Saat sabahýn 10.00 sularý. Lefkoþa’da arabamla merkeze doðru gidiyorum. Keyfim yerinde...
Hafiften de bir türkü terennüm ediyorum. Ama kendim bile zor duyuyorum neredeyse... Öyle ki teraneler aðzýmdan çýkmýyor desem yalan olmaz.
     Terminalin hemen kavþaðýndaki çembere geliyorum. Trafik alabildiðince yoðun... Dikkatli olmak gerekiyor. Araba kullanmak için sanýrým biraz da hüner gerekiyor. Çünkü ister istemez bu yoðunluk karþýsýnda insan ürperiyor. Kaza her an “Merhaba” diyebilir sana...
     O kadar da dikkkatliyim oysa. Karþýdan tanýyanlar çýkarmýþ. Selam verip selektör yakanlar olurmuþ. Ama gören kim? Çünkü dikkatim tamamen direksiyonda. Gözüm önümdeki yolda. Baþka hiç bir þeyi, hiç kimseyi görmüyorum.
     Tam çemberi döneceðim... Gözüm ister istemez çemberin etrafýný belirli aralýklarla saran, siyah yelekli 3-5 bayana takýlýyor. Kara yeleklerinin üzerinde, beyaz yazýlarla yazýlmýþ sloganlar var. Gözüm ister istemez bu yazýlara takýlýyor... Okumaya baþlýyorum...
     Sen misin okuyan... Aniden öne bakýyorum. Gözlerim önümde duran bir cisim fark ediyor. Bembeyaz bir van tipi araba. Resmen durmuþ. Çünkü onun önündeki araba da hareket etmiyor ve tabii ki onun önündeki araba da... Zincirleme bir þekilde duruyor arabalar...
     O anda beynim, gözüm, ellerim ve ayaklarýmýn karar vermesi gerekiyor. Saniyenin belki de onda biri kadar bir zamaným var. Bu sürede iki þýk var: Ya akýllý olacaksýn frene basýp duracak, olasý bir kazayý engelleyeceksin; ya da beceriksizlik yapýp öndeki arabaya toslayacaksýn...
     Allah’tan karar verme yetim o kadar hýzlý ki ben, birinci þýkký tercih ediyorum. Ayaklarým ister istemez frene yükleniyor... “Cassss” diye bir ses... Artýk gözlerimi kapatýyorum... Allah’a dua ediyorum. “Ýnþallah vurmadým” diyorum kendi kendime. Demek ki içten edilen dualar hep kabul görüyor. Bu defa da yýrtýyorum. Vurmaya santimler kala araba duruyor. 1 bilemedin 2 santim daha olsa karþýdaki arabanýn tamponu gidecek. Al ondan sonra baþýna belayý. Polis gelecek, sigorta gelecek, karþýdaki þoförün artýk durumu ne olacak belli deðil... Anlayýþlý biri deðilse iþ kavgaya kadar gidecek...
     Allah’tan kötü sonuç olmuyor. Ama burada da sormak istiyorum: Trafik bakýmýndan yoðun olan bir noktada böyle görsel eylemlerin yapýlmasý ne kadar doðru? Burada, eylemlere karþý olduðum kanýsýna varýlmasýn. Çünkü bu tür eylemlerin yasal bir hak olduðuna inanýyorum. Yasal ölçüde yapýlan eylemlere saygým sonsuz. Hangi görüþü ve hangi düþünceyi temsil ederlerse etsinler. O, benim için önemli deðil. Önemli olan, eylemin yasal boyutta yapýlmasý...
     Burada yapýlan eylem de yasal. Ama kaþ yapayým derken de göz çýkarmak olmuyor mu bu? Oradan yüzlerce araba geçiyor. Belki binlerce insan o anda eylemcilere bakýp dikkatlerini daðýtýyor. Ve ister istemez kötü sonuçlar ortaya çýkabiliyor. Sonucu kazaya davetiye...
     Peki eylemlerimizi biraz düþünerek yapsak, baþka birilerine zarar vermeyecek þekilde gerçekleþtirsek olmaz mý? Ýnsanlarýn haklarýný gasp etmeden, insanlarýn dikkatlerini daðýtmadan, farklý eylemler yapýlsa, kimsenin kimseye zararý olmayan eylem þekilleri seçilse olmaz mý?
     Sýrf eylem yapmak için deðil, düþüncelerimizi karþýdakilere benimetmek veya bir þeylere dikkat çekmek için daha az zarar veren, kimseyi rahatsýz etmeyen, herkesin hoþ karþýlayabileceði eylem þekillerine baþ vursak olmaz mý?
     Eylem bir haksa, dikkat daðýtmamak, etrafa ve baþkalarýna da zarar vermemek bir erdem olsa gerek diye düþünüyorum...
     Herkese saygý duyuyor, yapýlan eylemlere de sevgi ve hoþgörü ile yaklaþýyorum. Burada naçizane düþüncemi siz okuyucularla paylaþmak istedim...