yokluðundan bana kalan hüzün
bütün acýlarýmý toplayýp
yüreðimin yüksek tavanlý geniþ odasýnda
sýra gecesinin ev sahipliðini yapýyor
nerdesin
ne kadar varsýn
ne kadar yoksun
ben hep böyle düþecek miyim
yüreðinin tümseklerinde


içimdeki yangýndan ters istikamete doðru
nefes nefese koþan hayalinin
karanlýk siluetini izliyorum
yorulmak nedir bilmiyorsun
oysa ki
dönüp baksan ardýna
nicedir oynadýðýmýz kuzularýn sessizliðinden
kaçýrýp katledecek güzel bir duygu
kalmadý geride


yokluðundan bana kalan hüzün
çalýp söyleyip oynuyor bu gece
yanýlgýlarýmla saçýmý topladým
öyle uzun süre kalýp bakýþamayan aþkýn kanýna
kara giysiler seçtim
bir düþük ihtimalle daha kalem çektim gözlerime
iðneyle çuvaldýzýn arasýnda kalan
sükutla
oturdum yanýbaþýna


ölüm, hayat, sevgi, nefret
söyle
hangisini içime çekeyim þimdi
gururumu býrak
okþandýkça
açýk ýþýk býrakmadý aþka


yokluðundan bana kalan hüzün
gözlerimin çeþmesini açtý
yaslandý omuzuma
bir zalimin
nefesine iltica edemememin
kahrýný içirtiyor bana


hadi
býrak kaçmayý
gözlerimi kuþatan hayallerimi al
içimdeki sessizliðin sahilinde bekle beni
hayallerin son dansýyla
þahlanacak tozlarýn içinden geçeceðim seninle


gecenin sonunda
kusursuz kýrýlmýþ, içi boþ, ceviz kabuðu atacaðým
ayaklarýnýn önüne
bendeyse
çöplerinden ayrýlmýþ bir kibrit kutusu olacak
kuzularýn sessizliðinden kalan
korku ve suçluluk duygusu
geldi
sen suçluluk duygunla ceviz kabuðuna
ben korkumla kibrit kutuma


yokluðundan bana kalan hüzün
üstümü sen ört
ne kulaðým dýþarda kalsýn
ne de saçýmýn tek bir teli


Sevdambeyaz
S.G