Serkan, okuduðu kitaplardan alýntýlar yapmayý ve o alýntýlarý kendi söylemiþ gibi davranmayý seviyordu. Bir keresinde çekirdek çitlenen o muhteþem yaz gecesinde “Fiyakalý bir ölüm rezil bir yaþamaktan iyidir oðlum” demiþti. Nereden aklýna gelmiþti bu söz anlamamýþtým. Ama esaslý söz olduðu belliydi.

-Kim söylemiþ bunu?

-Ben söylüyorum iþte oðlum, güzel deðil mi?

-Siktir ulan oradan, pis yalancý.

-Ýnanma oðlum, sana yalan borcum mu var? Göreceksin bak ilerde çok büyük yazar olacaðým ben. Yazar olamasamda harika bir düþünür olur benden.

-Ne düþünürü lan. Sen düþünebiliyor musun?

Enteresan insandý. Sevdiði insanlarýn ona kötü konuþmasýna alýnmazdý. Ýnandýðý þeylere onlarýn da inanmasýný bekliyordu. Ýkimizde lise öðrencisiydik. Türk edebiyatýna yeni bir soluk getirmek istiyordu. Afilli birkaç cümlenin insaný deðiþtirebileceðine inanýyordu. Sýnavlarda baþarýsýz olmasýný ise hocalara baðlýyordu. Ona göre o; keþfedilmeyi bekleyen muhteþem bir yazardý.

Hayaller insaný A noktasýndan B noktasýna götürmüyordu. 12 yaþýnda babamý kaybettiðimde Annemle beraber hayallerimize tutunmak yerine hayatýn gerçekleri ile yüzleþmeyi tercih ettik. Babam çok sevdiði dedesinin ismini vermiþti bana. Selahattin. Adýmý uzun bulduklarýndan mýdýr yoksa çok daha kolay olduðundan mýdýr, Selo diyorlardý bana. Onlara kýzmýyordum. Ama insan dedesinin ismini taþýrken kendisine deðil, dedesine haksýzlýk yapýldýðýný düþünüyor. Dedem hayatta olsaydý torunluktan reddedebilirdi beni. Bir hayalimin olmamasý bana deðil Serkan’a tuhaf gelirdi en çok. Ona göre insanýn hayalleri olmalýydý. Ulaþamasa bile, o hayal orada bir yerlerde durmalýydý. Benim ise daha gerçekçi sebeplerim vardý. Ölü bir babam, yaþlý bir annem ve sevdiðim kýz Aslý vardý.

Aslý’yý seviyordum. Ama onun bundan haberi bile yoktu. Ayný mahallede oturuyorduk. Onlarýn evleri maviye boyalý bizim ki gri. Dýþardan bakýldýðýnda o evin içerisinde muhteþem bir aile yaþýyor sanýrdýnýz. Aslý’nýn küçük kardeþi dýþarýya toprakla oynamaya çýktýðýnda hemen yanýna gidiyordum. Bir kýzýn nasýl tavlanmasý gerektiðini biliyordum. Kýzlar babacan erkeklere hayran olurlardý. Klasik yöntemdi. Kardeþine ablasý ile ilgili sorular sorup bilgi almaya çalýþýyordum. Ne yazýk ki 5 yaþýnda bir çocuk,sizi istediðiniz bilgiyi verme konusunda oldukça yoruyordu.

-Ablan nerede Mert?

-Evde.

-Ne yapýyor evde?

-Oturuyor.

-Ablanýn konuþtuðu biri var mý peki, arkadaþý falan?

-Çok var.

-Kim onlar tanýyor musun?

-Evet.

-Mert, sen uzun cümle kurabiliyor musun?

-Uzun cümle ne demek?

-Boþver.

-Ablanýn sevdiði birisi var mý?

-Var.

-Hadi ya, kim?

-Annem, babam, ben, dayým, teyz….

-Öyle deðil lan, konuþtuðu, aþýk olduðu biri falan diyorum?

- Aþýk ne demek?

5 yaþýnda bir çocuðun aðzýndan laf almak dünyanýn en zor iþiydi. Üstelik platonik bir aþýksanýz bu daha zordu. Ýþ baþa düþmüþtü. Serkan ile muhteþem bir plan yapmak için bizim evin bodrumunda buluþtuk. Bodrum deyip geçmemek lazýmdý. Orasý bizim gizli gizli sigara içtiðimiz, avazýmýz çýktýðý kadar baðýra baðýra þarký söylediðimiz mabedimizdi. Birkaç kere yanlýþlýkla bazý yerlerini yakmýþtýk. Çýkardýðýmýz yangýnlarý söndüremeseydik annemin gazabýndan beni Allah korusundu.

