Soðuk bir kolun bana uzanýp, tüm bedenimi taþa çevirmesinden ibaretti her þey. Belki anlatamazdým, tarif edemezdim bunlarý. Ama yaptým. Yalnýzlýk kuyusunda boðulurken yaptým. Biraz da baþardým.
Yok muydu bunlarýn bir getirisi? Olmayacak mýydý? Bu sorular kafamý kurcalýyordu, beni bir kelebeðe dönüþtürüyordu. Çirkin kelebeði oynuyordum. Sonsuzluða, kalýcýlýða veda ediyordum.
Bazen de kurcalamýyordum, veda etmemesi daha kolay geliyordu. Kendimi boðuyordum ettiðim vedalarda. Baþarýlý olamýyordum, veda ettiðim yere yapýþýp kalýyordum, veda ettiðim yerde can veriyordum.
Yine de veda etmekten vazgeçmiyordum...
Neredeydi bunun mantýðý?
Aslýnda yoktu, olmayacaktý da. Anlamsýzlýklar kuyusundan çýkma cümlelerdi bunlar, sadece benim dudaklarýmda anlam bulan, her üflenen dumanda gökyüzüne aðýt yakarak çýkan...