...


Zifiri karanlýk bir sokaða girmiþti. Ne bir sokak lambasý nede ýþýðý yanan tek bir ev vardý. Ayak seslerinden baþka bir ses de duyulmuyordu. Ürkütücü bir sessizlik ve karanlýk vardý. Nerden geldiðini veya nereye gideceðini bilmiyordu. Biraz tedirgin olmuþtu fakat bu tedirginlik gizliden gizliye haz veriyordu sanki ona. Bir yandan bir an önce buradan kurtulmak bir yandan da kaybolup bir daha bulunamamak istiyordu. Gerçek anlamda kaybolduðunu hissettiðinde ise biraz korkmuþtu. Sanki mezarlýkta yürüyormuþ da her adýmýnda mezar taþý olmayan, mezarý kaybolmuþ ölülerin çýðlýklarýný duyuyordu. Ýçi ürpermiþ, kalp atýþlarý sýklaþmýþtý. Her adýmda daha çok korkuyor korktukça adýmlarý hýzlanýyordu. Nihayet koþarcasýna aydýnlýk bir yer ve insan yüzü aramaya baþlamýþtý. Sonunda bir-iki insan görebilmiþti. Ýçindeki korku biraz hafiflemiþ, koþmayý býrakmýþ aðýr aðýr ruhu gece karanlýðýndan daha da karanlýk insanlarýn arasýndan yürüyordu. Samimiyetsizliðini, yapmacýk bir gülümsemenin arkasýna gizleyen insanlarýn arasýndan onlara çarpa çarpa. Kendisine, çýkarlarý doðrultusunda her þeyi yapabilme yetkisi veren insanlarýn ve her fýrsatta ahlak dersi vermeye çalýþan ahlaksýzlarýn yanýndan geçip gitmiþti odasýna. Asýl korkmasý gerekenlerin ölüler deðil de yaþayan insanlar olduðunu anladýðýnda ise çoktan yataða uzanmýþtý. Sokak lambasýnýn ýþýðý az da olsa odayý aydýnlatmaya yetiyordu. Bu uhrevi bir hal katmýþtý ortama. Üç beþ sineðin ve sokak lambasýnýn yanarken çýkardýðý sesten baþka bir ses de yoktu. Sýrtüstü yatmýþ ve her gece yaptýðý gibi tavandaki çatlaklarýn nerden baþlayýp nerde bittiðini çözmeye çalýþýyordu. O kadar uðraþmasýna raðmen bir türlü bulamamýþtý baþýný ve sonunu. Bu durum onu her zaman sinirlendirmeye yetiyordu. Her zaman büyük bir kararlýlýkla baþlayýp sonuna gelemeden karýþtýrýyordu hangi uçtan baþladýðýný ve hangi uca gideceðini bazen evde olmadýðý zamanlarda bile çatlaklarý düþünüp sinirlenebiliyordu. Belki de onu en iyi anlatan þey buydu hayatta. O da nerden geldiðini ve nereye gideceðini bilmiyordu. Dünyaya sadece acý çekmeye geldiðine ve bunun sonucunda öbür dünyada mükâfatlandýrýlacaðýný inanýyordu ya da inanmak istiyordu. Çünkü elinden bir þey gelmiyordu inanmaktan baþka. Zaten biz insanlar inanmadan yapamayýz. Bir þeylere inanma gereksinimi duyarýz hep genellikle de bizde ne çoksa ona inanýrýz. Kimimiz paraya inanýr kimimiz aþka kimimiz acýya... Çatlaklara bakýp sinirlendiðinde yataðýndan birden kalkar bir bardak su içip gökyüzüne bakardý. Bazen o kadar uzun ve derin bakardý ki sabahýn olduðunu bile fark etmezdi. Bazen ise hemen bakýp yatardý. Bu gece de her geceki ritüelleri yapmýþ hava yaðmurlu olduðu için de yatmýþtý hemen. Tavaný seyretmeyi kesip gözlerini kapatmýþtý uyumak için. Fakat ruhu bu denli acýyla dolmuþ insanlar gibi biraz zor oluyordu onun da uyumasý. Gözlerini kapattýðýnda mazi aklýna geliyordu. Mazide yaþýyor, maziye özlem duyuyor, maziden hala bir mucize bekliyordu bütün çaresiz insanlar gibi. Ne zaman ayaða kalkýp ileriye doðru bir adým atsa mazi denen anýlar yýðýný ayaklarýndan aþaðý doðru çekiyordu onu. Çok uðraþmýþtý geçmiþi bütünüyle unutmak için ama baþaramamýþtý. Her þeye yeniden baþlamak istiyordu her biten þey sonrasý ama olmuyordu. Geçmiþindeki geçmeyenler peþini býrakmýyordu ne yaparsa yapsýn. O da buna alýþmaya, ona karþý koymak yerine onunla yaþamayý öðrenmeye çalýþýyordu fakat bu hiçte kolay deðildi, kolay olmayacaktý. Yok saymak yerine saygý duymak gerek çünkü maziye.

...