Beyrut'ta nasýl doðdu bugün güneþ? Çocuklar ne istedi annelerinden? Anneler nasýl uyudu bu gece? Kim kimi bekledi? Kim kimin na’þýna sarýlýp, baygýnlýk geçirdi? Kimler sevindi, kimler üzüldü? Üzüntüler ne kadar gerçekçiydi?

Ne çok soru var, sadece insan sýfatýný gerçekten taþýmayý henüz býrakmamýþ olanlar için. Ýçlerinde köhne bir düzen olanlar, hep Kabil'i alkýþladý. Biz de üzüntü içinde seyrettik. Bu Habil ile Kabil savaþý deðildi, bu masumla zalimin savaþýydý.

Siz hiç parçalanmýþ çocuðunuzu kucakladýnýz mý? Siz hiç ölen anasýna sarýlýp, "Anne kalk" diye aðlayan, çaresiz bakýþlarla çevresindekilere annesini gösterip, "Kalkmýyor" diyen bir çocuðun duygusunu yaþadýnýz mý?

Ýþte bu duygularý yaþayanlara, yaþamasalar da yaþatan alçaklara inat, hangi din, hangi mezhep, hangi millet, hangi ýrk olduðunu düþünmeden bütün bu acýlarý yaþayanlara kol kanat gerenlere insan diyoruz.

Þöyle bir bakýyorum da, insan vasfýný taþýyan canlýlar olarak bizler, kelaynaklar gibiyiz. Neslimiz tükeniyor. Bizler koruma altýna alýnmalýyýz. Lakin kim koruma altýna alacak, onu bilemiyorum.

5 Aðustos 20
Gölcük