YAKINDIÐIM ÞEY…

Bizim insanýmýzýn bu kadar tez beri deðiþeceðini, örf adetlerinden ödün vereceðini, bencileþeceðini, paylaþmayý unutacaðýný, yaný baþýnda olup bitenlere ilgisiz ve alakasýz kalacaðýný, gör-mez-likten geleceðini, tabiri caizse; “Avrupalaþacaðýný” hiç mi, hiç beklemezdim…
Dün (17 Ocak 2016/Pazar) köyde bir taziyeye gitmiþtim.
Üniversite’yi geçerek, “Naldöken”i aþarak, ‘dere-tepe’ düz gidip, þu arzýn kara parçasýnýn beyaza büründüðü yere kadar; yani “Uluköy”ü de epey geçtikten sonra sol kol üzeri “Hürmer” denilen köydeki taziyeye gitmiþtik…
Hani bu yýl Malatya merkeze ciddi bir kar düþmedi ya; zannediyoruz ki kar yaðmamýþ.
Oysa daðlar kar altýnda.
Karla kaplý bir köy…
Odun, kömür, yiyecek-içecek, giyecek…
Çarþý - pazarýn yaný baþýnda olmadýðýný düþünün.
Ve þimdiki neslin unuttuðu fukaralýðý…
En önemlisi de fukaralýðý/yoksulluðu düþünün…
Senenin on iki ayýnda, en az dört ay beyaz karýn altýnda verilen bir hayat mücadelesini düþünün…
Gerçi böyle bir hayatý yaþayamayana, görmeyene anlatsam da anlatamamýþ olurum ama büyüklerinden/dedelerinden-ninelerinden bir masal gibi dinleyenler biraz tasavvur edebilir.
Ben böyle bir hayatý tasavvur eden deðil, bizatihi yaþayanlardaným…
Ýþte dün bu taziye vesilesiyle geçmiþimi bir kez daha yaþadým.
Temiz hava var, amenna…
Hem ziyadesiyle eser rüzgârlarý, lakin…
Lakin sadece ‘temiz hava’ ile yaþamayý sürdürmeye yetmiyor…
Bahsettiðim köy Malatya merkeze sadece 30-40 km. uzaklýkta, yani merkez köylerinden sayýlýr. Lakin aðýr kýþ þartlarý altýnda, maddi durumu iyi olanlar kýþlarý þehre, yazlarý bu köyü tercih ediyorlarmýþ. Bunlar tuzu kuru olanlar…
Bir de fukaralarý düþünün…
Kýþýn dahi o köyde yaþamak zorunda kalanlar.
Ýþte onlar…
Battalgazi Belediyesi sýnýrlarý dâhilinde olduðu için Belediye, bir taziye çadýrý kurdurmuþ.
Çadýr kurdurulalý iki gün olmuþ, iki gün aradan geçmesine raðmen çadýrýn içindeki buz tam anlamýyla erimemiþ.
Büyük bir soba yakmýþlar lakin plastik sandalyeler mermer parçasý gibi insana yapýþýyor…
Sözü þimdi söylemek istediðim yere getirmek istiyorum. Bir elin parmaklarýný geçmeyecek sayýda hane var bu köyde ama…
Belediye tarafýndan kurulan çadýrdan da daha büyük odalý ev/evler var bu köyde…
Kýþ nedeniyle kilit vurulmuþ evler, lakin bir tanesi evini bu taziyeye açmamýþ, açma cömertliðini gösterememiþ…
Özetleyecek olursak; köy hayatý, bildiðiniz o eski köy hayat deðil þimdi.
O eski cömert insanlar, yerini cimri ve sadece kendini düþünen egoist insanlara býrakmýþ…
Evini komþusunun taziyesine açmayacak kadar ölümü unutmuþ bu insanlar.
Herkes öldüðü vakit terk eder malý, serveti, evi barký lakin bu insanlar ölmeden önce terk etmiþler evlerini barkýný.
Daha vahimi terk ettikleri evlerini ölmüþ gariban komþusunun taziyesine açmayacak kadar insanlýktan uzaklaþmýþlar…
Yakýndým; köy deðil, kar deðil, fukaralýk hiç deðil…
Bilmem anlatabildim mi?