GELÝNCÝKLER AÐLAR MI?
Baþýný kapýdan içeri uzattý. Dikkatli gözlerle etrafa bakýndý. Sonra bakýþlarýný üzerime çevirdi. Kendisi için çok önemli bir þeyi arýyor gibiydi. Önce adýmý sordu. Ardýndan Katýrcýlarýn Osman’ý tanýyýp tanýmadýðýmý…“Tanýrým, üstelik çok eskiden beri tanýrým,” Birkaç ay önce kaza geçirip ölmüþtü. Ve ölüsü de bulamadýlar fakirin. Üç yetim býraktý geride. Duvar diplerinde aðlaþýp dururlar. Kadýn aðzýnýn içinde mýrýldanmayý býrakýp konuþsa ne istediðini anlayacaktým. Belki de bir yardýmým dokunurdu. Geliþinin kendince çok önemli bir nedeni olmalýydý. Caný, mecali yoktu. Buyurun size bir çay söyleyeyim. Biraz soluklanýn, dedim. Geri çekildi. Tamam, içeri girme, kapý önünde otur, dedim. Aldýrmadý. Gözlerinin ýþýðý azalmýþtý. Dudaklarý kuru, benzi sapsarýydý. Ayaklarý yorgun, bedeni tükenmiþti. Hasta olmalý diye düþündüm. Ne kapýdan dýþarý çýktý, ne de içeri girdi. Aramýzda kendince güvenli bulduðu bir mesafe býraktý. Bazen içeri bakýyordu, bazen sokaða. Bana kalýrsa o hiçbir yere tam olarak bakmýyordu. Baþýnýn ve gözlerinin hareketi kurulu bir oyuncak gibi sürekli tekrarlanýp duruyordu.
Kararsýzlýðý yüzünden, ellerinin titremesinden, bakýþlarýndan anlaþýlýyordu. Dudaklarýndan duaya benzer bir fýsýltý dökülüyordu. Söylediklerine iyice kulak kesilmeyi denedim. Bir þeyler söylüyordu ama anlamak mümkün deðildi. Çok yenilmiþ, çok sürüklenmiþ, çok hýrpalanmýþ ama bir þekilde ayakta kalmýþ insanlara beziyordu. Daha önce de böyle acýlara batýp çýkmýþ her þeye raðmen yaþama diþ ile týrnak ile tutunan insanlarla karþýlaþmýþtým. Hiç kimse bunlarý anlayamaz. Ne doktorlar ne de hocalar. Onlar artýk baþka dünyanýn insaný olmuþlardýr. Bu insanlarý bir tek gözlerinden tanýrsýnýz. Sabit bakýþlarý kalýn beton perdeleri, çelik duvarlarý bile delip geçer. Bizim çok uzaðýmýzda bir yere bakarlar. Bakýþlarýnda uzun kýþlardan kalma keskin bir ayaz vardýr. Gözlerine dikkatli bakýnca üþürsünüz.
Aradýðý ben deðildim. Ýçinde bulunduðum mekânla da zerre kadar ilgisi yoktu. Ama buraya kadar geldiðine göre mutlaka bir þey arýyordu. Kollarýndaki ve boynundaki býçak izleri baþka bir hikâyeyi anlatýyordu. Bedeninde kim bilir baþka ne yaralar vardý. Tenimiz yaralarý dýþardan kapatýr. Ama içerdekiler kanamaya devam eder. Bunu öðrenecek kadar yaþadým. Ben meczuplarýn dillerinden anlamam. Onlarla konuþmayý da beceremem. Onlara herkese davrandýðým gibi davranýrým. Ne abartmayý severim, ne yüzlerine acýma hissiyle bakmayý. Ne onda ne de bende birbirimize uzun uzun bakacak cesaret zaten yoktu. Þairin “Gözleri bir çýðlýk, bir yaralý haykýrýþ. Gözleri bu gece çok uzaktan geçen bir gemi,” dediði böyle bir þey olmalýydý.(*) O aradýðýný belki hiç bulamayacak. Olsun, bu sonucu deðiþtirmez. Adým gibi biliyorum. Sýrtýný ýsýtacaðýný umduðu o eski battaniyeyi, kuytu ve huzurlu limaný aramaya devam edecek.
