Gýcýrtýlarýný duymazdan geliyordu. Giderken rüzgarýn uðultusunu dinlemek için kulaklýðýný takmadý. Pedalý her çeviriþinde geleceðe yaklaþmak ne kadar güzel olurdu diye geçirdi aklýndan. Gelincik tarlalarýnýn arasýndan geçerken hindi glu glularýnýn gün boyu sürüp sürmedðini düþündü. Etraftaki evlerin camlarýndan içlerini görmeyi denedi. Denize bu kadar yakýn olmak sahip olduðumuz her þey gibi onu da bir süre sonra sýradanlaþtýrýr mýydý bilemedi. Biraz yavaþlamak istedi. Aklýndaki düþünceler gibi hýzlý hýzlý gitmek istemiyordu. Bütün gün usanmadan denize dönük banklara arkadaþlýk eden, sabah serinde gelip balýk umudu sýcaða kalan amatör balýkçýlar, biraz önce denizde alabildiðine ýslanan köpeklerin sandal gölgesinde miskinliklerine bakýp bir yerlere dalýyorlardý yakalamaya çalýþtýklarý balýklardan önce. Diðer bankta oturan altmýþ yetmiþ yaþlarýnda bayanýn uzaktan aðzýný kýpýrdattýðýný görebiliyordu. Gýcýrtýlar ona doðru yaklaþtýðýnda sesi kulaklarýna rüzgarla beraber dolduðunda ise beliren þu sözler oldu….

Allahým bu pis hastalýðý sök at benden ………

“Günaydýn” demedi. Ýçinden “umarým” dedi. Nedense aralarýna girmek istemedi. Pedal, ona hýzlanmasý gerektiðini hissettirdiðinde o her defasýnda vitesi küçülttüðünde yüksek yerlere çýkarken biraz yalpalýyordu. “Hey amca en güzel yokuþu kaçýrttýrdýn bana, bir çekiliversene” diyesi geldi ama amcam almýþ yolunu gidesi vardý belli ki demedi. Ýnsanlar kafalarýna koyduklarýný yapsalar Stephen Hawking gibi hastayken bile 30 bin yýl süren bir yolculuðu, 20 yýl sürmesine sevinecek kadar olur muydu hayat sevinci bilinmez.