Hayatým boyunca onu kaybetme endiþesiyle yaþadým durdum. Ve hala o endiþeyle yaþamaktayým. Korkunç bir duvar var aramýzda. Son derece soðuk ve korkutucu. O duvarýn ötesine geçip onunla buluþabilmeyi kaldýrabilecek bir yüreðim olduðunu sanmýyorum. O beni sadece karnýnda taþýdý, yüreðinde ise ne yazýk ki asla taþýyamadý. Bu yüzden sevgisizim, hayatta en çok ihtiyacým olan þeyden yýllardan beridir kilometrelerce uzaktayým þimdi, üstelik yanýbaþýmda olmasýna raðmen böyle bu. Bu dünyada onunla konuþmayý, dertleþmeyi, paylaþmayý baþaramadým, ama diðer tarafta asýl gerçekte bunu yapabilmeyi umuyorum. Tüm bu yabancýlaþmayý, tüm öfkeyi, tüm kini, tüm sevgisizliði al yüreðimizden Tanrým. Sevgiyle kuþat bizi. Bu dünyada baþaramadýðýmýz bu son derece trajik durumdan diðer alemde kurtar bizi.O varlýðýyla belirli kalpleri sarmalýyordu yanýzca, ben ise hep dýþlanandým daima. Onun gözünde sorunlu ve ona düþmandým sonuçta. Ama kalbimin gerçekleriyle onun inandýðý ve öyle sandýðý bu gerçekler arasýnda daðlar kadar fark vardý oysaki. Yanýlýyor, hemde çok büyük bir þekilde yanýlýyordu. Geçip giden zaman yaþamamýzý alýyordu bizden, ortada büyük bir sevgisizlikle kalplerimize küf ve pas birikmekte. Neden bunun önüne geçemiyorduk, neden sarýlmayý, sevgiyi, umursamayý baþaramýyorduk. Neden ihtiyacým olan hiç bir anýmda yoktu, ve neden onun için hiç kimsenin tekiydim. Neden bu kadar çok parayý seviyordu ve neden yüreðimi ve ruhumu anlamaktan bu kadar aciz bir þekilde yaratýlmýþtý.
Neden yaþam þartlarý yüreðimize ve sevgimize bu kadar acýmasýzca sýnýrlar çizdi. Neden o sýnýrlarý aþmak için çaba göstermek yerine daha da kastýk kendimizi. Ve neden günden güne ömürlerimizin sonuna yaklaþýrken bu kadar uzak kalýyoruz birbirimizden...



Anne'ye Mektuplar...

Yazan-Edibe Toðaç

-Ýçsel Yolculklar-