VE KEÞÝF SONA ERDÝ...


Çok duygusal bir baþlýk. Görünce içim burkuldu. Hatay Keþif -Aylýk Kültür ve Keþif - Dergisi, Aralýk 2014 tarihli 90'ncý sayýsý kapaðýna; mütevazi, usulca sessiz ve mahcup bir edayla:” ...ve keþif sona erdi.” baþlýðýný atmýþ. Dergi okuyucularýna bu sayý ile veda etmiþ. Derginin ilk sayýsýný elime aldýðým aný çok iyi hatýrlýyorum. Vasi Köse'nin dergileri getirirken ki heyacanýný unutamýyorum. Dergi hiç ara vermeden tam 90 ay yayýnlandý. Sevildi, beðenildi, okundu. Her ayýn ilk haftasýnda bir sanat sevdalýsý Vasi Köse, bir taksi ile Ýskenderun'a geririrdi dergileri. Çok heyacanlý olurdu, bir an önce daðýtmak okuyucuyla buluþturmak isterdi. Dergiyi okumak için sabýrsýzca bekleyenler vardý. Vasi Bey, Hatay'ýn 57000 km yolunu kimi zaman adým adým kimi zaman araba ile kimi zaman koþarak gezdi dolaþtý yazdý: Bazen derginin yazarlarýyla, çoðu zamanda tek baþýna. En son sayý'da Burnaz'da günbatýmýnda güneþi iþaret eden Vasi Köse'yi Mehmet Tanrýverdi fotoðrafa almýþ ve derginin son kapaðý yapmýþ. Sonra derginin kurucusu ve sahibi kadirþinas Erol Ýðde ile tanýþtýk. Dergi'de yaklaþýk bir yýl yazdým. Ýskenderun'la ilgili kültür sanat yazýlarýmýz oldu. Dört yýldan fazla derginin tanýtýmýný satýþýna katký yapmaya çalýþtýk.
Sonra Ýstanbul'a geldik. Ýstanbul'da derginin nasýlda büyük bir çaba ve çalýþmanýn ürünü olduðunu gördüm. Derginin yayýn yönetmeni Mehmet Tanrýverdi canla baþla dergiyi zamanýnda çýkarmak için ne büyük özveride bulunduðunu gördüm. Hatay dergisi sadece Hatay'dan deðil ülkenin her yerinden takip ediliyordu. Ancak her güzel þeyin de bir baþlangýcý bir sonu olduðu gibi dergi de yayýnýna ara verdi... demek istiyorum. Umarýz ilerde kaldýðý yerden Hatay'ý tanýtmaya devam eder. Dergi baþka dergilerede öncülük etti, örmek oldu. En önemlisi de “ Antakya Yemekleri” kitabýnýn çýkmasýna vesile oldu. Yemek kitabýna katký verenleri burada anmak isterim. Fatma Kocabaþ Ýðde, Nuray Tanrýverdi, Suna Karataþ, Ahmet Çaðýldak ve Mehmet Tanrýverdi, ortak bir çabanýn ürünü olarak yemek kitabýný hazýrladýlar. Dergide yazýlarýný gördüklerimizin hepsini yazmak mümkün deðil, ancak bazý isimleri buraya almak istiyorum. En baþta, Mustafa Kaçar (Editör), Vasi Köse (Yayýn Koordinatörü), Mehmet Tanrýverdi(Yayýn Yönetmeni), Erol Ýgde(Sahibi), M. Adil Çetin, Bilge Gülben Gülgeç, Ýsmail Zubari ve pek çok deðerli yazar ve fotoðraf sanatçýsý..
Dergi fotoðraf sanatýnýn geliþmesine, gezi ve seyahat kültürene, özellikle Hatay'ýn tanýtýmýna büyük katký yaptý. Hiç olmazsa dergi internet ortamýnda varlýðýný sürdürmeli. Burada þunu da ifade etmek isterim ki; Hatay'ýn Tarihi de çok önemlidir. Tarihini ortaya çýkaracak araþtýrmacýlara olduðu gibi, araþtýrýlan konularý paylaþmak için bir Tarih dergisine de ihtiyaç vardýr. Hatay Tarihi, bugün yeterince bilinmemektedir. Özellikle 1918- 1939 yýllarý kapsayan döneme ait hiç bir bilgi yok gibidir. Adeta bu yirmi yýllýk süre sýrlarýyla bilinemezlikleriyle unutulup gitmektedir. Hatay'ýn Tarihi araþtýrmaya ve yayýnlanmaya muhtaçdýr. Erol Bey'in derginin sürdürülmesi için yaptýðý çabalarý buraya yazmak durumunda deðilim, ancak Mustafa Kaçar'ýn dergideki veda yazýsndan bir bölümünü buraya almak istiyorum:
