Gittin!..
En mahzun halini giyinmiþtin giderken
Yorgundun, yemini bozulmuþ bir günahkar gibi
Sallanýyordu muhacir bakýþlarýn
Þaþkýn, çaresiz, fýrlayýp düþtün acýnýn ortasýna
Dur diyemedim, çünkü gerçek çok zordu söyleyemedim
Suskunluðuna bürünmüþtü zaman, tek çare gitmekti
Ve en kötüsü de, kalbin ilk yolcusunu uðurlamaktý...

Açýp bakmak istedim valizine
Benden bir hatýra koymuþ muydun içine
Korktum, ya hiçbir þey yoksa, ya içi boþsa
Ne yapardým o zaman, her dem karanlýk
Her þey ölüme denk, bitmezdi aðlamasý gözlerimin
Döndükçe tekerlekler ezilirdi sevdam...

Fark ettim, aðýrlýðýn kadar yalnýzlaþmýþtým gidiþinle
Geride gölgen, boynu bükük bir ben ve hüznün kalmýþtý
Ve öyle zorlaþmýþtý ki hayata yeniden týrmanmak
Ve yokluðunu sensizlikle kandýrmak...

Nehir taþtý, gözyaþý sel içimde, sustum
Ayrýlýðýn aðýr yüküyle ruhumda bir deprem
“Ya sabýr” dedim ve oturttum gölgeni yalnýzlýðýmýn aynasýna
Yüreðimde veda busen, aðladým aðladým yeniden dolana kadar nehir
"Sonsuzluk bu iþte" dedim, her þeyin bitiþi ve gidiþi kadar kolay!
Ayrýlýk, taþýnan bir valiz kadar hafif ve bir valiz kadar dolu
Kimilerinin ellerinde aðýrlaþan
Kimilerinin gönlünde kömürleþen bir veda...

Rukiye Çelik
Ankara 18.7.2019