Yamandýr deli rüzgarý bu þehrin Tamara
Esti mi savurur saçlarýný yamacýn
Öyle okþar ki sesini tozun-topraðýn
Ne yapraðý kalýr, ne çiçeði aðacýn...

Sen orada kendi þehrinde, gözlerinde yaþ
Ben burada kendi þehrimde, kalp kýran koca bir taþ
Say ki bir kýþ beyazý, camda unutulmuþ bir akþamsefasý
Bir deniz, bir nehir, bir okyanus misali gidip, gelen
Kendi halinde akan durgun bir su ya da
Koca þehrin ana kucaðý, daðýný örten sis perdesi
Belki de akla ziyan gizli bir his...

Konuþ, anlat yalnýzlýðýn ritmik hareketini Tamara
Öðrenelim birlikte, nasýl söylenir unutulmuþ þarkýlar
Ne senin þehrin, ne benim þehrim incinsin susmaktan
Sen taþ at denize düþsün, dalga dalga aþk yaysýn
Ben taþ atayým topraða düþsün, umuda yoldaþ olsun...

Ne bensiz, ne sensiz sarýlýr artýk bu þehrin yarasý
Gel gidelim bu dünyadan Tamara
Býrakalým her þeyi ve artýk "hâlâ aþka zaman var" demeyi
Kabul edelim ki yenildik, baþaramadýk el ele tutuþmayý
Hayat çok kýsaydý, çok yalan
Ve de karanlýðýn karþýsýnda hep suskun kalan...

Boþ verelim bu dünyanýn maskesini, cilasýný
Sen hayali güller topladýn farz et, taþla toprak arasýndan
Ben çýlgýn sesler devþirdim þehrimin gürültüsünden
Kim bilir; belki de ödül alýrýz ikimiz birden, göðün yýldýzlý karnesinden
Ve kim bilir belki de "o zaman, bu zamandýr" deriz Tamara
Pekiyilerle uðurlanýrýz, yalnýzlýðýn bitmeyen senfonisinden...

Rukiye Çelik
ANKARA/7.7.2019