Uzun uzun düþündükten sonra Serkan;

-Bak, bu aþk iþlerinin adamý benim. Benim laflarýma hayran olmayacak kýz tanýmýyorum. Düþün, sen tessadüfen çýkýyorsun kýzýn karþýsýna, “Aþkýndan Kerem gibi kül oldum Aslý” diyorsun. Nasýl?

-Bok gibi. Olur mu ulan öyle? Oðlum, kýzýn daha sevgilisi var mý,yok mu? Onu bile bilmiyorum. Þiirle falan olacak þeyler deðil bunlar. Benim kýzý etkileyecek birþeyler yapmam lazým. Beni fark edecek bir þey, anladýn mý?

- Þöyle yapalým o zaman. Kýz þimdi yolda yürüyor diyelim, ben arkasýndan laf atayým. Sen, tam o sýrada çýkýp beni döv kýzýn gözlerinin önünde. Sonra ben oradan kaçayým. Sen kýzýn yanýna git havalý havalý; “Beni öldürmeyen þey güçlendirir Aslý” de.

-Siktir lan, o nasýl laf.

-Olmaz mý?

-Olmaz tabi. Býrak oðlum þu aforizmalarý. Ama kurgu güzel. Seni dövdükten sonra beni fark edecektir. Gerisini ben hallederim.

Planý yapmýþtýk. Tek sorun Aslý’yý yolda yürürken yakalamaktý. Pazartesi günleri arka mahallede pazar kuruluyordu. Çoðunlukla annesi ile bazen de tek baþýna pazara gider alýþveriþ yapardý. Onu takip ettiðim günlerden bir gün pazardan kýrmýzý bir sütyen almýþtý. O kýrmýzý sütyen, devam eden günlerde rüyalarýmdan hiç çýkmadý. Onu o kýrmýzý sütyenin içinde görmek beni hem utandýrýyor hem de heyecanlandýrýyordu. Ama bunun pek önemi yoktu. Onu seviyordum. Sütyeninin rengi umurumda bile deðildi.
Evlerinin yakýnýnda bulunan inþaatta pusu kurduk. Umudum evden tek baþýna çýkmasýydý. Bazen o küçük kardeþinide yanýna aldýðý olurdu. O çocuðun söylediðim her þeyi anladýðý halde bana iþkence olsun diye öyle cevaplar verdiðini düþünüyordum. Sinir bozucuydu. Bir saat kadar sonra çýktý kapýdan. Daha kapýdan çýkar çýkmaz kalbim aðzýma gelmiþti. Aþýk olmak nasýl bir þeydir bilirsiniz. Hani, Kalbinizde saatte yüz kilometre hýzla koþan atlar vardýr,hissedersiniz. Göðüs kafesinizin kýrýlacak bir organ olduðunu keþfedersiniz. Eliniz kalbinizin üstüne gider, her atýþta öleceðinizi zannedersiniz. Öyle bir þeydi.

Tek baþýna çýktý kapýdan.Elinde pazar sepeti vardý. O basit pazar sepetinin bazý kadýnlarýn elinde muazzam güzellikte bir aksesuara dönüþtüðünü o zaman fark ettim. Annemin elinde bile o kadar güzel durmuyordu çünkü. Arkasýndan sessizce yürümeye baþladýk. Niyetimiz pazara varmadan planýmýzý gerçekleþtirmekti. Sokaðýn sonuna geldi, etrafýna bakýndý ve saða döndü. Serkan sol tarafý göstererek; “Oðlum pazar bu tarafta deðil mi? Nereye gidiyor bu?” dedi. “Bilmiyorum” dedim. Devam ettik. Yürürken arada saçýný baþýný düzeltiyor. Küçük cep aynasýndan kendine bakýyordu. Pazara giden bir kýzýn bu kadar kendine bakmasý normal deðildi. Pazarda bizim bilmediðimiz güzellik kriterleri mi vardý? Çirkin kýzlarýn pazara girmesi yasaktý da bizim mi haberimiz yoktu?

Serkan, planýn gerçekleþmesi için iþe koyuldu.Hýzlý hýzlý yürümeye baþladý. Ben de gömleðimin kollarýný kývýrdým usulca. Tamam belki en yakýn arkadaþýmdý ama, bu fýrsatý kaçýramazdým. Onu baþka bir zaman aðýz tadýyla dövemeyecektim çünkü. Plan tam istediðimiz gibi gidiyordu. Kýz önde,Serkan arkasýnda, ben Serkan’ýn arkasýndaydým. Serkan arkasýný dönerek ‘baþlýyoruz’ manasýnda göz kýrptý. Hazýrdým. Kýzý etkilemek için Serkan’ýn aðzýný burnunu eline vermeyi bile kafaya koymuþtum.

-Off yavrum hepsi senin mi?

