Þair Mehmet Ekici Ýle Þiir Üzerine

Hakan Yozcu
Hakikat Gazetesi
Lefkoþa KKTC
     Þair Mehmet Ekici þiiri kendine dert edinmiþ, hayatýný þiire adamýþ, þiire sevdalý bir þair, bir þiir iþçisi… Þiire emek veren, þiiri kendine dert edinen, þiiri ilmek ilmek iþleyen, týpký bir kuyumcunun ziynet eþyalarýna gösterdiði titizliði þiirlerine gösteren bir üstat, bir þiir adamý… Eðitimci þair…
Kendisi ile Hakikat Web TV’de Þiir Üzerine sohbet ettik. Þiir hakkýndaki görüþlerini, düþüncelerini, duygularýný, þiire nasýl baþladýðýný, kimlerden etkilendiðini ve hangi þairlerin etkisinde kaldýðýný, eserlerini ve þiirlerini konuþtuk:
Ateþbaz
Al bu mavi göðüm senin olsun
Yeter ki yanýmda kal
Ýkimize yeter mi bir tek yürek, ateþbaz
Benim payýma düþeni de
N’olursun sen al
Gözlerinle yaktýðýn bu yalnýzlýk alevi
Yataksýz bir nehir gibi nereye akar
Ben bir buz kütlesi; sense, ateþbaz
Dokun gözlerinle bu yüreðime
Varsýn saçlarýma yaðýsýn ince ince kar
Dudaklarýndan henüz çýkmadan her söz
Kulaklarýmda yankýlanýp durur
Ben yalnýz bir odum, sense ateþbaz
Kocaman bir alevin içinde yüzüyorken
Gizlerinde ve dehlizlerinde aklým vurulur
Sensizlik yeryüzünü kaplýyor geceleri
Gözlerimi bir an uyku tutmuyor
Bana dair neleri biliyorsun ateþbaz
Ellerimle nereye dokunsam
Kalbimin süveydasý orda oluyor
Avuçlarým göðe doðru duada
Gözerin bulutlar ardýna saklý
Ben pervane, sense usta ateþbaz
Yakýyorsun, yanýyorum hepsi bu
Bu sevdam ki senden baþkasýna yasaklý
Þair Mehmet Ekici, 1970 Kasým’ýnda Çelikhan’da doðdu. Ýlk, orta ve lise öðrenimini Malatya’da; teknik öðretmenlik eðitimini Elazýð’da tamamladý. Uzun yýllar Aksaray’da öðretmenlik yaptýktan sonra 2006-2011 yýllarý arasýnda beþ yýl süreyle KKTC’de görevlendirildi.
Yerel ve ulusal ölçekte birçok proje yazdý ve yönetti. Hazýrladýðý projeler kapsamýnda Avrupa’nýn birçok ülkesinde bulundu. 2015 Eylül ayýndan beri ikinci kez TC Lefkoþa Büyükelçiliði Eðitim Müþavirliði nezdinde yurtdýþý öðretmenlik görevini sürdürmektedir.
Yazý, makale, hikâye ve þiir çalýþmalarýný çeþitli dergilerde deðerlendirdi. Þiir ve hikaye dalýnda çeþitli ödüller aldý. Ayrýca; Kamu Yönetimi ve Sosyoloji bölümlerini bitirdi. Ýþletme Yönetimi dalýnda master yaptý. Ýlk þiir kitabý “Geceden Artakalan”ý 1998’de yayýmladý. 2. Þiir Kitabý olan “Zühre” ise 2006 yýlýnda yayýnlandý. Þair, evli ve 2 çocuk babasýdýr.
Þair, resmi özgeçmiþi dýþýnda kendisini “Sýradan bir þair, hayat boyu öðrenci, Ýdealist bir öðretmen” olmaya gayret eden bir birey olarak tanýmlýyor.
Þair, þiirlerinde genellikle aþk temasýný iþlediðini, bunun yanýnda toplumsal içerikli þiirlere de yer verdiðini belirtiyor:
“Biz, aþký hangi ustadan öðrendik,
Yalýn bir alevin beyazlýðýnda
Kara sevdalara tutulmayý denedik.”
Mehmet Ekici, þiir yazmada kendisine þans veren iki kiþiden söz ediyor: “ Birincisi ilkokul öðretmeni, ikincisi de edebiyat öðretmeni.”
Anlatýyor þair:
“Bugüne kadar kültürel, akademik veya düþüncesi olarak bir yere geldiysem, bir baþarým varsa, yani bir þeysem, bunda ilkokul öðretmenim Hikmet Hamamcý’nýn katkýsý büyüktür. Ýkinci büyük þansým, lise birinci sýnýfta iyi bir edebiyat öðretmenimin olmasýdýr.” diyor.