Kapýnýn önüne oturdu. Bir þeyler mýrýldanýyor ve boþ gözlerle sokaða bakýyordu. Bir çay gönderdim. Biraz ekmek, peynir ve zeytin... Çay soðudu, torbayý açýp içinde ne olduðun bile bakmadý. Giysileri temiz, ayakkabýlarý saðlamdý. Ýlk bakýþta insanýn gözüne iliþen herhangi bir aykýrýlýk yoktu. Sürekli bir kedi gibi mýrýldanmasý ve parmaklarýnýn sürekli çenesinde dolaþýp durmasý kesilse onu evinin kapýsýnda oturup soluklanmayý seçmiþ birisi sanýrdýnýz. Poyuna, posuna, kaþýna, gözüne bakýlacak olsa güzel bir kadýn demesek haksýzlýk olur. Ýnternetteki arkadaþlýk sayfalarýna fotoðrafýný koysan yüzlerce talibi çýkar. Çünkü hiç bir fotoðraf onu ve kafasýnýn içinde dolaþtýrdýðý halüsinasyonlarý gösteremez.
     Katýrcýlarýn Osman’la gitti. Sabah ezaný hala kulaklarýmda... Avlu kapýsýnda son kez gördüm. Ýki karartý olup gittiler. Akþama genç bir kýsraða koþulmuþ Konya Yaylýsý ile dönecekti. Minibüs Gediz’e uçtu diyorlar. Kayýp diyorlar. Yalan söylüyorlar. Ýyi yüzerdi Yusuf’um. Ateþ yakar beni ama su boðmaz, derdi. Ýkisinin de ne ölüsü, ne dirisi. Gediz denilen bu su nereye gider? Hiç yorulmaz mý? Hiç mi duraklamaz, soluklanmaz mý? Katýrcýlarýn Osman’ý bilir misin? O geldiyse Yusuf’umda gelir.
Kýsraðý da, arabasý da geri dursun. Yusuf’um çýkýp gelsin, yeter. Köprü kenarlarý kemerli korkulukmuþ. Minibüs suya uçmuþ. Kuþ mu bu? Uçamaz ki. Yusuf’umu biri mi alýp sakladý? Yaralý mý, kendini bilmez halde mi? Boðulmaz benim Yusuf’um. Kar suyu olsa da yüzer geçer. Hepiniz yalancýsýnýz. Yusuf’umu verin bana. Gediz denilen su nereye akar gider? Hiç dur durak bilmez mi? Hiç mi yorulmaz?
Kapý ile sokak arasýnda bir kaç saattir bekliyor? Akþama kadar duracak mýydý? Peki,
akþam olunca ne yapacaðým? Onu kapý önünde býrakýp asma kilidi halkaya takýp gidecek miyim? Gidebilir miyim? Gidilebilir mi? Bereket hava güzel? Örneðin þimdi birden yaðmur baþlayýverse ne yaparýz? Aklýný yitirenler gözlerini daha mý az kýrpýyor? Ah bir de ne dediðini anlayabilsem. Bir yaralý parmaða faydam dokunur belki de. Ah be kadýn, am be güzel kardeþim. Ne yersin, ne içersin, ne susarsýn, ne söylersin. Elimi kolumu baðlamak için mi geldin sen? Çaresiz koymak için mi? Vicdan azabý gibi bir þeysin inan. Aklýmdan geçenlerin bir kaçaný söylesem, çekip gideceksin. Gidersen kendimi kötü hissederim. Seni kovalamýþým gibi suçlulukla kalakalýrým. Bereket ki akþama daha çok var. Bekleyelim bakalým sen sað ben selamet. Yiyeceðini bilsem kebaplar ýsmarlarým. Kara gazozlar, sarý gazozlar, sýcak içecekler hatta. Biz de herkes gibi kahve içsek örneðin. Tamam, birbirimizden uzakta... Sonra da fincanlarýmýzý kapatýp azýcýk yalan söylesek. Aðýz dolusu deðil ama neþemiz biraz yerine gelse. Sana bakýnca anladým ki kuþlar aðlarmýþ. Gelincikler de…
Yusuf’um hep bu dükkâna gelirmiþ. Yerlerde ayaklarýnýn izi, duvarlara gülüþünün sesi sinmiþtir belki. Belki kokusu saklýdýr þu ilerideki karanlýk köþede. Ölmedi benim Yusuf’um. O suda boðulmaz. Çýkýp bir yerlerde kalmýþtýr. Salmazlar ki beni. Býraksalar Gediz boyundan denize kadar giderim. Ölmemiþtir Yusuf’um ölemez. O beni býrakýp gitmez ki. Mutlaka çaresiz kalmýþtýr bir tenhada. Bir çukura düþmüþtür belki. Baygýn, yarý canda bir baða çýkmýþtýr. Kendine gelmemiþtir daha…

*Yazar ve müzisyen Zülfü Livaneli’nin Gözlerin þarkýsýnýn sözlerinden alýnmýþtýr.
Mayýs 2017
Bursa Seyfullah