Uzun zamandýr kendimi iþe yaramaz hissediyorum. Baþka türlü hissetmek içinse çaba sarf etmiyorum. Benliðimin tersine. Ama bugün, bir þeyleri fark ettim. Þimdiyse onlarý anlatmaya baþlamak istiyorum, alacaðýn þeyi bilmeden girdiðin bir süpermarket gibi. Belki de sizinle geçireceðiz kasadan ve sayacaðýz göz ucuyla aldýklarýmý..

‘Baþlamadan hemen önce dipnot’u olarak þunu belirtmek isterim ki, noktalama iþaretlerine inanýrým. Evet,inanýrým. Onlarla nefes alýr, gülümser, nükte yapar, hatta uzun bir iç çekerim. Hepsi doðal olarak kendiliðinden gelmiþtir, bilginize.

Bugün, daha doðrusu akþam; gün sadece bitmiþti. Ama ben bittiðini ne hissediyor, bitmese ne olacak anlam veremiyor ya da baþka bir bitiþ hayal edemiyordum. Sanki o ‘carpe diem’ler bir anda zamaný durdurmuþtu ve askýda kalan tek insan bendim. Daha garibi bunu algýlýyor ama kimseyle paylaþmak istemiyordum. Hayýr bencil veya güvensiz deðildim onlara karþý. Yorgundum sadece. Bu da benliðimin tersine.
O sýkýþmýþlýk anýnda, yalnýzken ve yaþadýðý zaman diliminden bir kerpeten ucuyla alýnýp baþka bir gerçekliðe itilmiþ gibi dururken; ‘geçmiþ’ yanýma geldi. Evet birden, kapýmý falan da çalmadý. Beklemediðim de aþikardý.
Geçmiþ ‘kýþ soðuðu’ kýlýðýnda gelmiþti yanýma. Diyeceksiniz ki, yaz soðuðu da mý olurmuþ. Öyle deðil. Kýþýn kokusunu da almýþ, gelmiþti yanýma. Eli kolu da doluydu, hemen tanýyamama pek ses etmemiþti sahi; demek bu yüzdendi.
Bense sakin þekilde o gün bitiminde, o sýkýþýklýk anýnda alným kýrýþýk, göz bebeklerimde heyecanýn kýrýntýsý olmayan tükenmiþ halimle onu çýkarmaya çalýþtým. Elinde getirdiði loþ ýþýk sayesinde, odaklanýnca anladým kim olduðunu. Yahu þimdi ‘Nasýl sadece sen fark ettin?’, ‘Gerçekten loþ ýþýktan mý ayýrt ettin güzelim kýþý’ diyenleriniz olacaktýr. Yahut burayý hiç okumayanlarýnýz da. Benim derdim kendimle. Ama kendimi bulmak için de ihtiyacým var size. O yüzden önce burayý okumayanlarýnýza sesleniyorum; gerçekten, çok da þart deðildi zaten. Þimdi ise gelelim bu loþluðu sadece benim fark etmeme aklý takýlanlara, ‘belki de en çok benim ihtiyacým vardý buna.’ Ýhtiyacýn son dönemecinde hani, öyle susamýþsýn ki ölecekmiþsin susuzluktan gibi, tutunmuþumdur loþluða. Hem kýþ güzel müzel deðil, üþüyor insan. Yani üþüyenlerimiz var..
Çýkardýðýmda göz ucuyla..kokusu ve loþluðuyla... ‘Ya dedim, sen yaþýyor musun be..’
Bu cümleyi duyan herkes bilir ki bu, ‘bir tatlý’ sitemdir. Çok özlenene. Ya da unutulmuþ olup birden belirene. Benim yaþadýðým ikincisiydi ve daha etkilendiðim kýsým ise, ‘geçmiþim’ 1 þey olarak gelmemiþti ‘yaným’a. O zaman tabi yaným kirli, tükenmiþ, kör ve yalnýz. Geçmiþ’i kabullenmek þöyle dursun, algýlayamýyor deðiþimini. Umut’a geliþini. Gülümseyiþini. Þefkat’e dönüþünü, sarýþýný. Hüzn’ü koluna takýþýný. Hiçbirinin bir öncekini terk etmeden o gerçeklikte yer alýþýný.
Acele etmeyeyim yine de. Hepsinin hakký var bu cümlelerde.


Üþüdüm..Yine her zamanki gibi sonbaharýn ayýnda gelmiþti bana kýþ. Soðuktu iþte, zevk almýyordum nefes bile almaktan. Halbuki alýrdým. Üþüyordum sadece ve, bu gerçeklikle iþkence edermiþçesine kendime, vücudumun ritmik eþliðiyle sayýklýyordum. Üþüyorum-mutsuzum-üþüyorum-mutsuzum-üþü..
Ben böyle gezerken evin içinde annem olaya el attý. Zaten anneler her iþe karýþýp, burnunu sokmayan tek kiþiler. Isýtýcýyý aradý, buldu, kurdu. Dediðim kadar kolay olmadý, ama baþarmak annelerin. Isýnmaya baþlamýþtým en nihayetinde aðzýna yemek getirilen yavru bir kuþ gibi. Bekliyordum...Neyi?

Birden gelen þu geçmiþi..

Önce geldiðini fark ettirerek bir ýþýk gönderdi göz bebeðime. Sarý. Umudun sarýsýydý bu. Ýyiliðe inandýðýný hatýrlatmanýn. Kabullendim ve devam ettim ilerleyen dakikalarý yaþamaya. Burnumda geçmiþin kokusu. Annem de mi almýþtý kokusunu yoksa, ya da eski fotoðraf albümünü gün yüzüne çýkarmasý tam da þimdi, sadece tesadüf müydü? Sormadým. Ýzledik iþaret parmaklarýmýzýn doðrultusu gösterirken siyah beyaz yüzleri. Tanýmamýzý çok istediði kiþiler üzerinde, daha çok durdu parmak. Gözlerde sarý bir ýþýk, ah bu umudun deðil; özlemin sarýsý. Kahverengiye çalan. Bizse, kardeþimle en çok hangisinden söz ederken mutlu oluyorsa onlardan bahsettirdik ona. Yazýsýz bir sözleþme gibiydi, en çok özlenen en az konuþuldu. Ama kulaklarýmýzda sesi çýnlýyordu þüphesiz. Üzerinden en çok zaman geçmiþ fotoðraf, en çok atýp tuttuðumuzdu. Hatýrlayamadýðýmýz hislerimizi.
Babam geldi, konuþmadý çok. Ama benzetti kendini babasýna. Gözünde ýþýðýn gölgesi.

Ýþte böylece, hiç beklemediðim bir þekilde batýrdýk bir günü.
Ellerim ýsýnýyor. Kolumda geçmiþ, geçmiþin sýrtýnda koca bir yük. Ýlerleyen dakikalarýn akýþkanlýðýyla bir oluyor þimdi hepsi. Yaþýyorum, gözümde bir sarý ýþýk, ve gölgesi.