Onu bir Mart ayýnda kaybettik: 21 Mart 1973. O'nun bir tek isteði vardý: Hatýrlanmak... O nedenle dedi ki:
Ben giderim adým kalýr
Dostlar beni hatýrlasýn
Düðün olur bayram gelir
Dostlar beni hatýrlasýn
Can bedenden ayrýlacak
Tütmez baca, yanmaz ocak
Selam olsun kucak kucak
Dostlar beni hatýrlasýn…
**
O, 1894 yýlýnda Sivas’a baðlý Þarkýþla ilçesinin Sivrialan Köyünde dünyaya geldi. Anasi Gülizar, bir yaz günü köy dolaylarýndaki Ayýpýnar merasýna koyun saðmaya gittiðinde; oracýkta bir yol üstünde doðurmuþtu Veysel’i ve göbeðini de kendi eliyle kesmiþti.
Babasý Ahmet de, bebenin adýný Veysel koymuþ. Yýllar geçmiþ aradan büyümüþ, konuþmuþ, yürümüþ Veysel. Böylece yedi yaþýna varmýþ. O yýl bir çiçek hastalýðý salgýný olmuþ Sivas’ta. Küçük Veysel de yakalanmýþ. Sol gözünde, çiçeðin beyi çýkmýþ kendi deyimiyle… Göz akýp gitmiþ. Sað gözüne de perde inmiþ, önceleri. Yalnýz ýþýðý seçebiliyormuþ bu gözüyle. Babasýna “Çocuðu Akdaðmadeni’ne götür, orada bu gözünü açacak bir doktor var.” demiþler. Sevinmiþ Ahmet emmi. Gel gör ki talihsizlik yine yakasýný býrakmamýþ Veysel’in. Bir gün inek saðarken babasý yanýna gelmiþ. Veysel ansýzýn dönüverince; yakýnda bulunan bir deðneðin ucu öteki gözüne girivermiþ. Böylece o göz de akýp gitmiþ.
Babasý meraklý bir adam. Halk ozanlarýndan þiirler okuyup ezberleterek avutmaya çalýþmýþ oðlunu. O zamanlar, Sivas’ýn köyleri saz þairleriyle doluymuþ. Onlar da ara sýra gelip Ahmet emminin evine uðrarlarmýþ. Veysel ilgiyle dinlermiþ çalýp söylediklerini. Babasý, oðlunun ilgisini görünce; bir saz alýp vermiþ ona. Ýlk saz derslerini, babasýnýn arkadaþý olan Çamþýh’lý Ali Aða’dan almýþ. Ve gitgide, kendini iyice saza vermiþ Veysel. Ünlü Halk ozanlarýnýn þiirlerini çalýp söylemiþ yýllarca. Yirmi beþ yaþýndayken anasý, babasý Veysel’i Esma adýnda bir kýzla evermiþler ve kýsa süre sonra ikisi de göçüp gitmiþ bu dünyadan.
Acý olaylar birbirini takip etmiþ ama bitmemiþ talihin kötü oyunu. Ýkinci çocuðu on günlükken, anasýnýn memesi aðzýna týkanarak ölmüþ, ardýndan da karýsý yanaþmalarýyla evden kaçmýþ. Bu olay çok koymuþ Veysel’e. Daha dertli olmuþ ve iyice içine kapanmýþ. Karýsý kaçýp gittiðinde bir kýzý varmýþ Veysel’in. Daha bir yaþýný bile bitirmemiþ. Ýki yýl kucaðýnda gezdirmiþ Veysel kýzýný, ama ne çare o da yaþamamýþ. Bu sýralar Veysel’i yeniden evermiþler. Ýkinci karýsýndan yedi çocuðu olmuþ, biri ölmüþ; iki oðlan, dört kýz, altýsý sað.

