Huzuru gün doðumunda ya da gün batýmýnda aramak, bana çok garip geliyor.
Huzur en çok gecededir,
Karanlýðýn en can alýcý noktalarýnda.

Düþünün ...
Acý iliklerinize kadar iþlemiþ.
Mevsim ne olursa olsun, içiniz titriyor.
Bazý zamanlar aklýnýzý yitirecek gibi oluyorsunuz.
Ama bu bir süre sonra size, neden huzurun gecede olduðunu, yerini teselli uykularýna býraktýðýnda anlýyorsunuz.
Gündüzleri bu hazza varamazsýnýz, çünkü.
Gündüz, yaþadýklarýnýzý unutmak için uyuduðunuzda ve tekrar uyandýðýnýzda hala ayný günde olduðunuzu hatýrlamanýz, sizin bu çýkmazdan çýkamayacaðýnýzý, tekrar tekrar aklýnýza düþürtür.
Ama gece öyle mi?
Bir uyuyorsun karanlýk,
uyanýyorsun aydýnlýk.
Sevenler iyi bilir,
Umut böyle anlarda doðar.
Bir þeylerin deðiþmeyeceðini, biliyorsunuz.
Ama en azýndan nefesinizin sizi o gün boðamayacaðýný da biliyorsunuz.
Huzuru, býrakýn gece de kalsýn,
Gündüzlerinizin üstü de sizin olsun..