“...ilk sayýmýzdan itibaren sürekli takipçilerimiz, vefakar ve fedakar abonelerimiz, asýl bizim varlýk sebebimiz sizlersiniz. Zira kültür insanlar içindir. Biz ne kendimizi ispat etmek, ne maddi kazanç elde etmek, ne unvan ne þan-þöhret için, ne de bastýrýlmýþ sýla özlemini tatmin için bu dergiyi çýkardýk. Biz bu dergiyi insan kültür mirasý ve yeni kazanýmlarýnýn tanýnmasý noktasýnda insanlýk kültürünün geliþmesine katkýda bulunmak için bu fedakarlýðý gerçekleþtirdik.. Ýltifat görmedik; zaten beklemiyorduk. Ka'ale alýnmadýk; hiç önemsenmedik. Yardým ve destek görmedik; zaten ihtiyacýmýz yoktu. Bir mucize beklemedik, zira insanýn kendisinin mucizevi olduðuna inandýk. Ama kendimizi de öz eleþtiriden baðýmsýz düþünmedik ve bizler eleþtiriye açýk olmanýn ne demek olduðunu bütün çýplaklýðýyla bilincinde insanlar olarak Hatay Kreþif Dergimiz'in artýk kurumlaþma ve bilimsel araþtýrmalarda referans gösterilen bir derginin her yönüyle Hatay'a ait bir süreli yayýn olarak hayatýný devam etmesi gerektiðinin de farkýndaydýk (.......)
Þimdi bir zaman tüneli olsa geriye dönüp yaptýklarýmýzý görme imkanýmýz olsa biz müsterihiz, eserimize bakýyoruz ve gülümsüyoruz. Ve kendimize “iyi ki bunu yapmýþýz” diyoruz. Ümid edilir ki, ileride bu dergiye yeteri kar ilgi göstermeyen Hataylýlar “keþke” demesinler. Kimbilir? Belki bir gün yeniden görüþmek umuduyla... Hoþçakalýn.”
Dergi 2015 yýlýndan sonra yayýnlanýr mý, bilmemiz mümkün deðil, Ancak dergi Hatay'ýn tarihine, kültür mirasýna sahip çýktý. Vasi Köse'nin iyi güçlü bir kalem olduðunu biliyorduk, iyi bir þair olduðunu da yine dergi sayesinde öðrendik. Vasi Bey'in, eþi Nuriye Haným'a ithaf ettiði geçen yýl yayýnlalanan “Þiirce” isimli kitabýndan aþaðýya aldýðým þiiri , günümüz þairlerinin þiirlerine taþ çýkaracak güzelliktedir. Ve bence yýlýn þiiridir. Yeryüzünde yaþanýlan gerçekliði yalýn bir dille gözler önüne seriyor.

YERYÜZÜ KAN REVAN ÞÝMDÝ

Gün batar, karanlýktýr, kahrolurum.
Gün doðar aydýnlanýr
Kürenin karanlýk yüzü, sevinirim.
Karanfiller yaprak döker, gül döker
Yaðmur bir bulut gibi iner gözlerime
Ölürüm
Iþýk söner, dökülür aydýnlýða sokaklara
Yeryüzü utanýr
Aðýtlar tükenir
Yeter demeye dilim varmýyor, utanýyorum
Bir insan”deðil yerlerdeki parmparça
Bir umut, bir haykýrýþ, bir çýðlýktýr
Karanlýklarý parçalayan.
O þimdi omuzlarda da deðil
Yüreklerimizde kan kýrmýzý karanfiller
Ve solgun bir yaðmurdur dökülür topraða.
“Gidenler, birer birer dönecek biliyorum”
Kinimiz bir çýð gibi büyüyende...