“Gerek þiirde, gerekse hikayede kendi özgün tarzýný bulana kadar elbette okuduðunuz þairlerin veya hikayecilerin etkisinde kalmalýsýnýz… doðal olaný bu… doðru olan da bu… kimse anasýndan þair veya hikayeci olarak veya sanatçý olarak doðmuyor… Ama bu etki ya da etkileþimler bir yere kadar sürmeli, bir çocuðun yürümesini öðrendiðin zamana kadar… ya da bir binicinin atýný kendi baþýna sürebildiðin yetkinliði kazandýðýn zamana kadar… veya bir týrtýlýn kelebeðe dönüþmek üzere kendi kozasýný örmeye baþladýðýn zamana kadar… sonrasýnda kendi yolunda, kendin yürümeye koyuluyorsun artýk. Kendi tarzýn, üslubun ve karakterin belirliyor yazdýðýn her bir þiir veya hikayede. Her þiir veya hikaye senin hüviyetin oluyor aslýnda…” diyor… Bundan sonra etkilendiði þairleri sýralýyor: “Benim þairlerim, Sezai Karakoç, Ýsmet Özel, Mehmet Akif, Necip Fazýl, Yavuz Bülent Bakiler, Nurullah Genç, Cahit Zarifoðlu, Nuri Pakdil, Akif Ýnan, Erdem Beyazit, Yunus Emre, Cemil Meriç…” liste uzayýp gidiyor…
Buradan da Þairin Türk Edebiyatýnda þiiri kendisine dert edinen, þiiri, þiir olarak gören herkesten etkilendiðini görüyoruz…
Þair, þiir hakkýndaki düþüncelerini adeta bir poetika anlayýþýnda dile getiriyor: “Acýnýn ve aþkýn dili evrenseldir. Bu nedenle þiirin bir coðrafyasý yoktur. Bunun için þiirlerimizde gönlümüze dokunan ne kadar his varsa, biz istemesek bile gelir vicdanýmýzda bir yer bulur kendine. Ýþte o zaman umursamazsýn þiirin yazýldýðý dili. Hangi dilden yazýlarsa yazýlsýn artýk fark etmez. Sadece hissettiklerinizi kalbinize buyur eder ve kendinize ait hissedersiniz o þiirleri. Çünkü gülmeyi ve aðlamayý ifade etmek için hiçbir dilde çeviriye ihtiyaç yoktur.” diyor.
“Yazma eylemini gerçekleþtirmek için önce düþünmelisin. Çünkü düþünmek farzdýr. Sonra okumak gelir. Okumak, hep okumak, her daim okumak. Baþka sermayeniz yok ki…Okuyamazsan yazamazsýn. Yazamazsan üretemezsin. Ýþin özü bu. Okudum, okudum, hep okudum ve sonra yazdým. Emek verilmeden bir ürünün meydana getirilmesi mümkün mü?” diye devam ediyor…
Þiirin nasýl olmasý, nasýl yazýlmasý ve ne olduðu hakkýndaki görüþlerini de aktarýyor bize þair: “Herkesin þiiri istediði tarzda yazabileceði görüþündeyim. Þiiri özgür veya özgün kýlan da budur. Þiir biriciktir. Suya deðen bir ebru silueti gibidir… Bazý þiirleri hiçbir kalýba hapsedemezsiniz. Bazý þiirler ise ancak bir kalýba girince þiir formunu alýr. Bu, tamamen göreceli bir durumdur. Belki de tamamen bir tarz meselesidir. Aslolan bir metnin þiir olup olmadýðýdýr. Bunun da kýstasý olmalý elbet. Elmasý kömürden ayýran nedir? Ýkisi de aslýnda karbondan müteþekkildir. Birilerinin bir metne þiir demesi ile o, þiir olmuyor. Þiire ister his deyin, ister fikir deyin, hayal gücünün ete kemiðe bürünmüþ hali deyin… Okunduðunda kendinize ait bir his bulabiliyorsanýz o, þiirdir iþte. Çoðu kez bir þiir, bir tek mýsra için okunur. Þiir, þairin sinesinden bir kez çýkýnca artýk topluma mal olmuþ ve kamusal bir hüviyete bürünmüþtür. Sözleri size ait olabilir, ancak kim kendisine ait hissediyorsa artýk onun da malý olmuþtur o þiir. Ýþte o zaman o þiir özgür kalýr. Þair de þiirini özgürleþtirdiði ölçüde þairdir.”
Bu güzel düþüncelerinden sonra yazýma Þairin güzel bir þiiriyle son vermek istiyorum. Þiirsiz kalmayýn:

Senin Þiirin

Bir düþün, ufukta nazlý bir gemi
Ýçinde ikimiz tek can, tek yürek.
Sakýn ellerimi býrakma e mi,
Düþersem, kim bana “Yürü” diyecek.

Bir göðün en mavi karanlýðýna
Yolculuk yapalým yalnýz ikimiz,
Yanýmýzda taze aþk çiçekleri,
Soranlara dersin “kaybolduk biz”

Geceleri aklým senle karýþýr,
Seni düþünmekten uyumasam da
Her gece rüyamda çaðýrýr sesin,
Ve sevdiðin güller kurur masamda.

Senle katlanýrým bin bir cefaya,
Sensiz mutluluk mu olurmuþ, yalan.
Yýllar yýlý geçse unutmam seni
Þiirlerim, senden hatýra kalan.