Ona sýradan bir günün tam ortasýnda rastlamýþtým. Hiç bir yere gitmiyormuþ gibiydi. Bakýþlarýnýn donukluðunda beni çarpan imdat çýðlýðýydý. Bir anlýktý. Hiç aklýmdan çýkmayan oldu. Garip bir tesadüftü. Yolumun üstünde, kaderimin beklenmeyen misafiri oldu. Þimdi nerede, hayatta mý, bilmiyorum. Derindi bakýþlarý. Yaþadýklarýnýn eziyeti okunmaktaydý . Beni öylece, çaresiz býrakmýþtý... Yýllar geçti. Bakýþlarý kaldý, unutmadým.
Bazen özdeþleþtim onunla. Gücüm oldu. Çoðunlukla, unutuldu. Belki bir aldatmacaydý sadece diye kendimi kandýrdým. Oysa gerçekti, onu gördüm. Sonra ise, nerede diye hep merak ettim.

Ne bileyim. Kafam karýþýk deðil. Kendime hakimim, kendimdeyim kýsaca. Yine de kuþku duyuyorum hafiften. Ýnanýlmaz gelir gelen geçen günler.
Bunca yalan, inkar, maskelerin sonrasýnda gerçeðin ortasýnda yaþanacak olan sadece dram... ne diyeyim...

Yaþamak güzel. Yüreðinle nefeslenmene paha biçilmez. Sonra, birden... hayat hortlar.

O kadýný hep merak ettim. Dua ettim. Gözyaþý döktüm onun için. Kim olduðunu bilmeden. Bilemezdim. Unutmaya çalýþtým, beceremedim. Belki hepimizin yardýma ihtiyacý var...
Yaþam, öyle kýsacýk ki. Uyanýr uyanmaz kaderiyle tanýþýr insan. Hayat.
Ara sýra ve çok sýk sorarým kendime: gerçek miyiz? diye. Normal olmak nasýl?.. Tasa etmeden güne baþlamak, mutlu bitirmek nasýl?.. Sorarým sýk sýk kendime.
Merak ederim; huzurlu, mutlu, güzel yaþamak hangimize daha çok hak?..

eylül