevinçten dört köþe oluruz.
Ama olaylar ters yönde geliþtiði dakikadan itibaren isyankarlýðýmýzý
elden býrakmayý akýl etmeyiz.
Bunu, bilakis kendim yaþamýþ bir insan olarak sizlere anlatmayý uygun gördüm.
Her zaman elimde olmadan farklý güzellikleri elde etmenin hayallerini kurdum.
Lakin hedefime ulaþamayýnca da isyankar bir insan oldum ve etrafýmý hiç
durmadan kýrýp daðýtmaktan vazgeçemedim.
Karþýmdakilerden hep þu sözü iþittim: Umudunu kaybetme. Bir istediðine
ulaþamazsan; bir diðerini mutlaka elde edersin, cümlesini iþittim.
Kayýplarýmýn bir tek sebebi vardý, yakalandýðým epilepsi hastalýðý.


Elimden istediklerimin kayýp gittiðine þahit oldukça isyaným her gün
biraz daha artýyordu.
Beni esareti altýna almakta olan bu gereksiz tutumumdan, kurtulmanýn
yollarýný arýyordum.
Yaþamýmýz, yürümeye baþladýðýmýz uzunca bir yol halini almaya baþlamýþtýr.
Ve bu yolda rotamýzý kaybetmemek için bizleri doðru yöne götürecek bir
pusulaya, ihtiyacýmýz olacaktýr.
Bu, hiç kuþkusuz içimizde beslememiz lazým gelen umuttur.
Yürüdüðümüz yolun yol olmadýðýný anlatmak isteyenleri, çok
bilmiþlikle itham etmekten de beri durmuyoruz.
Hüsranla son bulacaðýný bildiðimiz halde boþ hayaller kurmanýn
yersizliðine, bir türlü kendimizi inandýrmaya yanaþmýyoruz.
Sanýrým en büyük hatayý burada biz, yapýyoruz.
Ama bunu kabullenmeyi kendimize yediremediðimiz için de bunun
sorumluluðu altýna baþkalarýný sokmak istiyoruz.
Çocukluðumuzda büyüklerimizden ''umut yoksulun ekmeði ''cümlesini iþitirdik.
Karanlýðýn sonunda hiçbir zaman batmayacak olan bir güneþ, olduðunu
söylemekten vazgeçmezdi; bizleri yüksek bir yerde görmek isteyenler.

Benim yaþama sevincimi elimden alan epilepsi hastalýðý, hayallerimi
gerçekleþtirmeme müsaade etmedi.
Yaþama baðlýlýðýmýn en büyük sebebi olan umutlarýmla da vedalaþmamda ki
en büyük sebep oldu.
Ben, hiçbir zaman körlüðümün umutsuzluða düþmemde; girilmesi lazým gelen
bir yol olarak girilmesine izin vermedim.
Ama hastalýðým, benim hayatla barýþýk olmamýn tek engeli olmuþtur.
Yazýmý insanlara þunlarý anlatarak sonlandýrmak istiyorum:
Dostlarýmýn umutsuzluðun içine düþtüklerini fark ettiðim zaman, umut
kapýsý; girilmesi gereken en önemli kapýdýr, diyorum.


Aðzýmdan kaleme aldýðým yazýmda baþlýk olarak kullanmakta olduðum þu
sözü, çok deðer verdiðim insanlara karþý sarf ediyorum:
Bu insanlarýn baþýnda ise canýmdan çok sevdiðim eþim, hayatýmý
deðiþtiren tek varlýðým geliyor.
Hayal kurma, umutsuz kalma; karanlýklarýn aydýnlýða kavuþacaðý aný,
gülümseyerek karþýla.Kapýldýðýn boþ hayallerle,uðradýðýn vakit kaybýnýn; elinden alýp
götüreceði güzellikleri, bir daha elde edemeyeceðini aklýndan çýkarma.