En olmadýk yerlerde akmak için adeta çýrpýnan göz yaþlarýmýn varlýðýndan yoruldum. Yalnýzca ruhumla, senin yanýbaþýndan her seferinde çekip gitmekten yoruldum. Sýrtýmda hergün, seni bir gün kaybedebilirimin kaygýsýný taþýmaktan yoruldum. Senden alamadýðým sevgiyi baþka kalplerde aramaktan ve o kalplerde tutunamamaktan yoruldum. Hiç bir zaman senin istediðin gibi bir kýz çocuðu olamadým. Senin bende görmek istediðin þeklin çok uzaðýndaydým ben. Yalnýzdým, sizin bunu göremeyeceðiniz ,farkýna bile varamayacaðýnýz yalnýzlýklarda yaþadým yýllarca. Aramýzda ki bu derin uçurum ve iletiþimsizlik günden güne öldürücü bir kanser gibi daðýlýyordu oysaki yaþamýmýn her bir yanýna. Beni anlamayý, yüreðimi okumayý bir gün bile olsun denemedin ne yazýk ki. Oysa senin beni hiç görmediðin bir dünyada, ben gizliden gizliye hep sendeydim. O acýmasýz zaman diliminin seni benden bir gün alabilecek olmasý fikri ve endiþesi kavurdukça kavuruyordu yüreðimi.Ne kadar da acý, bunlarýn hiç birinden haberin bile yok oysaki , yataðýnda pek bir rahat þekilde uyumaktasýn þimdi. Ama inan bana o rahatlýðýna bile duacýyým þimdi, yeter ki sen ruhunla var ol hayatta.
Büyüyemiyorum anne, görüyorsun iþte, kalbimdeki alev alev yanan o sevgi eksikliði bir türlü büyütemiyor beni. Gece oluyor, uzaktan uzaða uyumaný ve nefes alýp almadýðýný kontrole dalýyorum. O beyaz saçlarýnýn, yastýðýnýn hemen üzerine dökülmüþ olmasýný izliyorum, bir bilsen ahh nasýl acýyor kalbim o esnada, aramýzdaki bu uzaklýk, bu yabancýlaþma , bu çekiþme , bu meydan okuma yüzünden nasýl yorgunum artýk bir bilsen. Güçsüz düþüyorum anne, hayatýma giren insanlarýn savaþýnda esir düþüyorum gösterilen en ufacýk bir sevgi karþýsýnda . Ve sonunda bir dünya yarayla ve acýyla kalýyorum , yine en baþa, kendime dönüyor ve merhem olmaya çalýþýyorum acýmasýzca kanatýlan ruhuma . Ölümü çaðýrýyor artýk saatlerim, çünkü senden önce gitme fikrine bile hazýrým. Yeter ki yüreðim senin yokluðunla ve acýnla sýnanmasýn. Saðlýðýma dikkat etmiyor, nefesim kesilene kadar sigarayý, dumaný soluyorum o zavallý ciðerlerime. Umudun bittiði, insanýn alçaldýkça alçaldýðý, sevginin hükmünü kaybettiði bir dünyada mutlulukla yaþama, yaþayabilme fikrine o kadar uzaðým ki, önümde duran bunca gerçekleri görmezden gelebilecek bir yürek yok bende. Ne kadar hasssas ve ne kadar yaralý bir ruh olduðumu bir parçada olsa görebilseydin keþke . Yüreðinde sevgi ve deðer biriktirmeyenlerden bile adeta sevgi dilenmek durumunda kaldýðým o son derece küçük düþürücü olan ve bana yakýþtýramayacaðýnýda çok iyi bildiðim zamanlarým hakkýnda bir fikrin olabilseydi keþke ...

Sana sarýlýp aðlamaya ne çok ihtiyacým var þimdi...



Yüreðimdeki sýzýlar ...

-Edibe Toðaç- ...