Hatýrlýyorum da, çocuk aklýmla eve gelen misafirleri kýskanýrdým. Mutfaktaký telaþýn; babamýn þarap seçmesi, kuru et kesmesi, arada bir annemin iþlerine karýþmasýnýn seyircisi olurdum. Ýlkten anlayamadýðým bir heyecana kapýlýr, sonra, herkes beni unutmuþ diye fena alýnýrdým. Kapýnýn çalýþý, selamlaþmalar, neþeli kahkahalar, nezaket, bazen sitayiþ dalgalarý arasýnda dudak kývýrýp, sessizce boðulurdum. Merdivenin üst basamaðýna oturup, bitmek bilmez sofra muhabbetlerin sonunu beklerken , uyuyakalýrdým.
Ne yýllarmýþ, burnumun direðini sýzlatan...
Anýlar, geçmiþe açýlan küçük pencereler. Orada gördüklerin, tatlar, kokular, her biri yüreðine, ruhuna dokunuþlar. Anýlar, içindeki ýþýðýn topladýklarý, ya da karanlýðýn seçimi. Neler olup bittiðini bilen, içinde sakladýðýn sadece sen...
Yazmak, düþünmekten, anlatmaktan zor. Gözlerinden seller boþalýr ya, o þelale kurur, kelimelerde akmaz. Canýn yanar, hiç bir cümle alevleri söndüremez, için için yanýp tükenirsin. Anlatýrsýn, kendine, yumruðunu defalarca duvarlara vura vura, yazamadýklarýný canhýraþ boþluða haykýrýrsýn.
Ruhunun huzursuzluðu kendini hissettirir; boðazýna düðümlenir hayatýn gösterdikleri . Gelir, çaresi olmayan çaresizliðin. Ne anýlarýn, ne avare çocukluðun seni aðlatýr, oysa hepsini biriktiren sensin.
Sitemleri, sorularý yutkunmak istersin, talihsiz, güzel ne varsa, birbirine katýp yaþarsýn.
Umarsýn. Beklersin. Ýsyan edersin.
Hayat ne güzel...
Hatýrlýyorum da, sirtakiye tutkun bir beden eðitimi öðretmenimiz vardý. Her sabah tüm lise öðrencileri okulun spor sahasýnda sirtaki yapardý. O an için belki bir külfet, anlamsýz bir eylem olsa da, hatýrlýyorum.
Bir çok kez hayata isyan etmiþliðim olmuþtur. Sen adýna ne dersen de, çekip gitmek istemiþimdir. Çirkin, kötü olana katlanmak istemediðimden. Kabullenemediðimden.
Eðilip bükülmek aðaca mahsus. Çiçek açmak, bahara...
Düþünüyorum da, hep güzeli düþlemiþim. Yüreðimin þarkýsýnda, ruhumun cennetinde uyuyakalmýþým... Uyanýþým, Aþk'tan.

eylül