Sorun sen de deðil bende. Çünkü senin kocaman yüreðinin içinden geçerken ben, hep bir þüpheler içindeyim. Þüphe! Elmanýn içine giren ufacýk bir kurtçuk gibi, içimi kemirir durur. Kalbimdekileri dýþarýya çýkarmamak için, dilime kilit vurur. Gözlerim bakýþlarýmdan süzülmesin diye perde olur. Þüphe… Ufacýk bir ekmek kýrýntýsý gibidir. Parmaðýný ýslatýp diline alýrsýn, o süzüle süzüle içine kayarken, sen artýk sen deðilsindir. Elini þakaðýna dayar, dakikalarca konuþan sana bakarým, garip garip. Sanki iki kelimenden biri yalan. Bir mimiðinden beklerim seni yakalamayý, ya da bir el hareketinden. Ustaca gizler kendini þüphe, susar ve sadece “acaba” larla, “gerçekten mi?” lerle soru kiplerine boðar. Sen karþýmda kendince gerçekleri anlatýrken, benim içime bir þüphe düþmüþtür bir kere.
O yüzden sorun sende deðil, bende. Çünkü senin yaþadýðýn kafaya göre deðilim ben. Güvensizlik girdi mi bir kere bu bünyeye, karþýmda Rus ruleti oynasan nafile! Kýrýlýr bir kere o büyülü duvar. Sözlerinin hiçbir hükmü kalmaz. Sevgiden de medet umamazsýn. Çünkü sevgi güvenden alýr gücünü. Güvensiz bir bedene laf geçiremezsin, þüphelerle donatýr tüm haleti ruhiyesini. Ýnsan ne kadar baðlanýrsa baðlansýn, hep bir pamuk ipliðiyle baðlýdýr aslýnda. Koptu kopacaktýr gönül baðý. Sonuçta hassastýr sevgi, korunaksýzdýr, sadece güvenmek ister. Ruhumun ruhuna sýrtýný dayamasýný bekler. Öyle tatlý sözlere kanmaz, bir gülüþe aldanmaz. Büyük kýrýlýr, kocaman kýrýlýr, onarýlmaz kýrýlýr.
Âþýk insan, ilk acýyý güveni sarsýlýnca yaþar. Güvenin olmadýðý zaman baþýna üþüþen þüphe de canýna iðneler batýrýr. Ýþte bu ikili bitirir aþkýn nefesini. Ama öldürmez, sadece süründürür.
Yavaþ yavaþ tükenirsin ve bir mum gibi bitersin.