Veysel, Cumhuriyetin Onuncu yýldönümüne rastlayan 1933 yýlýna kadar, baþka ozanlarýn þiirlerini çalýp söylemiþ. Kendi deyiþlerini söylemekten utanýr, çekinirmiþ. O yýllarda þairlerimizden Ahmet Kutsi Tecer tanýmýþ Veysel’i. Onun ýþýk tutuculuðuyla Veysel’in þiirleri aydýnlýða kavuþmuþ.
Veysel’in gün ýþýðýna çýkan ilk þiiri Gazi Mustafa Kemal Pasa için söylediði: “Türkiye’nin Ýhyasý Hazreti Gazi” mýsrasýyla baþlayan þiirdir. Bundan sonra bütün yazdýklarýný çalýp söylemiþ ve Veysel artýk Âþýk Veysel olmuþ. 1933 yýlýna kadar, köyünden dýþarý hemen hemen hiç çýkmadýðý halde; bundan sonra bütün yurdu dolaþmýþ, yurdunun çeþitli þehirleriyle kasabalarýný, köylerini yakýndan tanýmýþ. Halk ozanlarýndan en çok Karacaoðlan’i, Yunus’u, Emrah’ý, Dertli’yi severdi.
Âþýk Veysel Köy Enstitüleri'nde bir süre saz öðretmenliði de yapmýþ, 1965 yýlýnda Türkiye Büyük Millet Meclisi, “Anadilimize ve Milli Birliðimize yaptýðý hizmetlerden dolayý”özel bir kanunla vatani hizmet tertibinden Âþýk Veysel'e aylýk baðlamýþ.
Sivrialan’da ilk meyve bahçesini yetiþtiren Âþýk Veysel'dir. Bahçenin içinde elmadan kayýsýya, kirazdan cevize kadar meyve ve ayrýca çeþit çeþit çiçek varmýþ. Veysel, kardeþlerinin yardýmýyla bu bahçeyi yapmaya baþladýðý zaman köylüler “Atalarýmýz bunca yýl böyle bir iþ yapmamýþlar, þu kör adam onlardan iyi mi bilecek ki böyle iþe kalkýþtý?”demiþler. Birkaç yýl sonra aðaçlar yetiþmiþ, meyve vermiþ. Köylüler önceki dediklerini hatýrlayýp utanmýþlar ve bu defa “O kör deðilmiþ, meðer kör olan bizmiþiz diyerek Aþýk Veysel’i kutlamýþlar.
diyerek Aþýk Veysel’i kutlamýþlar.
Yetmiþ yýl karanlýk bir dünyada yaþayan Âþýk Veysel 21 Mart 1973 tarihinde bu hayata gözlerini yummuþ.

**
1933 yýlýnda Cumhuriyet’in 10. Yýlý Kutlama törenlerine gitmek için yayan olarak köyünden yola çýkan Aþýk Veysel, tam üç ay süren bir yolculuktan sonra Ankara'ya gelmiþ.
Bir sohbet sýrasýnda Âþýk Veysel’e,
– Hani mümkün olsa, gözlerini açtýrmak ister misin? diye sormuþlardý. Baþýný iki yana sallamýþ,
– Hayýr, demiþ. “Ýçimde bir dünya kurdum. Onu yýkmak istemem…” Sonra bir çift söz daha eklemiþ buna: “Hem ben görüyorum.” demiþ. “Aþýk, gözüyle deðil, gönlüyle gören adamdýr…”
**
Milli birliðimize vurgu yapan ozanýmýzýn bir þiiriyle yazýmýzý bitirelim:

Hepimiz Bu Yurdun Evlatlarýyýz

Bu nasýl kavgalar çirkin döðüþler
Hepimiz bu yurdun evlatlarýyýz
Yolumuza engel olur bu iþler
Hepimiz bu yurdun evlatlarýyýz

Birleþiriz bir bayraðýn altýnda
Biz Türklerin ikilik yok aslýnda
Yanar tutuþuruz vatan aþkýnda
Hepimiz bu yurdun evlatlarýyýz

Hedef alýp dövüþtüðün kardeþin
Seni yaralýyor attýðýn taþýn
Topluma zararlý yersiz savaþýn
Hepimiz bu yurdun evlatlarýyýz

Herkes ilim deryasýnda yüzüyor
Çýkmýþ ayýn çevresinde geziyor
Yazýk bize yollarýmýz uzuyor
Hepimiz bu yurdun evlatlarýyýz

Kitaplar yazýlmýþ nasihat dolu
Birlikte güçlenir gençliðin kolu
Gençliðe emanet Atatürk yolu
Hepimiz bu yurdun evlatlarýyýz

Söyler Veysel sözlerinden vazgeçmez
Bulanýk çeþmeden kimse su içmez
Ganadý olmasa kuþlar da uçmaz
Hepimiz bu yurdun evlatlarýyýz
Âþýk Veysel