Anneannemin ballý kül çöreðini hatýrlýyorum. Yaz mutfaðýnda büyük bir þömine- ocaðýn korlarýnýn külleri arasýna gömüp piþirdiði çörek. Hazýr olduðunda onu küllerin arasýndan çýkarýp elleriyle pat pat temizleyip tepsiye yerleþtirir üzerine bolca bal sürdüðünü hayal meyal hatýrlýyorum. Henüz okula baþlamadýðým yýllardý, buna raðmen o günlere ait anýlar hala capcanlý.
Nereden çýktý þimdi bu diye kafa yormaya baþlamadan cevabým hazýrdý: vay be, biz insanlar ne kadar benmerkezciymiþiz.
Ailem, yetiþtiðim toprak: benliðimi þekillendiren etkenlerden bir kýsmý. Zaman'ýmýn ilk
dönem kahramanlarý. Kimilerince "tedbirli" olmayýp fotoðraflar saklamadým. Yüzlerini anýmsayamasam da tavýrlarý, kiþiliklerine yansýyan maneviyatlarýný hatýrlýyorum. Anýlarýmý
canlý tutan koku ve tatlarý hatýrlýyorum. Dedemi üzüm asmalarý ve mangalda piþirdiði mantarlarýn, üzüm tanelerinin damaðýmdaki tadýyla, kalabalýk aile sofralarý ve çakýsýyla aðaçtan oymalarýyla Ahmet Dayýmý, at sevgisiyle Necip Dayýmý, bana muziplikler yapan kuzenim Zülfiye ablayý, ballý çöreði ile anneannemi hatýrlýyorum. Aslýnda onlarý tanýmýyorum...
Tanýmak için vakit yoktu. Vaktim deðil...
Hangimizin vakti oldu ki?

Öyle bir an gelir ki bildiðin, tanýdýðýn, senden bile sana yakýn olduðunu düþündüðün insaný tanýmadýðýný görürsün. Birden. Kocaman bir soru iþareti asýlý kalýr bu anýn boþluðunda. Tepkisiz, sessiz kalakalýrsýn. Ümitsiz ve mutsuz bir hal olduðunu düþünmeyin, aslýnda onun da sizin gibi etten kemikten-histen yürekten biri olduðunu idrak edersiniz. Öðrenip bildiðiniz bu durumu nihayet idrak edersiniz.
Misal için affedin; birbirinizden baðýmsýz birer gezegen olduðunuzu anlarsýnýz. Aranýzdaki bað buluþtuðunuz, uyuþtuðunuz, kesiþtiðiniz ortak noktalar. Birbirinizi tamamlar, çeker, iter olmanýzla ilgili bir durum. Öte yandan ne yazýk ki yine insanýn bencilliðine tanýk olursunuz.
Dünya'yý etrafýnýzda döndürmenize olanak yokken insanlarýn benliklerini yok sayamazsýnýz, deðil mi?.. Yapýyoruz... Kendimizi bir þekilde üstün görebiliyoruz. Baþkalarý adýna karar verebiliyoruz. Bahanelerimiz ise, korumak, hatta sevmek olur.
Baþkalarý adýna hayat þekli tanzim ediyoruz. Sýnýrlar çiziyoruz. Yargýlýyoruz, baðýþlýyoruz. Hadsizce...
O kadar benciliz ki insaný 'görmek' , tanýmak, anlamak zahmetine bile katlanmýyoruz. Önyargý ile karar verip önyargý ile sýnýflandýrýyoruz. Çünkü doðru ve haklý olan biziz. Ayrýntýlarý önemsemeyiz, oysa onlar bütünü tamamlýyor...

Biz, doðmak istemedik. Biz doðduk ve geldiðimiz gezegenin nimetlerinden faydalandýk. Biz, iþimize geldiðinde soyumuzu inkar ettik. Biz, rüzgarýn bize göre estiði istikamete yol aldýk. Üzerine basýp geçtiðimiz topraðýn helalimiz olduðuna inandýk. Vefanýn bir semt, vicdanýn duygu sömürüsü olduðuna kanaat getirdik. Kelimenin, hatta mucizenin tam anlamýyla Ýnsan olamadýk...

Çoðumuz, sadece nefes alýp verdik. Gerçeði görmek istemedik. Kendimizden sýkýldýk, utandýk ve bunu sakladýk. Vicdanýmýzý susturduk. Hep daha büyük, hep daha güçlü hep daha olmak istedik. Nefesimizin sonu yokmuþ gibi. Bizden öncekiler yokmuþ gibi...
Ne yazýk, biz kendi bencilliðimizde yok olduk. Geriye kalan kaygýlarýmýz, korkularýmýz,
merhametsizliðimiz, kibrimiz. Öylece hak ettiðimizi bulduk. Vicdansýzlýðýn dibine vurduk.

Ben yine de ümidimi yitirmedim. Bölük pörçük anýlarým gibi. Ki derler ki " geçmiþ ölüdür" diye. Geçmiþi diriltme gibi bir niyetim yok, bana kattýklarýyla bugündeyim.
Ben, nefesin mucizesinden ümitliyim. Ben, Aþk ile kavrulmuþ yüreklerden ümitliyim...

eylül