bu gece içimde usta bir sýzý var
efkar temelli yerleþti yüreðime
boðazýmda bir yutkunma
oturdu genzimin çay bahçesine
kahýr içiyor


bu gece kalemimi kanattým sayfa sayfa üstüne
masamýn üstünde sallantýlý dengem kýrgýn
hicranýn ahýný öptüm
karanlýða giden vuslatý taþlayarak gönderdim
bu gece oturdum
mecburiyetleri tutuklayan fikirlerime
hüzzam þarkýlar dinlettim


bu gece kendimle gitmem arasýndaki iç sokaðýmda
zamanýn akrebiyle yelkovanýna çelik çomak verdim
ben gidip geldikçe
kafama alacaðým darbelerle yaralanacaðým
duvar diplerimde kan ter içinde kalana dek pes etmeyeceðim


gözleri hüzün yutan
saklý bir çocuk vardý içimde
ne vakit kirpiklerinin nazýndan öpmek istesem
saklanýrdý bir papatyanýn kalabalýk yapraklarý arasýna
dili kelepçeliydi
güvercin yüreðiyle þahlanýrdý hýçkýrýklarý
yapraklarý tozlu papatyayla nicedir kayýp


gözlerine baktýðým zaman
özlemim iki kaþýnýn arasýnda dengesini korumaya çalýþýrdý
ve
bir baþkaydý aþk
önce baþýný baðladýk aramýzda
sonra gözlerini kapattýk
ben gölgeydim
sen güneþ
gölge sitemle güneþi taþladýkça
aþk soðuk tenli ayrýlýðý getirdi
ve güneþ
kendisini yasakladý gölgeye


yolumun son yarýsý
dönme ayrýlýk arafesine
yalan yoktu yüreðimin konferans salonunda
saniyelerin dakikalarýn uzunluðunu haykýrdý hüznüm
aþka verdiðim her sözüm
bir kaplumbaðanýn sýrtýnda sitemle döndü bana


kalmadý üstümde çekiþtirecek tek bir esnek hayalim
saçýmdaki aklarýn yazgýsýný yolduruyor hayat
her gece bu saatlerde
aðzýnda bir lokma sobeyle yaklaþýyor yalnýzlýðým
iþte
ayrýlýk þimdiden sýkýntýlý terler atmaya baþladý
suallerinin nakaratý çalmaya baþladý kulaklarýmda


bu gece yaðmur yaðýyor kirpiklerimde
sað yanaðýmdaki damlalar
sol yanaðýmdakiyle yarýþýyor
ölüme meydan okurcasýna


bu gece
nefesimi kesen ayazlara verdim sýrlarýmý
aþkýn erdeminden kalan son sözüne dokundum
kaç adým geç kaldýysam vuslata
hayat
üstüne koya koya vursun beni


sen müsterih ol
ben çözdüm yüreðimdeki güvercinin
ayaðýna baðladýðým düðümü


uç kuþum
düþme ayaklarýmýn önüne
kahýrla beslendim
adýmlarým iðne


Sevdambeyaz
S.G