Kent uyanýyor…

Yükselen karaltýlarda bir kaç odada ýþýk yanmakta. Gündüz hiç olamayacaðý kadar boþ olan caddelerde, üç beþ araba özgürce fink atýyor. Kimi yeþil renkliler bir çalar saatle, Kimi Brahams'dan bir senfoniyle, kimi telefonla, kimi öyle, kimi böyle sýcak yataklarýný, eþlerini býrakarak bir köþede, uyanmaya hazýrlanýyorlar.

Bu arada, ýlýk yaz sabahlarýnýn tatlý esintisiyle, sabahýn beþinde, gözlerini açmýþ bile bu kayýp þehir. Ýnsanlarý tüm gün kucaklamaya hazýr kollarý açýk, dudaklarýnda uçuk bir gülümsemeyle, sadece onun bildiði bir gerçeðe uyarcasýna, soluk ýþýklarýna yol vermiþ gece tünelinde.

Sadece kuzey yýldýzý, inatla tam karþýmda duruyor. Bir baþýna saltanat kurmuþ semada.

Tan aðarýrken, karartýlar gümüþi bir renge bürünüyorlar. Camlarda öylesine bir yansýma oluþuyor ki, baþka bir boyutta, farklý izdüþümlerinde olduðunuz aldatmacasýna kaptýrýyorsunuz kendinizi bir an.

Yeþil renklilerin uyanmasýna, daha da az bir zaman kaldý þimdi. Anadolu'dan Avrupa'ya, ekmekten yaþamaya, kýyasýya bir koþuþturmaya az kaldý. Birazdan, bir iki saat sonrasýnda, bir insan seli kaplayacak sokaklarý, duraklarý, otobüsleri, bürolarý, okullarý. Ýçinde ve dýþýnda yer alýnabilecek her yeri.

Her birey, en az 12 saat için kendini unutacak. Ekmeðini düþünecek, çocuðunu düþünecek, karýsýný, anasýný, babasýný... Bunlarý düþünme gereksiniminde olmayanlar, daha iyi marka bir otomobili, x yerde alacaðý villayý, Uzakdoðu'da çýkacaðý tatili veya (....) düþünecekler.

Ve gittikçe yeþilleþecekler. Zehirlenen insanlar, yeþil renkliler...!

Bu gün, bir deðil, bir çok insan, diðer bir çok insan tarafýndan iteklenecek, kavga edilecek. En kötüsü bu gün, yine bir çok insan, bir býçakla, deli bir mermiyle, baltayla öldürülecek, öldürecek.

Nereye gidiyor insanlýk?

Belki bir dahi dünyaya gelecek bu günün þu saatlerinde. Adýný dünyaya yazdýracak. Hiç görülmemiþ bir çiçek açacak, adýna ütopya denilen. Kýrlangýçlar ve martýlar birlik olup uçacaklar. Minik eller, onlara, coþkuyla, neþeyle simit atacak Ýstanbul vapurlarýndan.

Mutlaka, iyilikler ve güzellikler de olacak bu gün. Onca trajediye, onca namussuzluða, onca vahþete karþýn.

Bir iyi insan, bir yoksul çocuðu okutacak bu gün. Bir kimsesize ziyaretçi gelecek. Bir yaþlýnýn koluna girip, karþýya geçirecek bir genç.

Ayný zamanlarda iki eþkýya, bir barmeni öldürecek. Kafalarýna öyle estiði için.

Bir kadýna, tecavüz edecek zorbanýn teki.

Devletin birimlerinde soygunlar düzenlenecek.

Nazým'ýn en güzel þiirlerini toplatacak kara eller.

Bir karikatüründen dolayý içeri atýlacak bir gazeteci.

Gün devam edecek.

Günün gecesinde, seviþecek insanlar. Ama hazla ama tiksintiyle. Kendilerine yabancý bedenler, nasýl bir olabilir bir baþkasýnýnkiyle? Ama olacak. Olacak ve yeni yaþamlarýn tohumlarý atýlacak. Yeni ve daha yeþil olacak neslin tohumlarý.

Televizyonda bas bas verilecek "günün geliþen haberleri". Kötüsüyle, iyisiyle dökülecek spikerlerin dudaklarýndan. Taþ gibi, duyarsýz ve duygusuzca ya da öyle olmaya çalýþarak , öðretilmiþ mimiklerle okuyacaklar geliþen ya da geliþemeyen haberleri.

Seyredecek yeþiller. Kýzýp köpürüp seyretmekle yetinecekler. Mideleri dolu, bir 24 saati yiyip bitirince, bir ikincisine hazýrlanmak üzere uykuya býrakacaklar kendilerini. Rüyalarýnda, vicdanlarýndaki izler olmaksýzýn bir telefona, bir çalar saate, Brahams'a emanet yeni güne, merhaba diyecekler.

Uyandý artýk kent tamamen. Solgun ve cýlýz ýþýklar güçlü bir aydýnlýða býraktý yerini. Karartýlar þekillendi yeniden. Çirkin ve sevimsizler. Onlarý bu görüntüye mahkum eden ellere kýzgýn, yeþil renklilere boyun eðmiþ, onlarla yaþamayý kabullenmiþ gibiler…

Kocaman kahkahasýyla sarsýyor göðü þehir. Acýkmýþ karný, yutmaya hazýr bekliyor insanlarý;

"Hadi uyanýn! Geç bile kaldýnýz. Uyanýn , uyanýn. Bu traji-komedi devam etmeli".


1997,Ýstanbul