Ýþte beklediðim an gelmiþti. Serkan lafý attýðýnda kýz dönmüþ ne olduðunu anlamaya çalýþýyordu. Ben hýzlý adýmlarla Serkan’a yürüyor birazdan olacaklarýn heyecaný ile yumruklarýmý sýkýyordum. Kýzýn beni fark etmemesi imkansýzdý. Ben geliyordum. Onu kötü adamlarýn elinden kurtaracak ve kahramaný olacaktým. Onun için basit bir Selo deðil, kahramaný olmayý hak etmiþ, kötü adamlarýn üstesinden gelmiþ Selahattin olacaktým.
Serkan’ýn yanýna çok yaklaþmýþtým. Tam o sýrada, bir þeyler demem gerekiyordu. “Ne diyorsun ulan sen hayvan” tarzýnda. Ama heyecandan aklýma hiçbir þey gelmiyordu. Neredeyse yanýndaydým Serkan’ýn. Birden bir çocuk belirdi Aslý’nýn yanýnda. Uzun boylu, kaslý, yakýþýklý bir tip. “Ne oluyor ulan” diye baðýrdý. O baðýrdýðý anda ben Serkan’ýn yanýna gelmiþtim. Ýkimizi ayný karede gördü. Ben durumu pek çaktýrmamak için “Bir þey yok bilader ben hallediyorum” dedim.

-Ne diyorsun ulan sen? Benim sevgilime nasýl laf atarsýnýz?

-Sevgilin mi?

Donmuþtum. Bildiðim her þeyi unutmuþ, ne yapacaðýma, ne diyeceðime karar veremedim. Serkan, bir þeyler söylemek isteyince; “Dur Serkan,sus iki dakika” dedim.

-Serkan mý? Siz tanýþýyor musunuz ulan?

-Eve…t. Ama Sandýðýn gibi deðil.

Dinlemedi. Ýkimize de Allah ne verdiyse saydýrdý. Bir kiþinin iki kiþiyi ayný anda dövebilmesinin temel kurallarý vardýr. Birincisi haklý olmak ikincisi dövüþmeyi bilmektir. Çocuk siyah kuþak kareteciydi. Karetenin inceliklerini ondan öðrendik diyebilirim. Tam yerde yatan iki adama nasýl tekme atýlýr öðretecekti ki, Aslý girdi araya; “Aþkým yeter, býrak zaten derslerini aldýlar.”
Beklenmedik geliþme planýmýzý altüst etmiþti. Üstelik fena halde dayak yemiþtik. Mahalleye gidecekken yolu en az üç defa þaþýrdýk. Yeni aldýðým gömleðim paramparça olmuþtu. Annem bu halimi görse dayanamaz bir tanede o vururdu. Mahalleye girerken Serkan aðzýndaki kanlarý temizleyerek gülmeye baþladý. Anlamsýzca gülme krizine girmiþti. Sinirlerim bozulmuþ onunla beraber ben de gülmeye baþladým. Biraz sonra sustu;

-Çocuk bizi güzel dövdü Selo, kabul et?

-Evet.Hakkýný yememek lazým. Güzel dövdü.

-Oðlum keþke sen dövseydin beni, daha az acýrdý. Salak helif senin yüzünden dayak yedik. Ne diye bilmediðin kýzýn peþinden gidiyorsun mal.
-Oldu oðlum bir kere, bir de sen baþlama. Ölüyorduk az kalsýn.
Gülmeye baþladý. O kadar çok güldü ki karnýna giren acýdan kaldýrýma oturdu. Hayatta her þey istediðiniz gibi gitmez bazen. Siz muhteþem bir plan yaparken hayat daha iyisi ile çýkar karþýnýza. Babamý kaybettiðimde Annem pencere kenarýnda çiçekler yetiþtirmeye baþlamýþtý. Önceleri kýzmýþtým. Sonra hayattan daha fazla bir þey beklemeyen tüm kadýnlarýn pencere kenarýnda çiçek yetiþtirdiðini öðrenmiþtim.

-Senin bir lafýn vardý ya hani, neydi o? Ölümlü, yaþamaklý bir þey?

-Þey mi? Fiyakalý bir ölüm rezil bir yaþamaktan daha iyidir.

-Evet. Yazalým mý onu þu duvara?

-Sahiden mi lan? Altýna benim imzamý atacaðýz ama.

-Tamam.

Duvarý kazýya kazýya yazdýk yazýyý. Sonuna da ‘Filozof Serkan’ yazdýk. Hiçbir þey deðiþmeyecekti belki ama ben hayal kurmayý o zaman öðrendim. Benim hayal kurmam için, yüzüme kocaman bir yumruk yemem gerekiyormuþ. Birilerinin diþlerimi elime vermesi gerekiyormuþ. Karar verdim eve vardýðýmda Anneme onu ne kadar çok sevdiðimi söyleyecektim. Pencere kenarýnda duran çiçeklere su verecektim. Gözümden iki yaþ düþtü. Sarýldým Serkan’a.

Bilal ÇIÐRIM